'Oταν τον γνώρισα ήμουν 18 χρονών. Πολύ μικρή και πολύ κλειστή σαν άνθρωπος, χωρίς εμπειρίες στη ζωή. Κόλλησε αμέσως πάνω μου, σαν βδέλλα, από τον πρώτο μήνα γνωριμίας. Τηλέφωνα με τις ώρες, μηνύματα όλη μέρα. Στην πρώτη εξεταστική μείναμε σε όλη τη διάρκειά της μαζί, και μετά ξανά μανά τηλέφωνα και μηνύματα όλη την ημέρα. Δε μου φαινόταν παράλογο, μου φαινόταν πολύ όμορφο. Κάποιος ασχολείται τόσο πολύ μαζί μου, κάποιος ενδιαφέρεται για εμένα, μου μιλάει όμορφα, μου λέει πως με αγαπάει. Δεν έβλεπα ότι είχε απορροφήσει όλο μου τον χρόνο. Πώς να το δω άλλωστε, όταν μου φερόταν τόσο καλά και με έκανε να αισθάνομαι τόσο σημαντική;