Γράφει το “Αιλουροειδέστατο”

1992: Είμαι από τις κλασικές περιπτώσεις γυναίκας που πήρε δίπλωμα στα 19 με κακοποιητικό τοξικομάτσο μαχαλόμαγκα δάσκαλο, πήγε κανα δυο φορές να οδηγήσει με τον Έλληνα μπαμπά, έφαγε bullying, δεν είχε και δικό της αμάξι, τα παράτησε.

2011: Στα 38 μου, η δουλειά μου είναι μακριά από το σπίτι μου, από κάθε άποψη νιώθω ότι χρειάζομαι αυτοκίνητο και έχω ανάγκη την αυτονομία μου, η μάνα προσφέρεται να μου κάνει ένα δώρο με το εφάπαξ της, αγοράζω ένα μεταχειρισμένο αμαξάκι, ξανακάνω τα μαθήματα φτου κι από την αρχή, η νοοτροπία των δασκάλων έχει φτιάξει κάπως, βγαίνω στο δρόμο.
Όπως το περίμενα, με πιάνει πανικός.

Φοβία στο φουλ. Ζω με ταχυκαρδία μήνες ολόκληρους, τρέμοντας και συνάμα λαχταρώντας τη στιγμή που θα πιάσω τιμόνι. Έχω καταπιεί αμάσητες όλες τις μάτσο βλακείες ότι “ο φόβος θα σε σκοτώσει” και “το τιμόνι θέλει τσαμπουκά”. (Όπως τις κατάπια, έτσι τις ξερνάω, γιατί είμαι πια ώριμη γυναίκα και έχω δική μου κρίση). Για καλή μου τύχη, έχω και την ψυχοθεραπεία μου, χωρίς αυτήν δεν θα τα κατάφερνα. Εκεί, ανακαλύπτω πως για μένα η οδήγηση έχει πάρει διαστάσεις “απαγορευμένης” ενηλικίωσης. Πως συμβολίζει την ευθύνη, το ρίσκο, τον αυτοέλεγχο, αλλά και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Πράγματα που για τις γυναίκες είναι (ω, ναι) ταμπού. Διαπιστώνω γρήγορα πως κάποιοι έχουν αποφασίσει πως ο δρόμος δεν είναι για μένα, ότι μόνο η θέση του επιβάτη μου αρμόζει, και αν. Δέχομαι bullying στα φανάρια, μου κορνάρουν για λόγους που δεν καταλαβαίνω αλλά υποψιάζομαι πως είναι απλώς εκφοβισμός και καψόνι. Δέχομαι μανσπλέινινγκ ΚΑΘΕ φορά που βγάζω αλάρμ για να παρκάρω. Ιδρώνω, ο αυχένας μου σφίγγεται, το μυαλό μου θολώνει από τον πανικό, χρειάζομαι πέντε μανούβρες εκεί που αν ήμουν ήρεμη θα χρειαζόμουν δύο. Συχνά αναρωτιέμαι αν “μου αξίζει” να είμαι στο δρόμο. Μπαίνω σε φόρουμ, μήπως βρω απάντηση γιατί γίνεται τέτοιο bullying σε γυναίκες οδηγούς. Και τη βρίσκω. Κάπου, κάποιος, γράφει: “Εγώ επίτηδες τις στριμώχνω και τις τρομάζω και τις τσουγκρίζω τις κότες… να πάνε σπίτι τους… που κάνουν μάθημα με τους φλώρους τους δασκάλους και μου θέλουνε και τιμόνι. Εγώ έμαθα με τον σωστό τρόπο, μου έμαθε στα 12 ο πατέρας μου”. Δε θα ξαναμπώ σε φόρουμ, την απάντησή μου την πήρα. Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ τη φοβία μου, αλλά ξέρω ένα πράγμα: πως φοβάμαι γιατί κάποιοι θέλουν να φοβάμαι. Κάποιοι πιστεύουν πως δεν έχω κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιώ ελεύθερα τους δρόμους που κι εγώ συντηρώ με τους φόρους που πληρώνω.

Και ξέρω πως δεν θα τους κάνω το χατήρι.

Το φθινόπωρο του 2012, έχω ξεπεράσει τη φοβία μου, ωστόσο θα κάνω δυο μήνες φυσιοθεραπεία για να συνέλθει ο αυχένας μου από τη ζημιά που έπαθε από το σφίξιμο. Δεν θα συνέλθω ποτέ εντελώς, αλλά χαλάλι. Τα κατάφερα.

Δέκα χρόνια μετά, λατρεύω ακόμα να οδηγώ. Οδηγώ αυτοκίνητα μικρά, μεγάλα, αυτόματα και μη, σκέφτομαι να βγάλω και το επαγγελματικό δίπλωμα μήπως μου χρειαστεί. Καλό παρκάρισμα έμαθα με πολλή εξάσκηση, στην οπισθοπορεία μάλλον θα δυσκολεύομαι για πάντα να οδηγήσω ευθεία, οι κατηφορικές στροφές με πάγο με φοβίζουν λίγο, αλλά κάθε χρόνο λιγότερο. Ξεκαθάρισα εξ αρχής στον άντρα μου πως το μανσπλέινινγκ σε ώρα οδήγησης είναι για μένα αιτία χωρισμού, και ότι θα οδηγώ όσο και όπου κι εκείνος, κι ας είναι πιο έμπειρος από μένα. Ναι, ακόμα κι από εκείνον έπρεπε να διεκδικήσω τον έλεγχο του τιμονιού. Και το έκανα.

Για όλες αυτές τις ελευθερίες και τα δικαιώματα πάλεψα. Όχι για την ασφάλεια ακριβώς, αλλά για να “περάσω στην άλλη όχθη”, να γίνω οδηγός. Αυτό εννοώ όταν μιλάω για αυτονομία και ανεξαρτησία. Μια ανεξαρτησία που δεν θα είχα καταλάβει πως μου στερούν, αν δεν είχα δοκιμάσει να σπάσω το αόρατο φράγμα και δεν είχα έρθει αντιμέτωπη με τα εμπόδια. (Ίσως, αν οδηγούσα από τα 18 μου, ή δεν είχα ζήσει στην Ελλάδα, να είχα τελείως άλλο βίωμα, αλλά είμαι σίγουρη πως πολλές γυναίκες έχουν παρόμοια εμπειρία με τη δική μου, γι’ αυτό σου τα γράφω με τόσες λεπτομέρειες).

Ακόμη, η οδήγηση μου έδωσε τη δυνατότητα να κρίνω πώς οδηγούν οι άλλοι. Τώρα πια συνειδητοποιώ πως πολλοί άντρες φίλοι μου (που όταν δεν οδηγούσα τους είχα για οδηγάρες επειδή με εντυπωσίαζε που πάρκαραν σε χρόνο dt) οδηγούν νευρικά, επιθετικά, πως με κάνουν να φοβάμαι και να ζαλίζομαι και ότι όχι, αυτό δεν είναι φυσιολογική οδήγηση και δεν είμαι υποχρεωμένη να το υφίσταμαι.

Ελευθερία, φιλενάδα. Αξίζει. Και χαλάλι η αυχεναλγία.

10

28

6

1

1

Error happened.