Αγαπημένη Όμάδα της Womanladia,

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την όαση που προσφέρετε σε όλες μας. Η ιδέα μίας κοινότητας που συνεχώς εξελίσσεται και μεγαλώνει θα μας οδηγήσει σίγουρα σε πολύ ενδιαφέροντες δρόμους.Αφορμή για αυτό το μήνυμα, δεν είναι κάποια ερώτηση, αλλά περισσότερο η ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου με όλες, και σίγουρα, όπως πάντα μας ενδιαφέρει να κάνουμε, να ξεκινήσουμε μία ακόμη συζήτηση.Είναι αλήθεια πως διαβάζοντας για το φεμινισμό και την ισότητα, ανακαλύπτουμε έναν εντελώς καινούργιο κόσμο, που όμως κρυβόταν κάτω από τα μάτια μας, και άπαξ τον ανακαλύψουμε, δεν μπορούμε πλέον να βλέπουμε τα πράγματα όπως πριν.Μεγαλώνοντας με την πεποίθηση ότι τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με παλαιότερα (και αυτό φυσικά αφορά περισσότερο τις straight, λευκές γυναίκες που ζούμε σε δυτικές δημοκρατίες, επομένως ένα μικρό προνομιούχο ακόμη ποσοστό γυναικών), ήταν σαν να μας προγραμματίζουν για ένα κόσμο που “είναι έτσι”. Σε αυτόν τον κόσμο, γεμάτο από αδιόρατο μισογυνισμό, πρέπει να μάθουμε να ελισσόμαστε και να διεκδικούμε τη θέση μας, έχοντας αποδεχτεί μία de facto κατάσταση.

Σκεφτομαι όμως τελευταία τις ελευθερίες που μας λένε ότι έχουμε, και μας τοποθετούν σε καλύτερη θέση από τις προηγούμενες γενιές γυναικών. Είναι δικές μας ελευθερίες ή είναι δανεικές; Είναι ελευθερίες που κάποιοι μας επιτρέπουν να έχουμε, γιατί “μέχρι εκεί” τους συμφέρει, μέχρι εκεί για να μας το πουλήσουν ως ισότητα.

Ένα απόγευμα είχα πάει για τρέξιμο, και όπως πάντα, όπως όλες, έχω μάθει να κοιτάζω πίσω από τον ώμο μου, να μη δυναμώνω πολύ την ένταση των ακουστικών και φυσικά να μη γυρίζω μετά τη δύση του ήλιου. Προσπέρασα σε κάποιο σημείο της διαδρομής μου μία παρέα ανδρών, που είχαν μαζευτεί να πιουν τη μπύρα τους – νομίζω έκαναν διάλειμμα από τη δουλειά τους – και τότε σκέφτηκα πως αν το αποφάσιζαν, θα είχα κινδυνεύσει. Θα μπορούσαν να έχουν κάνει ό,τιδήποτε, ευτυχώς δεν έκαναν. Μου δάνεισαν μία ελευθερία, μου δάνεισαν την τύχη μου, για την οποία μπορούν να αποφασίζουν. Ανά πάσα στιγμή αυτή η ισορροπία μπορεί να ανατραπεί, και να τα πάρουν όλα πίσω. Επειδή μπορούν.Σκέφτομαι όλες αυτές τις στιγμές που παρενοχληθήκαμε, όλες τις γυναίκες που έχουν υποφέρει και υποφέρουν στα χέρια κάποιου κακοποιητή. Σκέφτομαι όλες τις γενιές γυναικών, προγενέστερες και σύγχρονες, που κλείστηκαν σε ένα σπίτι, είδαν τα όνειρά τους να απομακρύνονται, και πήγαν, πάνε ή θα πάνε χαμένες, αποκλεισμένες, χωρίς ποτέ κανείς να τις δει, χωρίς κανείς να τις ακούσει.

Σίγουρα έχουν γίνει βήματα, αργά και μικρά.

Κοντεύω πλέον τα 30, και μπορώ να κυκλοφορώ στο δρόμο χωρίς τις παρενοχλήσεις που ανέχομαι από τα 14, αυτή είναι μία ανακούφιση.Συγχρόνως όμως, αισθάνομαι την ανάγκη να επαγρυπνώ συνεχώς. Κάθε μία ελευθερία για την οποία έχουν δωθεί αγώνες, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανακληθεί, και με τρόμο το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα, νιώθοντας πως σύντομα θα έρθει η σειρά μας.
Οι δυνάμεις της συντήρησης, της εσωστρέφειας και της μισαλλοδοξίας – άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους – προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδίσουν το έδαφος που αισθάνονται πως έχουν χάσει.

Επομένως, είναι σημαντικό να αναζητήσουμε συμμαχίες. Δυνατές συμμαχίες.

Ελπίζω σε εμάς, σε όλες εμάς, που θα γινόμαστε συνεχώς περισσότερες. Ευελπιστώ σε ένα ισχυρό δίκτυο αλληλουποστήριξης που συνεχώς θα διευρύνεται, θα συζητάμε, θα διεκδικούμε, θα ακουγόμαστε, θα φαινόμαστε. Θα μιλάμε για όσα μας πνίγουν και όσα μας απασχολούν, συμπαρασύροντας ακόμη περισσότερους μαζί μας, από αυτούς που ανήκουν στους προνομιούχους. Θα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και θα διαμορφώνουμε ανθρώπους που βαδίζουν προς την ισότητα.

Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να δούμε ριζικές αλλαγές, εμείς, οι κόρες μας, οι εγγονές μας.
Ωστόσο, νιώθω πως αυτή η πρόοδος, με όσο αργά βήματα και να εξελίσσεται, δεν πρέπει να ανακοπεί.
Σας ευχαριστώ όλες που είστε εδώ.

1

6

5

Error happened.