Η Λασκαρίνα έγραψε στο σημερινό newsletter ένα κείμενο για την ιστορία στην Πάτρα, ένα κείμενο που με χαρά βλέπω ότι αγκαλιάζεται από την κοινότητα, βλέποντας τις αντιδράσεις: οι νέες εγγραφές έρχονται βροχή.

Διαπιστώνουμε ότι ο άμεσος πολιτικός λόγος χωρίς περιστροφές είναι κάτι σπάνιο και αναγκαίο, και είναι αυτό που θέλουμε να προσφέρουμε στη Womanlandia.

Και για άλλη μια φορά διαπιστώνω με λύπη το γνωστό επιχείρημα για τις περίφημες ορμόνες που κάνουν τις γυναίκες να φέρονται έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα.

Το αφήγημα της γυναίκας τέρατος, της γυναίκας που σκοτώνει τα παιδιά της ως κάτι εξαιρετικά αφύσικο, ως κάτι που δεν χωράει ο νους μας, ως κάτι που χρειάζεται ειδικές λέξεις και ειδική φαντασία για να περιγραφεί, είναι ξανά, και ξανά, και ξανά, η ίδια καταπίεση που βιώνουμε ως γυναίκες κι έχουμε μάθει να αναπαράγουμε, να βιώνουμε και να υποστηρίζουμε, τραβώντας τις αλυσίδες που μας δένουν σε έναν ρόλο από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, προσθέτοντας δήθεν επιστημονικά επιχειρήματα για τις περίφημες ορμόνες που εξηγούν τα πάντα με τον τρόπο που έχουμε μάθει να διαβάζουμε.

Μια γυναίκα που σκοτώνει τα παιδιά της είναι μια δολοφόνος. Μια γυναίκα που σκοτώνει τα παιδιά της πράττει ανθρωποκτονία. Μια γυναίκα που κάνει παιδιά δεν αποκτά μαγικές, ιδιαίτερες ή εξαγνιστικές ιδιότητες. Μια γυναίκα που κάνει παιδιά είναι απλώς μια γυναίκα που κάνει παιδιά. Δεν γίνεται πιο προστατευτική, πιο ικανή, πιο αλέρτ, δεν γίνεται πιο έξυπνη, πιο γρήγορη, πιο δυνατή: δεν γίνεται υπεράνθρωπος κάποιου είδους.

Δεν αντέχει περισσότερο στην αϋπνία, ο θηλασμός δεν της δίνει δύναμη, δεν καταφέρνει να κάνει περισσότερα πράγματα ταυτόχρονα.

ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ να αντέχει στην αϋπνία (αλλά δεν αντέχει), ο θηλασμός δεν της δίνει δύναμη (την αφυδατώνει και την εξαντλεί), κάνει πολλά πράγματα μαζί γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Αν δεν τα κάνει, το νεογέννητο θα πεθάνει.

Θα πεθάνει.

Με αυτή τη γνώση ζει τους πρώτους μήνες. Ότι είναι συνδεδεμένη με ένα παιδί χειροπόδαρα, σε βάση ζωής και θανάτου. Δεν έχει επιλογή να φερθεί αλλιώς. Δεν είναι ηρωίδα λόγω των ορμονών της. Είναι σκλάβα, είναι μόνη, και ξέρει ότι θα είναι μόνη σε αυτό, για πολλά χρόνια ακόμα.

Και το δέχεται ως δεδομένο, το ξέρει από τότε που ήταν κοριτσάκι.

Οι περισσότερες πιστεύουν ότι αυτό είναι κάτι τιμητικό, γιατί έτσι παρουσιάζεται.

Δεν είναι θυσία, δεν είναι αϋπνία, είναι η Μητρότητα, με κεφαλαίο Μ και φωτοστέφανο. Οι περισσότερες πείθονται ότι δεν είναι η μοναξιά και η βαρεμάρα που τις κάνει να νιώθουν απελπισία, αλλά οι ορμόνες τους. Μα, υπάρχουν ορμόνες. Ναι, υπάρχουν ορμόνες.

Μόνο που έχουν και οι άντρες.

Και οι άντρες ποτέ δεν έχουν εκτιμήσει λάθος την κατάσταση στην οποία βρίσκονται εξαιτίας της αστάθειας των ορμονών τους.

Οι περισσότερες γυναίκες εξακολουθούν να υποστηρίζουν την θεωρία των ορμονών τους σα να είναι κάτι καλό. Σα να τις κάνει να ανήκουν σε ένα μυστικιστικό είδος, που δεν εξηγείται εύκολα. Σα να είναι τιμή να έχεις ορμόνες που σε κάνουν ον ανεξέλεγκτο σε σημείο να φτάνεις σε κατάθλιψη, δολοφονία, αυτοκτονία. Χωρίς να τις ενοχλεί ότι έτσι παραδέχονται ότι δικαίως δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά, ακόμα και όταν κάνουμε την πιο σοβαρή δουλειά, που είναι να κρατήσεις μόνη σου ζωντανό ένα βρέφος.

Κι έτσι, όταν παραδεχόμαστε ότι δεν είμαστε άνθρωποι, αλλά προγραμματισμένες τροφοί, που προδιαγεγραμμένα μεγαλώνουμε μωρά με αγάπη και αυταπάρνηση χωρίς να μας επιτρέπονται ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως είναι η τάση για έγκλημα, η παραφροσύνη, το μίσος, η κακία, τότε δικαίως δεχόμαστε τη μόνιμη υποτίμηση.

Αν δεν είμαστε φροντιστές, είμαστε τέρατα.

Η άρνηση να δεχτούμε τις γυναίκες ως κάτι άλλο έχει το εξής τραγικό, τρομαχτικό και πολύ λογικό αποτέλεσμα.

Αν χρειάστηκε να σκοτώσει κάποια γυναίκα τρία παιδιά για να την πιάσουν, τότε υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν σκοτώσει το παιδί τους, και κυκλοφορούν ελεύθερες.

6

27

2

4

Error happened.