Ονομάζομαι Μαρία, είμαι 40 ετών, μαθηματικός και το πρόβλημά μου είναι επαγγελματικό. Μάλλον. Από 18 χρονών μέχρι και σήμερα, έχω διδάξει εκατομμύρια ώρες σε σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ΙΕΚ κλπ κλπ και μπορώ να πω πως σε γενικές γραμμές δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα. Με τα παιδιά τα πήγαινα πάντα καλά, με γονείς και συναδέλφους είχα πάντα φιλικο-τυπικές σχέσεις (προς το τυπικές) και όλα έβαιναν καλώς μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Το Σεπτέμβρη λοιπόν έπιασα δουλειά σε ένα φροντιστήριο, το οποίο έχει το κουλό σύστημα, κάθε τάξη να την αναλαμβάνουν δύο καθηγητές και να μοιράζονται ύλη και ώρες. Και για πρώτη φορά 40 χρονών χρειάστηκε να συνεργαστώ με ένα άλλο άτομο και τα πράγματα πάνε κατά διαόλου για όλους τους λάθος λόγους. Η συνάδελφος λοιπόν είναι ένα άτομο που πραγματικά δεν είναι στα καλά της. Όλη μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή ασχολείται με τους συναδέλφους, βλέπει παντού εχθρούς, νομίζει πως οι φιλόλογοι στο ίδιο φροντιστήριο βγάζουν περισσότερα, ότι η διευθύντρια μας κρατάει καμιά φορά παραπάνω γιατί μας ζηλεύει (???!!!!) ότι γενικά ο κόσμος είναι κακός και πρέπει συνέχεια να είμαστε αλέρτ να μη μας τη φέρουν. Και Λένα τα θέματα είναι δύο. Το ένα είναι πως έχω ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ ψυχολογικά να βάζω όρια, ή να δείχνω (ψεύτικη) συγκατάβαση μπας και σταματήσει ή να το παίζω χαζή και να αγκομαχώ να αλλάξω θέμα μπας και γλιτώσω λίγη μιζέρια! Να την αποφύγω δεν μπορώ γιατί πρέπει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ να συζητάμε τα της ύλης και των παιδιών. Το δεύτερο είναι πως στα χίλια παρανοϊκά που λέει, λέει και δύο σωστά, τα οποία εγώ δε θα έβλεπα ποτέ. Πχ, ότι μία συνάδελφος έχει πάρει τις καλύτερες αίθουσες και εμείς είμαστε στα μπουντρούμια, ότι έχει βάλει στους φιλολόγους πιο στρωτές ώρες κλπ… Και νιώθω εκτός από κουρασμένη και κάπως… μολυσμένη από όλο αυτό. Που κι εγώ έχω αρχίσει να κάνω μικροπρεπείς σκέψεις και νιώθω πρώτη φορά μία ψιλοαντιπάθεια για τους συναδέλφους (εν προκειμένω τους φιλολόγους). Αλλά είναι οι σκέψεις μικροπρεπείς ή εγώ όλα αυτά τα χρόνια ήμουν στον κόμο μου και οι εργοδότες με εκμεταλλεύονταν? Καταλάβατε τι έχω πάθει; Μπορείτε να με βοηθήσετε με σκέψεις/εμπειρίες/ συμβουλές;

Στην ερώτηση απαντά η Mitsi, εκπαιδευτικός

Αγαπητή Μαρία, δυστυχώς ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει πολλή μιζέρια.

Κλασική αντιμετώπιση οι δάσκαλοι να υποτιμούν τους νηπιαγωγούς, οι καθηγητές τους δασκάλους, και κάθε κλάδος τον άλλον. Μάλλον γιατί έχουν κάποιο αίσθημα κατωτερότητας που προσπαθούν να το ξεπεράσουν αισθανόμενοι ανώτεροι από κάποιον άλλον. Οπότε μπορεί  όντως αν η διευθύντρια είναι φιλόλογος να φροντίζει πρώτα τις φιλολόγους και ό,τι περισσέψει για τους άλλους, και όχι, αν ισχύει αυτή η συμπεριφορά δεν έχει να κάνει με ζήλεια.

Τώρα για τα υπόλοιπα, τι να πω; Η συνάδελφος έχει θέματα, τα ίδια θέματα βασικά με τους περισσότερους, του ποιος είναι καλύτερος, ποιος είναι ο πιο ευνοημένος , κοινώς να φαγωνόμαστε μεταξύ μας. Μια συμπεριφορά που για να είμαστε ειλικρινείς θα την περίμενα από μαθητές και όχι από εκπαιδευτικούς. Λες και μαλώνουν παιδιά ποιον αγαπάει περισσότερο η δασκάλα. Αυτόν τον ιδρυματισμό δυστυχώς τον βλέπω και εγώ σε πολλούς συναδέλφους. Ειδικά σε όσους κάνουν παρέα μόνο με άλλους εκπαιδευτικούς. Βγαίνεις να πιεις έναν καφέ και το μόνο θέμα συζήτησης είναι το σχολείο. Και δεν είναι τυχαίο που μας κοροϊδεύουν για αυτό, το κάνουν πάρα πολλοί.

Θυμάμαι όταν πρωτοδιορίστηκα πηγαίναμε για καφέ μετά τη δουλειά και οι περισσότερες λέγανε τι έκανε ο Κωστάκης και η Μαιρούλα στην τάξη και τι τους είπε ο διευθυντής. Και εγώ πάντα έλεγα φτάνει, σχόλασα, δε θέλω να μιλάω για τη δουλειά. Και το έχω κανόνα αυτό, όταν χτυπάει το κουδούνι τέλος. Τα προβλήματα του σχολείου μένουν στο σχολείο, και ειλικρινά πιστεύω ότι αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό δε θα αντέξεις σε αυτό  το επάγγελμα.

Δυστυχώς δεν έχω συμβουλή να σου δώσω, βρέθηκες να συνεργάζεσαι με κάποια που δεν αντέχεις. Αδυνατώ να καταλάβω το παιδαγωγικό σύστημα πίσω από αυτό που κάνει το φροντιστήριο μοιράζοντας έτσι τις ώρες μια τάξης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε σου φταίνε οι φιλόλογοι, και οι εργοδότες εκμεταλλεύονται τους πάντες. Μην μπαίνεις στη λογική αυτή, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Άσε που πολλές φορές αυτό που εσύ θεωρείς ευνοϊκό δεν είναι απαραίτητα. Ας πούμε θα μπορούσα να πω για έναν συνάδελφο που έχει δύο πεντάωρα ενώ εγώ ένα, αλλά στην πραγματικότητα δεν τον ευνοεί και ιδιαίτερα αυτό γιατί έχει τα παιδιά του στο σχολείο, δεν μπορεί να φύγει επειδή σχόλασε. Γιατί έχει δύο πεντάωρα; Γιατί έτσι έτυχε να βολέψει να βγει το πρόγραμμα, δεν είναι ο κολλητός του διευθυντή και του κάνει χάρες. Οπότε η μόνη συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να μην αφήνεις την συνάδελφο σου να σε επηρεάζει, μην το κάνεις αυτό στον σου, αρκετή μιζέρια έχει ήδη ο κλάδος.

7

Error happened.