Αγαπητή Λένα, τα 16 και 13 χρονων παιδια μου ξέχασαν εντελως την γιορτη της μητέρας. Τους εχω τονίσει πολλες φορες και το ξερουν πως δεν δινω σημασια στα δωρα και δεν εμ ενδιαφέρουν κιολας. Παρολλα αυτα, περιμενα χτες μια καποια κινηση τελος παντων. Οπως να ετοιμάσουν πρωινό, μια ζωγραφιά ή κατι τελος παντων. Το θυμήθηκαν την ωρα του πρωινού οταν ο μικρότερος γιος μου εφερε μια καρτα που φτιάξαν στο παιδικό σταθμό. Θελω να πιστευω πως ειμαι καλη μαμα με πτι αυτο συνεπάγεται. Μου το λενε και οι ιδιες τους αλλωστε συχνά. Χτες μαλιστα η μεγαλη, ισως για να νιώσει η ιδια της καλυτερα, μπυ λεει «ωχου που να θυμομαστε ολες αυτες τις γιορτες».. δεν ειπα φυσικα τιποτα, ουτε καν εδειξα να με πειραζει. Απλα με εκανε να σκεφτω αν οντως ειμαι καλη μητερα ή αν απλα δεν τους ενδιαφερει και τοσο να κανουν κατι για τον αλλον..

Αγαπητή μητέρα.

Καταρχάς, δεν τη ξέχασαν εντελώς. Το θυμήθηκαν πρωί πρωί και σου έδωσαν την κάρτα του σχολείου.

Αλλά να σοβαρευτούμε λίγο.

Η γιορτή της μητέρας δεν είναι μέρα εξετάσεων για τις μητέρες που λαμβάνουν τον βαθμό της χρονιάς από τα παιδιά τους. Το πόσο καλή ή όχι είσαι δεν θα επικυρωνόταν από τις πράξεις των παιδιών σου αυτή τη μέρα σχετικά με σένα.

Η γιορτή της μητέρας είναι μια παγκόσμια γιορτή πατροναρίσματος γυναικών (η πρώτη είναι η μέρα της γυναίκας, προφανώς) στην οποία άντρες και γυναίκες υπενθυμίζουν στις γυναίκες ότι η μητρότητα είναι ο μόνος τους προορισμός και η απλήρωτη εργασία που κάνουν, μαζί με τις απείρως παραπάνω ευθύνες που αναλαμβάνουν όταν κάνουν παιδί, δεν είναι μια σκέτη κοροϊδία και εκμετάλλευση, αλλά προσφορά και αγάπη.

Η δική σου συμπεριφορά είναι επιθετικοπαθητική, και δημιουργεί ένταση στην κόρη που αντέδρασε με το «ώχου πού να θυμόμαστε όλες αυτές τις γιορτές». Αν τους έχεις πει πολλές φορές ότι δεν δίνεις σημασία στα δώρα αλλά περίμενες κάτι, αυτό ακριβώς είναι ο ορισμός της επιθετικοπαθητικής συμπεριφοράς. Το «κάτι» είναι «μια ζωγραφιά και ένα πρωινό τέλος πάντων», αυτά, λέγονται «δώρα». Σαν τι δώρο να σου έκανε ένα 13χρονο και ένα 16χρονο δηλαδή; Διαμαντένιο κολιέ μάλλον δεν μπορούσαν να πάρουν. Τα λουλούδια εννοείς; Οπότε, δεν ήθελες λουλούδια, αλλά ήθελες κάρτα (που έπρεπε να φτιάξουν μόνα τους), άρα θεωρείς ότι τους έδωσες οδηγίες που δεν ακολούθησαν και σε απογοήτευσαν. Αυτό που είπε η κόρη σου δεν ήταν για να νιώσει καλύτερα, ήταν για να αμυνθεί. Και το ότι δεν είπες τίποτα δεν σημαίνει ότι δεν φάνηκε τι ένιωσες και τι σκέφτηκες. Και η σιωπή λέει πολλά, μερικές φορές περισσότερα, και οι μάνες είναι μανούλες στην βουβή απόρριψη και κριτική με ένα βλέμμα.

Ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι πολύ κοινός, δυστυχώς, μεταξύ των γυναικών, του τύπου άλλα λέω και άλλα εννοώ, όταν περιμένουν επιβράβευση από τα μέλη της οικογένειας γι’ αυτό που ονομάζουν «προσφορά». Θέλεις να αναγνωριστεί η δουλειά που κάνεις από τα έφηβα παιδιά σου; Πολύ κακώς. Δεν είναι σε θέση να σε αξιολογήσουν, είναι ακόμα εξαρτημένα από σένα, σε χρειάζονται. Εξακολουθείς να είσαι ο γονιός και να έχεις την ευθύνη. Δεν μπορείς, δεν δικαιούσαι, απαγορεύεται να μεταφέρεις τις δικές σου ψυχικές ανάγκες στα παιδιά σου. Αν θέλεις ψυχολογική υποστήριξη, αναγνώριση, ή οτιδήποτε άλλο ως μητέρα και ως άνθρωπος, απαγορεύεται να χρησιμοποιείς τα παιδιά σου. Πρέπει να στραφείς σε ενήλικες, και αν οι ενήλικες δεν σου το δίνουν, πρέπει να κάνεις θεραπεία. Τα παιδιά σου σε χρειάζονται ως μάνα, και πρέπει να είσαι πηγή ψυχικής σταθερότητας, να ξέρουν ότι μπορούν να έρθουν σε σένα στα δύσκολα και να μην προσπαθούν να σε προστατέψουν.

Από εδώ και πέρα, αν περιμένεις κάτι από τα παιδιά σου, πρέπει να τους το λες, με ευθύ τρόπο, και να μη λες άλλα και να περιμένεις άλλα. Από σένα θα μάθουν πώς να ζητάνε από τους άλλους ανθρώπους.

42

36

3

2

1

1

Error happened.