Αγαπητή Λένα και παρέα,
θα προσπαθήσω να μεταφέρω κάποια βασικά σημεία της ιστορίας και συγχωρέστε μου την έκταση του κειμένου.
Έχει περάσει αρκετός χρόνος από τον χωρισμό. Ήμαστε μαζί 4 χρόνια. Με χώρισε εκείνος. Εγώ έπεσα στα πατώματα, και εξαιτίας του συμβολισμού που είχε η σχέση αυτή στο μυαλό μου. Είχαμε συζητήσει για παιδιά και οικογένεια, και το είχαμε πιστέψει και οι δύο.
Πένθησα πολλά πράγματα μαζί. Όσα κάναμε αλλά και όσα δεν κάναμε, και όλα όσα ίσως δεν πραγματοποιηθουν ποτέ, γιατί νιώθω πως θέλω να μείνω αρκετό καιρό μόνη μου, και είμαι ήδη 38
Ο χωρισμός δεν με ξάφνιασε, είχαμε αρκετά προβλήματα, και πάλι όμως ήταν επώδυνος. Όπως έμαθα αργότερα, ο πρώην μου έκανε σχέση με την για 15 χρόνια κοπέλα του κολλητού του. Πηγή σύγκρουσης αυτή όσο ήμαστε μαζι, γιατί είχα εντοπίσει σε πολλές περιπτώσεις μια κάπως άβολη (για μένα, οι άλλοι μια χαρά περνούσαν) δυναμική μεταξύ τους, και του το είχα επικοινωνήσει, αλλά με έβγαζε ανασφαλή και τρελή. Είχα πιστέψει κι εγώ ότι είμαι παρανοϊκή. Άρχισα να αγνοώ την εσωτερική μου φωνή.
Το προσωπικό μου πένθος για τον χωρισμό, που όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, περνούσε από μια περίοδο εξιδανίκευσης αυτου που χάθηκε, συνέπεσε με το metoo. Τότε άρχισα να διαβάζω, να ενημερώνομαι, να συζητάω και να εκπαιδεύομαι όπως και τόσος κόσμος, στο τι θα πει κακοποίηση. Άρχισα τότε να βλέπω την κατάσταση υπό άλλο πρίσμα.
Τα προβλήματα στα οποία αναφερθηκα πιο πάνω, τα είχα ταξινομήσει στο μυαλό μου ως προβλήματα επικοινωνίας. Αντιλήφθηκα τοτε, ότι αυτό που είχε συμβεί στ’ αλήθεια ήταν ότι με υποτιμούσε, με ακύρωνε, και σε μια περιπτωση είχε σηκώσει και το χέρι του να με χτυπήσει στο κεφάλι, όπως χτυπάς κάποιον που θες να ταπεινώσεις, κάποιον προς τον οποίο δεν έχεις κανένα σεβασμό, που θεωρείς σκουπίδι ή κατώτερο σου.
Όταν προσπαθούσα να επικοινωνήσω τη δυσαρέσκεια μου για συμπεριφορές του που ένιωθα προσβλητικές, όπως το να με βρίζει μπροστά σε φίλους, έπαιρνα απάντηση ” εγώ έτσι είμαι με όλους” (δεν ίσχυε), συν ότι έπρεπε να σκεφτώ από πριν πώς να του το φέρω μαλακά γιατί ήξερα ότι θα αμυνθεί και ότι θα τσακωθούμε, καθώς δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί του. Από μένα τουλάχιστον, γιατί με τους φίλους του προσαρμοζε και τις απόψεις και τη στάση του στη δική τους.
Τις περισσότερες φορές κατέληγε να λέει ότι είμαι προβληματική, ότι έχω ψυχολογικό, να πάω σε ψυχολόγο για να είμαστε καλά ( να κάνω εγώ δηλαδή τη συναισθηματική εργασια ) όσο εκείνος έβρισκε διέξοδο στα χόμπι και τους φίλους του. Έκανε πως δεν έβλεπε την ευθύνη του ποτέ και πουθενά, ακύρωνε το συναίσθημα μου, όταν πχ άρθρωνα ότι μια συμπεριφορά του με πληγώνει ή με στενοχώρει, και αφού είχα κάνει εξουθενωτικές προσπάθειες να εξηγήσω το γιατί, μου απαντούσε το εξοργιστικο ” δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθεις έτσι” ή “δεν ισχύει αυτό που λες”. Δεν μου επιτρεπόταν να εκφράσω θυμό, ενώ για εκείνον αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Έπαιζε παιχνίδια στον υπολογιστή και όταν έχανε ούρλιαζε βρισιές και κοπανουσε το τραπέζι δυνατά και δημιουργούσε ένα κλίμα κάπως εκφοβιστικό στο σπίτι. Του είχα πει ότι πεταγομουν πάνω από το ξαφνιασμα κάθε φορά, αλλά δεν φαινόταν να τον νοιάζει, συνέχιζε απτόητος.
Ο ίδιος απέδιδε την απαξιωτική και παγερή συμπεριφορά του στο ότι η μητέρα του δεν τον αγκάλιαζε ποτέ, λέγοντας μου ότι χρειάζεται να προσπαθήσω να σπάσω τον “τοίχο” και βάζοντας με σε μια θέση να πρέπει να προσπαθώ μονίμως μέχρι να καταφέρω να τον κερδίσω, εκείνον και την αποδοχή του.
Τις δουλειές του σπιτιού τις έκανα μόνη μου, ήθελε να του θυμίζω κιόλας να απλώνει ένα πλυντήριο κάθε Σάββατο, και ήταν και η μοναδική δουλειά που έκανε στο σπίτι. Εντάξει, όταν ήταν και οι φίλοι του στο σπίτι, έπλενε και τα πιάτα. Το θεωρούσε δίκαιο να αναλάβω τις δουλειές του σπιτιού γιατί εκείνος έβαζε περισσότερα χρήματα για τα έξοδα του σπιτιού. Άλλη μια πηγή τσακωμού γιατί τον πίεζα και τον ζαλιζα.

Αυτή είναι μια μικρή εικόνα του τι συνέβαινε. Η ερώτηση μου είναι αν διακρίνεις κακοποιητική συμπεριφορά ή αν αυτή εξιστόρηση είναι άλλο ένα παράδειγμα απλώς μιας δυσλειτουργικης σχέσης. Μπορεί να ακούγομαι χαζή ή αδαής, αλλά ζητώ την άποψη σου γιατι υπάρχουν ακόμα στιγμές που αμφισβητώ το βίωμα μου. Όχι το αν συνέβη αλλά το τι ήταν. Οι φίλες και οι κοντινοί μου άνθρωποι είναι στον κόσμο τους οπότε δεν τους μιλάω γι’ αυτό. Οπότε μίλησα κατέληξα να επανατραυματίζομαι, είτε αντιμετωπίζοντας δυσπιστία, είτε ψιλοαπαθεια.
Κάνω θεραπεία και η ψυχοθεραπευτρια μου χαρακτηρίζει την συμπεριφορά του πρώην επιθετική. Ήταν απλώς επιθετικός και βίαιος κατά την άποψη σου; Θα με βοηθούσε να ξεμπλοκαρω η άποψη σου/σας.
Κάτι τελευταίο, φαίνεται από τη συμπεριφορά του στα σοσιαλ ότι έχει κάνει “πλήρη στροφή χαρακτήρα”, και ότι τον απασχολεί ο φεμινισμός. Η έτσι πλασάρεται, επειδή η καινούργια του κοπέλα ( η πρώην του φίλου του) είναι φεμινίστρια και θέλει να τον αποδεχτεί.

Δεν θα απαντούσα, επειδή κάνεις ψυχοθεραπεία, αλλά με προβλημάτισε πολύ ο σχολιασμός της θεραπεύτριάς σου. Είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο και αδύνατο να σχολιάσει κανείς κάτι που μεταφέρει ο θεραπευόμενος, γιατί μπορεί να υπάρχει λόγος που ειπώθηκε μια λέξη που εμείς δεν ξέρουμε, γιατί μπορεί να υπάρχει σχέδιο της θεραπεύτριας που εμείς δεν ξέρουμε, γιατί μπορεί η θεραπευόμενη να έχει καταλάβει λάθος. Μπορεί οτιδήποτε, γενικότερα, γιατί η φάση είναι χαλασμένο τηλέφωνο και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο το θέμα.

Οπότε, αν πιστεύεις ότι ο χαρακτηρισμός που δίνει η θεραπεύτρια σου δεν σε καλύπτει, αν ακόμα έχεις ερωτήσεις, μην ρωτάς εμάς, εδώ. Πληρώνεις για να μάθεις κάποιον που ειδικεύεται στην διαδικασία. Είναι αδύνατον να σου πούμε εμείς μέσα από ένα κείμενο «έγινε αυτό». Αν πιστεύεις ότι δεν σε καλύπτει η διαδικασία, τότε πρέπει να βρεις άλλη θεραπεύτρια.

Θα ήθελα όμως να μου πεις πώς γίνεται να λες «ήταν ΑΠΛΩΣ επιθετικός και βίαιος». Γιατί αυτό είναι απλό, ενώ η λέξη «κακοποιητικός» είναι χειρότερη; Αν ήταν επιθετικός απλά, όπως λες, σε ποιον στρεφόταν αυτή η επίθεση; Ποιος ήταν το αντικείμενο της βίας;  Πώς διαχωρίζεται ένας βίαιος από έναν κακοποιητικό; Είναι κάτι διαφορετικό; Σε τι διαφέρει;

Ο μόνος τρόπος για να πάρεις τις απαντήσεις σου είναι η θεραπεία, χαίρομαι πολύ που έχεις ήδη ξεκινήσει.

15

Error happened.