Τα τελευταία χρόνια έχουμε εφαρμόσει στο σπίτι σαν κανόνα οποίος μπαίνει να βγάζει παπούτσια . Αυτό προέκυψε από το γεγονός ότι έχουμε πολύ συχνά κόσμο στο σπίτι , όποτε μας κούρασε να καθαρίζουμε πριν έρθουν κ μετά να είναι πενταβρώμικο. Γενικά, σε πολλά σπίτια φίλων μας ( 30 χρόνων συν πλην) είναι ο κανόνας αυτός , ενώ παλιότερα δεν θυμάμαι να συνέβαινε τόσο εκτός αν στο σπίτι υπήρχαν μικρά παιδιά που μπουσουλούσαν. Βέβαια κ εγώ επέτρεπα παλιά πολύ περισσότερα, όπως να καπνίζουν οι φίλοι μου μέσα στο σπίτι που τώρα μου φαίνεται αδιανόητο! Ο κανόνας αυτός δεν εφαρμόζεται κάποιες φορές , όταν θα έρθει κάποιος ο οποίος έρχεται πολύ σπάνια, όποτε δεν θα του πούμε βγάλε τα παπούτσια σου προφανώς , αλλά αν έρχεται μαζί με άλλους που το κάνουν από μόνοι τους ακολουθεί κι εκείνος. Τις προάλλες λοιπόν ζήτησα από την ξαδέρφη μου ετών 40 να βγάλει τα παπούτσια της πριν μπει ( είχε πάνω από ένα χρόνο να έρθει, αλλά έχουμε πολλή οικειότητα , έχουμε μεγαλώσει μαζί και παλιά ερχόταν συνέχεια ) και ξαφνιάστηκε. Μεταξύ αστείου και σοβαρού μου είπε ότι δεν είναι ευγενικό να ζητάς από κάποιον που έρχεται επίσκεψη να βγάλει τα παπούτσια του , εγώ είπα ότι είναι αγένεια να κρίνεις τους κανόνες του σπιτιού του άλλου και ειναι θέμα καθαριότητας και ότι δεν είμαστε ξένες, έχω την οικειότητα αυτή. Τέλος πάντων υπήρξε μια ένταση και ξενέρωσα , τα έβγαλε κ μετά όλα καλά θεωρητικά αλλά σπάστηκα. Δεν καταλήξαμε κάπου , εγώ έλεγα ότι σε όσα σπίτια πάω τελευταία αυτό είναι το σύνηθες , εκεινη είπε ότι κι εκείνη πάει σε σπίτια κ ποτέ δε συμβαίνει αυτό , μόνο μια ΠΕΡΙΕΡΓΗ φίλη της τους το ζητάει, εγώ είπα ότι ο καθένας σπίτι του θέτει τους κανόνες και καλό είναι να τους σέβονται οι επισκέπτες , δεν ζήτησα να μείνει και με το βρακι , έδωσα παντόφλες ! Τι πιστεύεις για το θέμα ;

Πιστεύω ότι είναι θέμα κουλτούρας και συνήθειας και είναι κάτι σχετικά καινούριο για την Ελλάδα και την ελληνική έννοια της φιλοξενίας οπότε προκαλεί πολύ έντονες αντιδράσεις, δυσανάλογα έντονες κατά τη γνώμη μου. Αυτοί που θίγονται το βλέπουν ως προσβολή «δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω» και γι’αυτό το αποκαλούν αγένεια. Όμως δεν διανοούνται να κάνουν διάφορα σε ξένα σπίτια, όπως να κάνουν ένα ντουζάκι ας πούμε, δεν έχουν καταλάβει ότι υπάρχουν κανόνες που ήδη ακολουθούν, ποτέ δεν έχουν πλήρη ελευθερία στα σπίτια των άλλων. Απλώς είναι μια ανελευθερία που δεν έχουν συνηθίσει από τις μάνες τους, επειδή οι μάνες τους δεν σιχτίριζαν (δυνατά) όταν σφουγγάριζαν πριν και μετά και κάθε μέρα και για πάντα για να λάμπει το σπίτι.

Υπάρχει κάτι ντροπιαστικό στην παραδοχή ότι όταν ερχόμαστε απ’ έξω φέρνουμε και βρωμιές, και είναι αυτό που κάνει τον κόσμο που αντιδρά, να θίγεται. Θα μου πεις εσύ εμένα ότι είμαι βρώμικη; Κάπως έτσι.

Έχει αρχίσει να γίνεται πιο αποδεκτό σε ορισμένους κύκλους αλλά ο συντηρητισμός ακόμα επιβάλει ότι ο επισκέπτης δεν πρέπει να δυσαρεστείται με τίποτα και ότι η νοικοκυρά θα τα έχει όλα στην εντέλεια έτσι κι αλλιώς γιατί είναι χρέος της.

Σας έχω πει για τη φορά που πήγα να μπω με παπούτσια σε δοκιμαστήριο καταστήματος ρούχων στην Ιαπωνία; Ακόμα θυμάμαι τη φάτσα του ιδιοκτήτη. Σοκαρίστηκε τόσο πολύ ο καημένος, σα να έμπαινα κρατώντας κοτόπουλο που μόλις είχα αποκεφαλίσει, αλλά η παιδεία του δεν του επέτρεπε να φωνάξει «ΠΟΥ ΠΑΣ ΜΩΡΗ», οπότε κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό από τα αντικρουόμενα συναισθήματα που βίωνε. Πάντα αυτόν θυμάμαι όταν μπαίνω σε ξένα σπίτια και κάνω πια την κίνηση πριν μου πουν κάτι.

4

13

33

1

15

Error happened.