Και που λέτε, ξημέρωσε μια Δευτέρα ακόμη που αυτός ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας, μας κάνει να χαμογελάμε μιας που όταν βιώνει κανείς το παράλογο σαν κανονικότητα, η αντίσταση είναι κάπως μάταιη. 

Έχει ξοδευτεί μελάνι, χρόνος, κόπος, λεφτά για να γραφτούν οι ανησυχίες απ’το κακό που βρήκε τον πολιτισμό, το cancel culture. Debates και κακό για το ότι οι άντρες, διαλυμένοι πια απ’το metoo δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν θα καταφέρουν να φλερτάρουν, θα χάσουν τις καριέρες τους από υστερικές που τους κατηγορούν και όλοι τις πιστεύουν, τ’όνομά τους θα σπιλωθεί για πάντα απ’τη μανία της πολιτικής ορθότητας που τους ακυρώνει. 

Δευτέρα 4/4/22

Αφότου ο κόσμος τρομοκρατήθηκε μη και ο Louis CK χάσει την καριέρα του αφότου κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση από πέντε γυναίκες, δικαιώθηκε ηθικά και ψυχικά μιας που ο κωμικός, τελικά δεν διεγράφη απ’τον συλλογικό νου του κοινού όπως φοβόντουσαν αλλά κέρδισε το Grammy για “Best Comedy Album”. 

Θυμάμαι σα να ήταν χθες τα πύρινα κείμενα που διάβαζα το 2017 για το ότι ο άνθρωπος αυτός θα χάσει τα πάντα επειδή απλώς έδειχνε το πέος του σε γυναίκες και αυνανιζόταν μπροστά τους. Άγχος γέμισε τα κεφάλια των δημοσιογράφων για το ότι το cancel culture είναι μια φασιστική αντίληψη, μια αγελαία επίθεση σε άντρες που πάλεψαν να είναι εκεί που είναι.

Ποιο cancel culture; 

Κάθε μέρα, διαβάζω πράγματα που με κάνουν ξανά και ξανά να σκέφτομαι πως οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Οι λέξεις που γράφονται δεν σημαίνουν αυτό που θα έπρεπε να σημαίνουν. Η ιδέα της “ακύρωσης” δεν είναι τόσο δύσκολη. Ακύρωση σημαίνει μόνιμη οικονομική και κοινωνική συνέπεια σε μη κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές. 

Για να μιλήσουμε για τα δεινά της κουλτούρας ακύρωσης, πρέπει πρώτα να έχουμε κουλτούρα ακύρωσης. 

Τώρα δεν έχουμε κάτι τέτοιο γιατί σε μια τέτοια κουλτούρα, άντρες που κάνουν δηλώσεις όπως αυτές του Κυμπουρόπουλου το 2021 για τις εκτρώσεις, του Γιαννη Λοβέρδου σχετικά με το ότι ο άντρας που κακοποιεί τη γυναίκα του μπορεί να είναι καλός πατέρας, του Παπαδόπουλου για την αμφισβήτηση των κινήτρων των θυμάτων αντρών της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής και φυσικά που παράγουν πολιτισμό όπως ο Σεφερλής, δεν θα υπήρχαν. Αυτό θα έκανε μια κουλτούρα ακύρωσης. Θα σήμαινε ότι δικαίως ή αδίκως, άντρες και γυναίκες που πράττουν κατά τρόπο που αξίζει κοινωνική απαξίωση ή μια μεγάλη μερίδα κόσμου πιστεύει ότι αξίζει κοινωνική απαξίωση, χάνουν τα χρήματά τους, το κύρος τους, την εξουσία τους. 

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δικαίως θα έπρεπε να μας απασχολήσουν οι συνέπειες. Θα έπρεπε, ως σκεπτόμενα υποκείμενα, ν’αναρωτηθούμε δεκάδες ζητήματα σχετικά με το πώς αντιδρούμε, πόσο σκεφτόμαστε πριν το κάνουμε, πόσο δίκαιη είναι η “κοινωνική τιμωρία” και τι έκταση θα’πρεπε να’χει. 

Δεν είμαστε εκεί. Δεν είμαστε καν κοντά. 

Θα το δείτε σε διάφορα ζητήματα. Θα το δείτε στις ποσοστώσεις για παράδειγμα. 

Μόλις γίνει λόγος για ποσοστώσεις “μα τι θα γίνει αν οι άντρες είναι καλύτεροι υποψήφιοι και προσλαμβάνουν γυναίκες και οι άντρες πεινάνε και αξίζουν αλλά δεν τα καταφέρνουν γιατί οι εταιρείες κάνουν αντίστροφο σεξισμό”. Θα το δείτε στην έκτρωση “ναι αλλά αν κάνουμε τις εκτρώσεις ασφαλείς, δωρεάν και προσβάσιμες τα κορίτσια θα πηδιούνται δεξιά κι αριστερά και θα τις χρησιμοποιούν σαν αντισύλληψη”. 

Mας το έδειξαν πολύ ωραία Ρεπουμπλικάνοι στο Τενεσί όταν προτάθηκε να μειωθεί για τρεις ημέρες, στη διάρκεια των διακοπών, ο φόρος των ταμπόν. Για τρεις ημέρες. Όπως συμβαίνει με άλλα ηλεκτρονικά είδη και ρούχα. Δεν μειώθηκε τελικά γιατί “τι θα γίνει αν οι γυναίκες αγοράσουν δυσανάλογα πολλά ταμπόν για όλη τη χρονιά και μετά δεν παίρνουμε φόρους απ’τα ταμπόν και πάει κατά διαόλου ο προϋπολογισμός της Πολιτείας”. 

Θα δείτε και το αντίθετο.

Θα δείτε ας πούμε εκατομμύρια άντρες και γυναίκες να έχουν επιπτώσεις απ’τον τρόπο που καταναλώνουν πορνογραφία και το είδος που καταναλώνουν αλλά οι ενστάσεις θ’αποκαλούνται σεξοφοβικές. Θα δείτε σε όλες τις χώρες της Ευρώπης ενθουσιασμένους άντρες με το ότι οι ευάλωτες Ουκρανές που έχασαν τα πάντα θα εξαναγκαστούν στην πορνεία αλλά υπό τον μανδύα φεμινιστικών συζητήσεων υποκρινόμαστε ότι είμαστε πραγματικά σαν κοινωνία σε θέση να μιλήσουμε για την σεξεργασία σαν επάγγελμα και όχι για μια συνθήκη που αυτή τη στιγμή σχετίζεται περισσότερο με εξαναγκασμό παρά με επιλογή. 

Έχω φτάσει στο εξής συμπέρασμα. 

Πιστεύω ότι αυτό που διαμορφώνει την πραγματικότητα είναι η αφήγηση. 

Η, ας πούμε, υλική πραγματικότητα έχει λιγότερη σημασία απ’την αφήγηση που την περιβάλλει.

Σημασία, συμπεραίνω, δεν έχει το τι ζούμε, αλλά το τι αφηγούμαστε στον εαυτό μας ότι ζούμε και τι μας αφηγούνται οι άλλοι ότι ζουν αυτοί. Αντιστοίχως, όταν κρίνουμε το γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου εντασσόμαστε, πιστεύω ότι είναι πιθανοτερο να διαμορφώσουμε άποψη βάσει του τι γράφεται περισσότερο στο ίντερνετ και σ’εφημερίδες παρά στο τι ισχύει, στο τι πραγματικά συμβαίνει. 

Φέτος, στην Ελλάδα έχω διαβάσει δεκάδες άρθρα για το cancel culture. Αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι υπάρχει. Ότι πράγματι, είμαστε σ’ένα σημείο που ακυρώνουμε ανθρώπους. Ωστόσο, δεν έχω ούτε μία ένδειξη ότι αυτή η αφήγηση της πραγματικότητας ισχύει. Επίσης, δεν έχω καταλάβει με όλα όσα έχω διαβάσει τι εννοούν οι δημοσιογράφοι και τα δημόσια πρόσωπα όταν την μεταχειρίζονται. Εννοούν “ακύρωση” για πάντα, απώλεια εισοδήματος, μόνιμη βλάβη καριέρας, διαγραφή από κοινωνικές περιστάσεις που θα ήταν υπό άλλες συνθήκες προσκεκλημένοι; Ή εννοούν απλώς “συνέπειες”; Δεν έχω καθόλου καταλάβει αν έχουμε αρχίσει να χρησιμοποιούμε την φράση “cancel culture” σαν συνώνυμο του “oι δηλώσεις και οι πράξεις που στοχοποιούν ευάλωτες ομάδες έχουν συνέπειες”. Δεν σημαίνει αυτό κανονικά. Cancel culture σημαίνει κοινωνικός εξοστρακισμός, είναι έννοια πολύ μεγαλύτερη του “συνέπειες”. 

Όταν δεν σημαίνει αυτό που προορίζεται να σημαίνει, δεν σημαίνει τίποτα. 

Σχετικά με τα εγχώρια. 

Όταν έχεις μια υπόθεση του βάρους της υπόθεσης Λιγνάδη, όταν έχεις διάσημους ηθοποιούς και δημοσιογραφους να κατηγορούνται για βιασμό από ένα σωρό γυναίκες, όταν έχεις ένα νομικό πολιτισμό που προσπαθεί ασθμαίνοντας να εισάγει έννοιες όπως “δευτερογενής κακοποίηση του θύματος βιασμού” στο τρόπο εκδίκασης υποθέσεων και μία περσόνα του μεγέθους του Σπύρου Παπαδόπουλου βγαίνει και λέει ότι όλο αυτό το κύμα καταγγελιών, όλη αυτή η προσπάθεια γυναικών, αντρών, πρώην παιδιών και νυν ενηλίκων είναι απλώς απόπειρα στιγματισμού κι εκδίκησης, ποιο cancel culture συζητάμε ότι υπάρχει; 

Εδώ οι σχετικές δηλώσεις: 

«Όλο αυτό έγινε, γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν επώνυμοι. Εγώ δε μπορώ να τα ονομάσω εγκλήματα. Αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Αν αύριο αθωωθούν αυτοί οι δυο άνθρωποι; Θα κλειστούν σε καμιά τρύπα αυτοί που βρίζανε τόσο καιρό; Όχι, θα λένε ότι εντάξει, κάναμε λάθος. Διάβασα μια παρέμβαση του Κούγια για την κυρία από την Πάτρα που μου άρεσε πάρα πολύ, έλεγε ότι δε πρέπει να την δικάζουμε στα κανάλια…

Έτυχε να είμαι σε ένα τραπέζι ένα βράδυ που ήταν και ένας Εφέτης Δικαστής και έλεγε ότι για τους συγκεκριμένους δυο του θεάτρου, ότι αν δεν υπήρχε το βάρος της κοινής γνώμης, δεν θα είχαν προφυλακιστεί… Ο ίδιος άνθρωπος έλεγε ότι είναι πολύ πιθανό να αθωωθούν και οι δυο… Πόσο αληθινές είναι οι κατηγορίες που έχουν γίνει σε βάρος τους; Όλοι μιλάνε για αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν οι μάρτυρες… Πως ξέρεις ο καθένας τι έχει στην ψυχή του και δε σε κατηγορεί για κάτι επειδή είναι θυμωμένος μαζί σου και θέλει να σε εκδικηθεί;».

Επειδή δεν είναι ήδη αρκετά, έπρεπε να μάθω χθες ότι ο Σεφερλής θα κάνει καινούγια σειρά στον Ant1. Να πω την αλήθεια, ναι, με εξέπληξε αλλά μάλλον γιατί δεν παρακολουθούσα τα νέα του καναλιού.

Το περιεχόμενο απ’την άλλη είναι ακριβώς αυτό που περίμενα. Αυτό που περιμέναμε. Και με 15% τηλεθέαση, δε νομίζω ότι πήγε άσχημα. Κλασικά, γκέι, χοντρές και οι γελοίες οι γυναίκες είναι το αντικείμενο του αστείου. 

Η Σοφία Μπεκατώρου ξεκίνησε κίνημα για να φτάσουμε το 2022, μετά από όλη την δουλειά που έκαναν διάσημες γυναίκες, δικηγόροι, φορείς να έχουμε χιούμορ με βιασμούς που θεωρείται κατάλληλο για ανήλικα άνω των 12 ετών. Αυτό είναι μια πραγματική ροή γεγονότων. Το cancel culture είναι μια αφήγηση. 

Είναι μια απ’τις λίγες φορές που πραγματικά μπορώ να ολοκληρώσω κάτι που γράφω όχι με μια παρατήρηση, αλλά μ’ένα πρακτικό συμπέρασμα. 

Η Womanlandia υπάρχει επειδή ξέρουμε ότι υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που δεν αντέχουν τον κόσμο στον οποίο ζουν.

Υπάρχει επειδή όταν έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή στο θέατρο του παραλόγου, έχεις μπουχτίσει και θες ένα άλλο. Κάτι άλλο.

Οι γυναίκες για τις οποίες φτιάχτηκε η Womanlandia σπαταλιούνται στην αντεπίθεση.

Είναι αφόρητα κουραστικό να ζεις μια ζωή στην αντεπίθεση, να μην μπορείς να πας στη δουλειά σου, στην παρέα σου, στο γυμναστήριο, στο θέατρο, στο πάρκο, για τρέξιμο χωρίς ν’ακούσεις μαλακίες. Δεν είναι γνώμες ή απόψεις ή σκέψεις, είναι απλώς μαλακίες. Και θες να μην τις ακούς άλλο. Ιδανικά θα ήθελες να μην δουλεύεις σε χώρους που αναγκάζεσαι να τις ακούς. 

Το όραμά μας είναι οι εργοδότριες και εργαζόμενες να συναντηθούν μεταξύ τους και οι πελάτισσες να τις βρουν. Το όραμά μας είναι να υπάρχουν παρέες που βγαίνουν για καφέ σε καφετέριες γυναικών επιχειρηματιών, που έχουν μια ομάδα εδώ για καθέναν απ’τους ρόλους τους, που έχουν ένα μέρος να μιλήσουν για τα χόμπι τους. Το όραμά μας είναι πραγματικά μια καλύτερη ζωή στο τώρα. 

Προσωπικά, δεν πίστεψα ποτέ ότι με οποιονδήποτε τρόπο “θ’αλλάξω τον κόσμο”. Πρόσφατα διαπίστωσα κι ότι δεν χρειάζεται. 

Πιστεύω απόλυτα στο ότι είναι εφικτό ν’αλλάξουμε, όλες μαζί, την αφήγηση για το μέρος του κόσμου που μας αναλογεί. Η καθεμιά για τη ζωή της. Η καθεμιά με στόχο να ζήσει μια ζωή καλύτερη απ’αυτή που θα ζούσε μόνη, σ’ένα κόσμο βάναυσα πατριαρχικό. 

Δεν πιστεύω ότι θα ζήσω την αλλαγή του “κόσμου”. 

Ζω όμως, κάθε μέρα, χάρη στη Λένα, χάρη στις γυναίκες που γνώρισα εδώ, χάρη στις επιχειρηματίες που έμαθα και των οποίων τα προϊόντα αγοράζω, χάρη στις ηθοποιούς και τις καλλιτέχνιδες των οποίων το περιεχόμενο επιλέγω να χρηματοδοτώ και να καταναλώνω, χάρη στις φίλες που έκανα και με τις οποίες βγαίνω, την αλλαγή του δικού μου κόσμου. 

Αυτό θέλουμε να δώσουμε στα μέλη μας. Αυτό είναι, ας πούμε, το “προϊόν μας”. Και πιστεύουμε πραγματικά ότι μαζί, μόλις βρεθούμε, μόλις γνωριστούμε, μόλις βρούμε η μία την άλλη θα ζήσουμε ποιοτικά καλύτερες ζωές σ’αυτό τον κόσμο, όχι αυτόν που θα’ρθει διακόσια χρόνια μετά το θάνατό μας. 

Αν δεν αντέχετε άλλο, υπάρχουμε εμείς. Επειδή δεν αντέχετε άλλο, υπάρχουμε εμείς. 

44

2

1

Error happened.