Η σχέση του φεμινισμού με το σεξ, κι ακόμα περισσότερο με την πορνογραφία, ήταν πάντα δύσκολη. Το δεύτερο κύμα φεμινισμού αντικαταστάθηκε από το sex-positive τρίτο κύμα που έχει εκατοντάδες καλά επιχειρήματα. Οι γυναίκες έχουν δικαίωμα στην απόλαυση, δεν χρειάζεται να ντρέπονται, πάμε για τη νέα εποχή.
Και ακούγεται πολύ αισιόδοξο, ακούγεται σωστό – προσπαθούμε να συμμεριστούμε το νέο αυτό κύμα, ακόμα και αν έχουμε μεγαλώσει μαγκωμένες. Δεν είμαι 15, 16 χρονών για να ξέρω πώς αισθάνονται τα νέα κορίτσια. Να αισθάνονται άραγε περισσότερη απελευθέρωση, ή να αισθάνονται περισσότερη πίεση για να αποδώσουν στην επιταγή «τώρα είμαστε sex positive;» Μπορούν να παραδεχτούν ότι μπορεί να μην θέλουν να δοκιμάσουν ό,τι τους προτείνεται; Γιατί το sex positive, για να είναι positive, πρέπει να δίνει διέξοδο στο «όχι». Το «ναι» είναι αυτό που έχουμε μάθει να λέμε, τόσα χρόνια. Γιατί όσο απελευθερωμένες, μορφωμένες, συγκροτημένες, πλούσιες, πετυχημένες και να είμαστε, η πραγματικότητα παραμένει μια: το παιχνίδι είναι στημένο για να χάνουμε.
Είναι ξεκάθαρο το πράγμα αν ο πρώην ή ο νυν μας εκβιάζει με δημοσίευση ερωτικών βίντεο χωρίς τη συναίνεσή μας. Αυτή η δυναμική είναι προφανής για αστυνομία, κοινωνία, για τους γείτονες. Ο εκβιαστής έχει άδικο και πρέπει να τιμωρηθεί.
Αυτή όμως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Το πρόβλημα είναι στο ερώτημα κατά πόσο μπορεί να συναινέσει πραγματικά μια γυναίκα στην βιντεοσκόπηση των ερωτικών της στιγμών. Ουσιαστικά, με ίσους όρους, όπως ένας άντρας. Θεωρητικά μια γυναίκα μπορεί να είναι απολύτως οκ με την πρακτική της βιντεοσκόπησης, να τη θέλει, να κάνει συλλογή, οτιδήποτε. Στην πραγματικότητα όμως, όσο και να είναι εντάξει με τον εαυτό της, εξακολουθεί να ζει και να κινείται και να κρίνεται σε μια μισογυνιστική κοινωνία, που η γυναίκα πρέπει να ντρέπεται για το σεξ που κάνει. Μια γυναίκα δεν θα ανταλλάξει τα ερωτικά της βίντεο με τις φίλες της για να σχολιάσει τις επιδόσεις των πρώην – μια γυναίκα δεν θα τολμήσει να δείξει αυτά τα βίντεο σε συναδέλφισσες της – μια γυναίκα δεν θα νιώσει μάγκας αν κάποια φίλη της πει ότι είδε στο τάδε σάιτ. Μια γυναίκα θα κριθεί αρνητικά, κι αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί να πάθει. Το χτύπημα ελαφραίνει μόνο αν πει ότι η βιντεοσκόπηση έγινε εν αγνοία της, αλλά και τότε, αυτό που θα ακούσει είναι το «πού πάτε και τους βρίσκετε».
Πού πάμε και τους βρίσκουμε; Παντού. Είναι παντού. Είναι οι περισσότεροι. Είναι γύρω μας, όπου κι αν πάμε. Δεν είναι καν «αυτοί», είναι και οι γυναίκες που θα κρίνουν επειδή δεν το έχουν πάθει, είναι οι γυναίκες που θα κρίνουν επειδή νομίζουν ότι τα έκαναν όλα σωστά, είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Όσο sex positive κι αν είμαστε, το παιχνίδι είναι στημένο εναντίον μας. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, ούτε κάνοντας βίντεο, ούτε αποφεύγοντας τα βίντεο. Πρέπει να πάμε πολύ πιο πίσω, σε όλες τις συναναστροφές που μας επιβεβαίωσαν ότι το ετεροφυλόφιλο σεξ, όσο υπάρχει τόσο μεγάλη ανισότητα, σπάνια είναι καλό για εμάς. Η ευχαρίστηση είναι για τον άντρα, εμείς παρέχουμε τη συμμετοχή με τον γυναικείο οργασμό να έρχεται ως δευτερεύουσα έκπληξη. Για να μην μπορούν να εκμεταλλευτούν τα βίντεο όλοι αυτοί, επιδεικνύοντας την υπεροχή και την επιβολή τους, πρέπει να μην θεωρείται αρσενική υπεροχή και επιβολή το ετερόφυλο σεξ, και για να γίνει αυτό, πρέπει να αποκτήσουν οι γυναίκες ανθρώπινη υπόσταση.
Μπορώ να φανταστώ μια παρέα που τώρα δηλώνει «έκπληξη» με τις πρακτικές ενός μέλους. Αν έχεις ζήσει μια ζωή με την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι αξεσουάρ, αντικείμενα, σαν τα παιχνίδια με τα χαρτάκια που είχαμε μικροί, είναι πανεύκολο να σου ξεφύγει ο χαβαλές όταν έχει μπει για τα καλά στην κακοποίηση.