Γεννημένη στη Μόσχα, η φωτογράφος Diana Karklin ζει μεταξύ Γερμανίας, Ισπανίας, Ρωσίας και Μεξικού. Η προσωπική της δουλειά περιστρέφεται γύρω από θέματα «ατομικής ελευθερίας που αντιμάχονται καθιερωμένους κοινωνικούς κανόνες» με επίκεντρο το φύλο και τον φεμινισμό.

Έρευνες της τελευταίας δεκαετίας σχετικά με το parental regret, δηλαδή τη γονική μεταμέλεια, συνηγορούν στο ότι πολλοί άνθρωποι τα τελευταία χρόνια μετανιώνουν που γίνονται γονείς, όπως γράφει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Gail Cornwell στην Atlantic, αναλύοντας το φαινόμενο με παραδείγματα, συνεντεύξεις, ερωτήσεις και αποδίδοντάς το σε δύο βασικά αίτια: Το γονικό burnout- την εξουθένωση των γονέων στον εν λόγω ρόλο- και την ακούσια μητρότητα ή πατρότητα που προκύπτει από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Αφουγκραζόμενη την γονική μεταμέλεια σαν ύστατη κραυγή εξουθενωμένων γυναικών, η Karklin ταξιδεύει σε επτά διαφορετικές χώρες για να καλύψει τα επτά κεφάλαια του φωτογραφικού της άλμπουμ με τίτλο “Το Undo Motherhood”, με σκοπό να διερευνήσει τους λόγους για τους οποίους ένας σημαντικός αριθμός γυναικών σε όλο τον κόσμο σήμερα μετανιώνει για τη μητρότητα. Κατακρίνοντας την πατριαρχική επιβολή του θεσμού της μητρότητας, η οποία από πολύ μικρή ηλικία ωθεί τις γυναίκες να γίνουν μητέρες εκπληρώνοντας το σκοπό της ζωής τους, τη μέγιστη ικανοποίηση και ευτυχία, η Karklin φωτίζει τις αντιδημοφιλείς πλευρές της μητρότητας που κρύβονται πίσω από σκισμένα κορμιά, ανυπέρβλητη κούραση, ρημαγμένα σπίτια και ματαίωση.

Θυμός, Φόβος, Απομόνωση, Εξάντληση, Ενοχή, Παραίτηση και Αποδοχή. Το τελευταίο κεφάλαιο τονίζει τη σημασία της αποδοχής της γονικής μεταμέλειας και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί εποικοδομητικά για να μην δημιουργηθούν προβλήματα στα παιδιά. Για να τονίσει τη μοναξιά των μητέρων που είναι παγιδευμένες στα σπίτια τους και καταδικασμένες στη σιωπή, η Karklin φωτογραφίζει με τρυφερότητα, φέρνοντας στο προσκήνιο ένα επίκαιρο ταμπού ζήτημα για να το γεμίσει κατανόηση, αποδοχή και ειλικρίνεια. 

Ούσα και η ίδια μητέρα και έχοντας δεχτεί πολύ πίεση από τον οικογενειακό της περίγυρο για να γίνει μητέρα, η Karklin κατάλαβε ότι ο τρόπος με τον οποίο η μητρότητα είχε θεοποιεί δεν εξυπηρετούσε παρα μόνο τα συμφέροντα και τις επιλογές άλλων. 

Αναφέρει ότι “Καθώς ξεκίνησα την έρευνά μου, πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι υπάρχει μια δεύτερη πλευρά στην ιστορία της μητρότητας για την οποία σπάνια γίνεται λόγος και ως εκ τούτου, δεν τυγχάνει σχεδόν καμίας προσοχής στη συλλογική φαντασία. Αποφάσισα να αμφισβητήσω την κυρίαρχη αφήγηση και να ρίξω φως στο απόλυτο ταμπού γύρω από τη μητρότητα: μια απόφαση που –όπως και κάθε άλλη σημαντική απόφαση στη ζωή– μπορεί να μετανιώσεις”

Το έργο την ταξίδεψε σε επτά χώρες από το Μεξικό μέχρι τη Σιγκαπούρη τα τελευταία πέντε χρόνια, όπου γνώρισε αυτές τις γυναίκες που είχαν το θάρρος να μιλήσουν με ειλικρίνεια για τη ζωή τους. Τονίζοντας ότι όλες οι γυναίκες του έργου είναι εξαιρετικές μητέρες και αγαπούν τα παιδιά τους, η Karklin καταφέρει να ισορροπήσει καλλιτεχνικά τη μητρική αγάπη με την πλήρη συνειδητοποίηση του καταπιεστικού κοινωνικού ρόλου που αυτή μπορεί να συνεπάγεται.

Το ταυτόχρονο του δεσμού αγάπης μητέρας και παιδιού και της συντηρητικής ιδεολογίας που γεννησε την ίδια αυτή αγάπη αναδεικνύονται μέσα από τις ειλικρινείς ιστορίες των φωτογραφιών αυτών με έμφαση στον εσωτερικευμένο κώδικα αξιών που ορισμένες μητέρες νιώθουν ότι τους ελέγχει καθημερινά και τις περιορίζει σε ρόλους υποτέλειας και παροχής φροντίδας. 

Το Άλμπουμ της θέτει κοινωνικά πολύ άβολα ερωτήματα σχετικά με τη μητρότητα και έχει σκοπό να αμφισβητήσει κάθε εικόνα γονεϊκότητας που έχει γεννήσει ο θεσμός της πατριαρχίας. Επειδή η ανισότητα των φύλων ξεκινά πάντα από το σπίτι, το άλμπουμ προωθεί κυρίως την συνυπευθυνότητα των γονέων και επιχειρεί να ελαφρύνει τις γυναίκες από το βάρος της μονογονεϊκότητας που αναλαμβάνουν στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, με εικόνες που αναδεικνύουν τη σκληρότητα πίσω από την επιβεβλημένη μαλακότητα του πιο αγιοποιημένου θεσμού στο πολιτισμικό δυτικό στερέωμα.

4

1

Error happened.