Αγαπητή Λένα,
Τώρα που σε βρήκαμε θα σε ρωτάμε τα πάντα.
Είμαι εκπαιδευτικός και δουλεύω σε πολλά σχολεία.
Σε ένα από αυτά υποδιευθυντής είναι ένας ξακουστός πεφτουλας, παντρεμένος κιόλας, με τη διευθύντρια κιόλας.
Ενώ δεν είχαμε πολλά πολλά μού λέει μια μέρα που με βρήκε μόνη μου: “είδα τη φωτογραφία που άλλαξες στο φμπ, πολύ όμορφη είσαι, δεν σου έκανα like, όμως, για να μη μας παρεξηγήσουν” στο άσχετο αυτό, από το πουθενά.
Αμέσως σκέφτηκα “ΜΑΣ;;” από πού κι ως πού;
Απάντησα με ψυχρότητα κάτι σαν “δεν ασχολούμαι με τα likes στο φμπ, ούτε με αυτούς που ασχολούνται με τα likes στο φμπ”, ενώ δεν έκρυψα και την δυσφορία μου.
Από εκείνη τη στιγμή έκοψα τις συζητήσεις μαζί του σε σημείο να μου απευθυνθεί μπροστά στο σύλλογο λέγοντάς μου “Τάδε, γιατί είσαι έτσι ψαρωμενη;”, Όπου και απάντησα “εντάξει δεν είμαι ψαρωμενη, αφού είναι καλά τώρα…” (Εκείνη την ώρα μιλούσα με μια συνάδελφο για τον αδερφό μου που είχε περάσει κόβιντ τότε, οπότε έστριψα το “ψαρωμενη” προς εκείνη την κατεύθυνση για να μη με εκθέσει ο μ@)
Με το “ψαρωμενη” βέβαια στραβωσα αρκετά, οπότε τον έκανα την ίδια μέρα κι ένα μπλόκ στο φμπ, με το εξής σκεπτικό: αν δεν “ψάχνεται”, δεν θα το πάρει χαμπάρι, ενώ αν το πάρει χαμπάρι, πάει να πει ότι “ψάχνεται”, άρα καλά έκανα και τον μπλοκαρα.
Εκτός αυτού σταμάτησα και τους χαιρετισμούς αποχαιρετισμούς, μαχαίρι όμως.
Όταν το συζητήσαμε με τον φίλο μου, δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να κρατήσω μια πιο ουδέτερη στάση, αλλά, εντάξει, με καταλαβε. Οταν όμως άρχισαν να καταλαβαίνουν οι γυναίκες συνάδελφοι ότι δεν του μιλάω πια, με έπιαναν και με ρωτούσαν τι μου είπε και μου εξομολογουνταν τι έχει πει σε αυτές.
Κάναμε ένα μικρό #metoo δηλαδή μιας και μιλάμε για 5-6 συναδελφισσες.
Γιατί να ντραπω εγώ και να μην ντρέπεται αυτός πλέον;
Ξέρω ότι τον εκθέτω κάθε φορά που δεν του μιλάω και ότι η συμπεριφορά μου δεν είναι επαγγελματική.
Θυμάμαι που είχες πει ότι δεν θα κρατάμε εμείς τις ισορροπίες όταν δεν τις κρατάνε οι άλλοι και στέλνω για την επαλήθευση.
Καλά δεν έκανα;
Να σημειώσω ότι είμαι πολύ καλά με την απόφαση, μη σας πω ότι χαίρομαι που δεν τολμάει να πλησιάσει ούτε στα 5 μέτρα πια.

Κάτι μέσα μου θέλει, αλλά φοβάται να ρωτήσει αν νομίζετε ότι θα με εκδικηθεί στην πρώτη ευκαιρία για την τύπου διαπόμπευση, αλλά ξέρω ότι δεν είστε μάντεις, απλώς αναρωτιέμαι για τις πιθανότητες και τις στατιστικές.

Οι άντρες δεν παρενοχλούν επειδή είναι δυναμικοί και ατρόμητοι κι έχουν υπολογίσει και ζυγίσει τις πιθανές συνέπειες παίρνοντας ένα ρίσκο.

Παρενοχλούν επειδή βασίζονται στην αμηχανία και τον φόβο των γυναικών. Βασίζονται στη ντροπή που ξέρουν ότι θα νιώσουν τα θύματά τους, βασίζονται στην σιωπή. Και ορθά βασίζονται, γιατί οι γυναίκες φοβούνται, ντρέπονται, και δεν μιλάνε η μία στην άλλη.

Ο φόβος σου εδώ, είναι ο φόβος στον οποίο βασίζεται ο τύπος. Ότι θα σου κάνει κακό και θα σε εκδικηθεί. Τι θα σου κάνει δηλαδή; Πες, χειροπιαστά, τι μπορεί να σου κάνει. Να σε «διαπομπεύσει», πώς; Με ποια κατηγορία; Με μια που θα βγάλει από το μυαλό του; Εσύ δεν χρειάζεται να βγάλεις όμως μια από το μυαλό σου. Παρενοχλεί συστηματικά υφιστάμενές του και το ξέρουν όλοι. Όλοι!

Υπάρχει μεγάλο θέμα ατιμωρησίας τέτοιων αντρών, και καταλαβαίνω τον δισταγμό σου. Ο υποδιευθυντής ενός από τα σχολεία που δουλεύεις όμως, δεν είναι κάποιος από τον οποίο κινδυνεύεις. Ένας καλός τρόπος για να οπλιστείς είναι να μαζέψεις αποδείξεις για τη συμπεριφορά του. Κάτι τέτοιοι είναι εντελώς θρασύδειλοι, πάντως. Με ένα «μπου» και εξαφανίζονται, πάνε στην επόμενη. Είναι πιθανό να αρχίσει να λέει για σένα δεξιά αριστερά, από το ότι είσαι ξινή, μέχρι ότι του την έπεσες και σε απέρριψε, φρόντισες όμως και μίλησες κι εσύ με συναδέλφισσες, και προτείνω να συνεχίσεις να το κάνεις. Δεν μιλάμε μεταξύ μας, μας έχουν τρομοκρατήσει και φοβόμαστε ακόμα και η μια την άλλη, και έτσι μας κρατάνε όλες απομονωμένες για να παραμένουμε αδύναμες.

100

31

19

1

5

Error happened.