Έτυχε να ακούσω πρόσφατα το ριτα ριτακι και έφριξα. Θυμάμαι παλιότερα να το τραγουδώ χωρίς να προβληματίζομαι. Εσένα πώς σου φαινόταν τότε όταν το άκουγες; Δεν ήμαστε όλοι πολύ βαθειά νυχτωμένοι κάποτε;
Με τα τωρινά μας αυτιά, η αφήγηση του τραγουδιού είναι εξοργιστικη. Πιστεύεις ότι σήμερα θα στεκόταν ή θα ξεσήκωνε αντιδράσεις από την πλειοψηφία;

Υπενθυμίζω τους στίχους για όσους μεγάλωσαν στον πλανήτη Άρη:

Παλεύει το ποτάμι στη θάλασσα να βγει
Κι ο ποιητής γυρεύει τη μούσα του να βρει
Το κύμα ψάχνει να ‘βρει την άκρη του γιαλού
Κι εγώ γυρεύω εσένανε εσένανε που μ’ έστησες ξανά στο ραντεβού

Έψαχνα να ‘βρω τον μπελά μου και τελικά τον βρήκα
Και πήγα και αγάπησα ένα μωρό τη Ρίτα
Ρίτα 18 χρονών κι εγώ 45
Ρίτα εσύ ‘σαι στην αρχή κι εγώ στο παρά πέντε

Ρίτα Ριτάκι κανένα δε φοβάσαι
Ρίτα Ριτάκι τίποτα δε θυμάσαι
Ρίτα Ριτάκι απόψε πού κοιμάσαι

Μου το ‘χες πει πολλές φορές ότι δε μ’ αγαπούσες
Συγγνώμη δεν κατάλαβα ότι το εννοούσες
Γι’ αυτό λοιπόν σε χαιρετώ και φεύγω δίχως λόγια
Με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια

Ρίτα Ριτάκι κανένα δε φοβάσαι
Ρίτα Ριτάκι τίποτα δε θυμάσαι
Ρίτα Ριτάκι απόψε πού κοιμάσαι

Ti voglio, sì, ti voglio

Δεν πιστεύω ότι θα ξεσήκωνε αντιδράσεις από την πλειοψηφία, η πλειοψηφία δεν έχει αλλάξει από τότε. Εξακολουθούν να υπάρχουν τέτοιοι στίχοι.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι σύγχρονοι έντεχνοι για να φέρω παραδείγματα. Θα ξεσήκωνε αντιδράσεις όμως, ναι. Κάποιες. Περισσότερες από τις μηδενικές που ξεσήκωσε τότε, κι αυτό είναι αισιόδοξο.

Πολύ βαθιά νυχτωμένοι όμως. Όχι μόνο δεν μου προκαλούσε την αηδία που μου προκαλεί τώρα, αλλά θεωρούσα ότι το 18χρονο Ριτάκι ήταν πολύ κουλ, ένα πρότυπο. Τώρα τη βλέπω ως κάποια που κατά τύχη γλίτωσε από τον 45αρη επικίνδυνο χλεχλέ, ευτυχώς δεν μάσησε από την προσκόλληση και την επιμονή του. Ποιο παρά πέντε, φιλαράκο, δεν είναι αυτό πρόβλημα σου, πήγαινε να κάνεις θεραπεία.

(Από περιέργεια διάβασα στίχους Παντελίδη και είδα διάφορα ποιητικά κατορθώματα, όπως

Ερωτευμένοι αρχίσαμε κι εγώ μεθούσα από τα φιλιά σου
Θυμάμαι όλα τα όνειρα στη μέση αφήσαμε
Και ευτυχισμένοι ζήσατε με τον καινούργιο σου τον έρωτά σου

Όσο δέρμα κι αν πετάξεις, φίδι είσαι δε θ’ αλλάξεις
Όσα δάκρυα κι αν χάσεις, το φαρμάκι σου θα στάξεις

Και

Έτσι εξηγείται που η καρδιά σου σ’ άλλον αφηγείται
Τόσους μήνες κι η ψυχή σου σ’ αλλον σώμα έδινε
Έτσι εξηγείται που η μορφή σου πάλι αγνοείται
Και η δική μου η ζωή μπουρδέλο έγινε

Απαγορεύεται η ακρόαση σ’ εκείνες που δεν άντεξαν
Απαγορεύεται η ακρόαση σ’ εκείνες που με μάτωσαν
Πήγα στο μέρος που τα βράδια μας αράζαμε
Την παιδική χαρά, μαθαίνω, την γκρεμίσανε
Και το παγκάκι που τα όνειρα χαράζαμε
Ξερίζωσαν και οίκο ανοχής ανοίξανε

Το πιάσατε το υπονοούμενο, φαντάζομαι. Όλο το λαϊκό τραγούδι υποδαυλίζει τον μισογυνισμό με το δόγμα «όλες οι γυναίκες είναι π..», εδώ τη λέει «φίδι» επειδή βρήκε άλλον. Η λέξη «μίσος» στον μισογυνισμό δεν είναι μεταφορική.

29

7

1

Error happened.