Πιστευεις ότι υπάρχει τρόπος να μαθω στα παιδιά μου να συμμαζεύουν; Οπωσδηποτε θεωρω οτι ευθυνεται ο συζυγος που ναι μεν δεν πεταει και μαζευει τα δικα του αλλα να βαλει ενα χερι να μαζεψει τα παιχνιδια και ολα τα σπαστικα κομονο που ειναι πεταμενα ΠΑΝΤΟΥ, δε βαζει. Κατ επεκταση τα παιδια (θεωρω οτι) νομιζουν οτι το μαζεμα ειναι απλα μια δουλεια που κανει η σπαστικια μαμα . Φυσικα κ τα εχω πει και καλα προσπαθει αλλα ξερεις τωρα. Το επιχειρημα ειναι (μαντεψε) «εισαι υπερβολικη, μια χαρα ειναι το σπιτι». Ενίοτε κανει προσπαθειες αλλα παντα ειναι βολικοτερο να τα κανουν αλλοι αυτα. Πιστευεις πως περα απ τις συνηθειες του κλασικοτατου συζυγου , μπορω να αλλαξω κατι αλλο στα παιδια και να τις κανω τακτικες; (Ηλικιες 6 και 8). Μερσι!!!!

Τα komono δεν ξέρω τι είναι, τα γκούγκλαρα αλλά δεν βρήκα απάντηση.

Λοιπόν, φίλη, είναι πολύ δύσκολη πίστα το «πώς μαθαίνουμε στα παιδιά να κάνουν πράγματα που είναι πολύ βαρετά».
Το μάζεμα των παιχνιδιών δεν μπορεί να γίνει ξεκομμένα παρά μόνο ως ένα κομμάτι του παζλ μέσα σε μια συνολική στάση διαπαιδαγώγησης, που είναι η μάθηση της πειθαρχίας, της δουλειάς, και των υποχρεώσεων.

Αυτά είναι μαθήματα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσει από μόνος ένας γονιός στο σπίτι γιατί δεν έχει την αυθεντία και την απόσταση που έχει ένας δάσκαλος. Επίσης υπάρχουν παιδιά που γουστάρουν κανόνες, παιδιά με τελειομανία, και παιδιά που αμφισβητούν τα πάντα και δεν δέχονται με τίποτα οδηγίες και κανόνες.

Τα παιδιά σου είναι σε ηλικία που έχουν περάσει ήδη μέσα από την διαδικασία του σχολείου άρα είναι ήδη εξοικειωμένα με την έννοια του «πρέπει». Πώς τα πάνε με το θέμα αυτό; θέλουν να είναι οκ στις υποχρεώσεις, νιώθουν υπερηφάνεια όταν κάνουν κάτι σωστά, κάτι που δεν είναι ευχάριστο αλλά πρέπει να γίνει; Πάνω σε αυτό μπορείς να πατήσεις. Αν είναι εκτός αυτής της λογικής και δυσκολεύονται να κάνουν διάφορα δύσκολα (να ντυθούν στην ώρα τους, να θυμούνται πού έχουν βάλει τα πράγματα τους, να βοηθάν στις δουλειές του σπιτιού) ε, αποκλείεται να μαζεύουν ξαφνικά και μαγικά τα παιχνίδια τους, έτσι στο ξεκάρφωτο.

Όπως καταλαβαίνεις, η λογική και η φιλοσοφία ανατροφής δεν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις μόνη σου, χωρίς να συμμετέχει 100% ο πατέρας. Όχι μόνο πρέπει να συμφωνείτε μεταξύ σας θεωρητικά (που δεν συμφωνείτε) αλλά πρέπει να είσαστε διατεθειμένοι να εφαρμόσετε κανόνες μέσα στο σπίτι, κάτι που είναι πολύ πολύ δύσκολο και πολύ δυσάρεστο γιατί σημαίνει αντίσταση, κλάματα, μούτρα, και όλα τα ωραία που φαντάζεσαι. Τα ίδια φαντάζεται και ο άντρας σου, γι’αυτό σου δίνει την πάσα με το «είσαι υπερβολική».
Συμβουλές για μεγάλα κουτιά και κατάλληλες ατάκες θα βρεις παντού με ένα γκουγκλάρισμα. Την ομοψυχία όμως και τη θέληση για την δυσάρεστη πλευρά της ανατροφής παιδιών, δεν θα σου την δώσει το γκουγκλ. Η γενιά η δική μας, έχει φτάσει σε σημείο να φοβάται τα παιδιά της, και δεν θέλει να φερθεί γονεϊκά. Φοβόμαστε μήπως τα παιδιά μας αντιπαθήσουν. Δεν είσαι φίλη τους όμως. Δεν είσαι εκεί για να τους κάνεις να νιώθουν συνέχεια ευχάριστα. Είσαι εκεί για να τα προετοιμάσεις για τη ζωή.

Και τα καλά νέα είναι ότι τα παιδιά μαθαίνουν πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα. Είναι πολύ πιο εύκολο από όσο νομίζεις, ΑΡΚΕΙ να είσαι πάρα πολύ αποφασισμένη για μια εβδομάδα.

Αλλά αν έχεις τον άλλον να σου λέει μπροστά στα παιδιά ότι είσαι υπερβολική και να σε υπονομεύει μπροστά τους, δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Αν δεν έχετε συμφωνήσει μεταξύ σας, είναι πραγματικά τσάμπα η προσπάθεια.

36

3

Error happened.