Αγαπητή Λένα,

Καλορίζικος ο νέος χώρος!

Έχω δύο μικρά αγόρια (δύο ετών και τεσσάρων μηνών) και μια πολύ ωραία σχέση με σεβασμό, αγάπη και συντροφικότητα, όπου αναλαμβάνουμε τις ευθύνες από κοινού, όπως και το mental load.

Επίσης η δική μου οικογένεια ήταν αρκετά προοδευτική για την εποχή που μεγάλωσα, οι γονείς μου αναλάμβαναν εξίσου τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμά μας (με αρκετό δούλεμα από τους φίλους του πατέρα μου βέβαια αλλά δεν έδειχνε να τον νοιάζει).

Σκέφτομαι λοιπόν ότι στο περιβάλλον αυτό τα αγόρια μου μάλλον θα πάρουν τα σωστά παραδείγματα για την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Επίσης επειδή η επαγγελματική / ακαδημαϊκή μου κατάρτιση είναι τέτοια, μπορώ να τους εισάγω σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης από μικρά, με βιβλία, παιχνίδια και κουβέντα.

Όμως τι γίνεται όταν πάνε σχολείο; Πώς θα μπορέσω να εξισορροπήσω τις “κακές επιρροές” της ελληνικής εκπαίδευσης, τις παρέες που μπορεί να κάνουν και μπορεί να μη μοιράζονται τις ίδιες αξίες, τα μισογυνικά στερεότυπα;

Θυμάμαι όλους τους καυγάδες που έκανα εγώ με δασκάλους και καθηγητές από το δημοτικό κιόλας, κάθε φορά που μας υποτιμούσαν ως κορίτσια… αλλά εγώ είχα λόγο να το κάνω, δεν ξέρω αν ένα αγόρι θα έκανε κάτι τέτοιο από μια θέση προνομίου, αν θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με τους φίλους του.

Με άλλα λόγια, πώς μεγαλώνεις δύο γιους φεμινιστές;

-Φεμινίστρια Μάνα Κουράγιο

Ευχαριστούμε!

Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο.

Δεν μπορείς να μεγαλώσεις δυο γιους φεμινιστές, ούτε δυο γιους σήριαλ κίλερ, ούτε δυο γιους ΚΙΝΑΛ. Τα παιδιά σου δεν είναι η δική σου συνέχεια, ούτε είναι δικά σου δημιουργήματα, που αν δεν γίνουν αυτό που σχεδιάζεις, έχεις κάνει κάτι λάθος. Η αγωνία «πώς μεγαλώνω δυο γιους φεμινιστές» δεν διαφέρει από το «πώς μεγαλώνω δυο κόρες από σπίτι» που υπάρχει στο μυαλό ενός συντηρητικού.

Τα παιδιά σου δεν θα κάνουν το σωστό επειδή του είπες εσύ ποιο είναι το σωστό, επειδή τους περιόριζες να βλέπουν μόνο το σωστό, ή επειδή τα τιμωρούσες όταν δεν έκαναν το σωστό. Τα παιδιά θα κάνουν αυτό που θεωρούν τα ίδια σωστό, αν πειστούν από κάποια πλευρά, και σ’αυτό δεν έχεις έλεγχο. Μπορείς να επηρεάσεις ή μπορείς ακόμα και να εξαναγκάσεις δίνοντας ή αποσύροντας την αγάπη σου με κάνουλα, ανάλογα με το πώς φέρονται (δεν λέω ότι το κάνεις, αναφέρω τη μέθοδο που χρησιμοποιείται κατά κόρον από γονείς για να ελέγχουν τις αποφάσεις των παιδιών τους) αλλά δεν μπορείς να «φτιάξεις» έναν άνθρωπο όπως τον έχεις φανταστεί.

Δεν μπορείς να «εξισορροπήσεις» τίποτα, είσαι μειοψηφία, και όντως, θα είναι από θέση ισχύος που δεν ξέρεις αν θα θελήσουν να εγκαταλείψουν, και το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από σένα. Είναι άλλοι άνθρωποι, τελείως άλλοι άνθρωποι, και οι αποφάσεις τους δεν χαρακτηρίζουν εσένα, την επιτυχία σου ως μάνα ή ως άνθρωπο. Η αγωνία σου δικαιολογείται ως ένα σημείο με την έννοια «θα βγουν δυο μισογύνηδες ακόμα στον κόσμο ή όχι» αλλά δεν είναι το αποτέλεσμα της δικής σου δουλειάς.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ζεις εσύ τη ζωή σου με την ηθική που περιμένεις από τα παιδιά σου. Είναι εύκολο να υποστηρίξεις την δική σου θέση, όταν σε υποτιμάνε, και αρκετά πιο δύσκολο να αναγνωρίσεις την ευθύνη των γιων σου στις μελλοντικές τους σχέσεις με τις άλλες γυναίκες. Εκτιμούμε τους άλλους ανάλογα με το δικό μας προνόμιο. Είσαι άλλη ως μαθήτρια, και άλλη ως μητέρα αγοριών. Θα καταφέρεις να έχεις τα ίδια στάνταρ και στις δύο περιπτώσεις; Ξέρεις πόσο εύκολο θα είναι να χαρακτηρίσεις κάποια εύκολη ή ανάξια αν απορρίψει το γιο σου;

Κάθε φορά που εκφράζουμε κάποια επιθυμία για τα παιδιά μας, για τον εαυτό μας μιλάμε. Θέλουμε να είναι τέλεια επειδή εμείς δεν είμαστε. Αν θέλεις να γίνουν τα παιδιά σου οτιδήποτε, γίνε πρώτα εσύ. Είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις για να παραδειγματιστούν και να σε ακολουθήσουν.

39

3

1

Error happened.