Λένα! Γνώμες γιατί έχω βρεθεί σε δύσκολο σημείο διαπραγμάτευσης. Με το φίλο μου συζούμε τα τελευταία 2 χρόνια και σε γενικές γραμμές τα βρίσκουμε. Είναι ποδοσφαιρόφιλος και κάθε φορά που χει παιχνίδι υπάρχουν πολλές φωνές, πολλές! Εγώ πάντα δυσανασχετούσα και δεν ένιωθα καλά γιατί μεγάλωσα σε σπίτι με πολλές φωνές και δεν μ’ αρέσουν οι εντάσεις. Έλα όμως που όσο περισσότερο συνεχίζω με την ψυχοθεραπεία συνειδητοποίησα ότι η αντίδραση μου στις φωνές είναι κανονικότατο trauma response. Όταν του ζήτησα να κρατάει τους τόνους χαμηλούς, θεώρησε ότι του ζητάω να μην βγάζει άχνα κι ότι τον καταπιέζω, ότι του την χαλάω. Γενικά με συζήτηση μέχρι τώρα έχουμε λύσει τα όποια θέματα έχουν προκύψει με αμοιβαίο συμβιβασμό και συμφωνίες που δουλεύουν για εμάς. Αυτό όμως είναι κάτι ξεκάθαρο τραυματικό για μένα μου κάθισε πολύ βαριά. Απ’ το 1 στο καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων, πόσο ν’ ανησυχήσω;

Εφόσον κάνεις ψυχοθεραπεία, αυτό είναι κάτι που πρέπει να συζητήσεις στην ψυχοθεραπεία. Σε αυτό δεν χρειάζεται να πούμε κάτι.

Μπορώ να πω κάτι για το εξής όμως. Εσένα, άσχετα με την αντίδραση σου στις φωνές, πώς σου φαίνεται ότι ενήλικας γκαρίζει στην τηλεόραση επειδή βλέπει μπάλα; Αν είναι εκτόνωση, γιατί χρειάζεται εκτόνωση, και αν την χρειάζεται, γιατί πρέπει να έχει αυτή τη μορφή; Αν δεν σε πείραζαν οι φωνές (ποιον δεν τον πειράζουν οι φωνές, αλήθεια) θα σου φαινόταν οκ να ουρλιάζει κάθε φορά που βλέπει μπάλα;

Τι είναι αυτή η μπάλα δηλαδή που δικαιολογεί αυτή την ένταση; Αν είναι κάτι που χρειάζεσαι, εσύ γιατί δεν το χρειάζεσαι, και πώς γίνεται να μην το χρειάζονται οι γυναίκες παρά μόνο οι άντρες;

Οι φωνές στο ποδόσφαιρο είναι ματσίλα που δεν λέγεται «ποδοσφαιροφιλία». Αυτή η ματσίλα δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Πολύ θα ήθελα να μάθω ποιες είναι οι γενικές γραμμές που τα βρίσκετε.

28

6

1

Error happened.