Τι θέλει να πει αυτή η σειρά; Ότι μετά τα πενήντα τέλειωσες; Ότι δεν πιάνεις τη νεολαία; Ότι ο μια δικηγόρος που αντιμετώπισε ακραίο σεξισμό και δεν μπορούσε να νοικιάσει σπίτι επειδή δεν είχε ζευγάρι και η οποία είχε δεσμό με μαύρο άντρα δεν ξέρει πώς να φερθεί σε μια μαύρη καθηγήτρια;

Ότι μια γυναίκα που έχει γνωρίσει τρομερή επιτυχία, έχει εκδώσει βιβλία, έχει συζητήσει το κλείσιμο ταινίας για το πνευματικό της έργο, μια σοσιαλιτέ που έμπαινε σε κάθε πάρτι, δεν έχει αρκετές γνωριμίες για να έχει κάτι δικό της και είναι αναγκασμένη να πηγαίνει σε αδιαβάθμητα κριντζ “πόντκαστς” ενός προσώπου που είναι η επιτομή της αβολοσύνης με τον χειρότερο αέρα “νομίζω ότι είμαι γαμάουα” που έχω δει σε σειρά μετά τον Στίφλερ;

Ξεκίνησα να σημειώνω τα πελώρια σεναριακά λάθη στην αρχή αλλά σταμάτησα. Αυτά δεν έμοιαζαν με λάθη. Αυτό το πράγμα μοιάζει με ενσυνείδητη δυσφήμηση. Μοιάζει να το έχουν γράψει άνθρωποι που ξέρουν ότι το SATC είναι μια ανάλαφρη χαζοβλακεία που βλέπουν “οι γυναίκες”.

Kαι μετά πήρε το μάτι μου ένα όνομα.

Samantha Irby, σεναριογράφος του επεισοδίου 5 που τιτλοφορείται “Tragically Hip”.

“Τι κάνει εδώ η Samantha Irby;” αναρωτήθηκα.

Είναι συγγραφέας, είναι ξεκαρδιστική, είναι απ’αυτές που έχουν την δύναμη να σε κάνουν να καγχάσεις στο μετρό. To “Wow, no thank you” είναι μια σειρά σύντομων αφηγήσεων που είναι ειλικρινείς, χοντροκομμένες, αστείες, καθρεφτιστικές του μεγαλώματος και των άβολων στιγμών της ζωής. Έχει γράψει κείμενα, μεταξύ άλλων, για το φανταστικά φεμινιστικό “Tuca and Bertie” που δυστυχώς δεν ανανεώθηκε, η στήλη της “Bitches gotta eat” που ξεκίνησε γύρω στο 2008 είχε κάνει αίσθηση και μ’αυτή βρήκε αναγνωρισιμότητα. Θέλω να πω, η γυναίκα είναι ειρωνική, συχνά αυτοσαρκαστική, σίγουρα σνομπ και η λέξη που την χαρακτηρίζει σε κάθε διαφήμιση του έργου της είναι “relevant”.

Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο ακατάλληλο άτομο ν’αναλάβει σενάριο με τους χαρακτήρες του SATC.

Η Irby είναι ο τύπος της γυναίκας που θα απαξίωνε κάθε τι που έχει σχέση με μια σειρά με τέσσερις προνομιούχες, στρέιτ Νεοϋορκέζες. Είναι μια μαύρη γυναίκα νυμφευμένη με μια άλλη γυναίκα, γράφει με ανάλαφρο τρόπο για ζητήματα όπως ο συστημικός ρατσισμός, η αυτοεικόνα, οι ιδιαιτερότητες των ομοφυλοφιλικών σχέσων, και, κρίνοντας απ’τα βιβλία της, αντιπαθεί ό,τι σχετίζεται με περιττές κοινωνικές συναναστροφές. Η Irby σνομπάρει τους τρόπους με τους οποίους αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι. Έχει κυριολεκτικά γράψει ένα κείμενο με τίτλο “Girls gone mild” που το θέμα του είναι το πόσο πολύ δεν θέλει να βγαίνει έξω για ποτό, πόσο χάσιμο χρόνου το θεωρεί, πόσο δεν θέλει να σπαταλάει λεφτά σε ταξί, ακριβά ποτά και να καταλήγει ρημάδι σπίτι το πρωί. Η διστακτικότητά της να βγει έξω είναι η ραχοκοκκαλιά της ιστορίας. Επειδή την ψιλοπαρακολουθούσα, σημεία των κειμένων της είναι ο αντίποδας του SATC. Η γυναίκα ενδιαφέρεται για τα συστήματα που οδηγούν σε ανακύκλωση της φτώχειας μεταξύ μειονοτήτων και τη ζωή με χρόνιες ασθένειες όχι για το πώς μπορεί να εξελιχθεί η ζωή μιας ζάπλουτης λευκής χήρας.

Είναι μια συγγραφέας τσουχτερή, το SATC ήταν ανάλαφρο. Είναι τόσο καλή επιλογή για το vibe της σειρά όσο θα ήταν ο Ουμπέρτο Έκο. Είναι απλώς άλλο στυλ. Η θεματολογία της θα μπορούσε φυσικά να ενταχθεί στο “And Just Like That” αλλά δεν χρειάζεται να νιώθεις μια τρυφερότητα και μια κατανόηση για τους χαρακτήρες που επιχειρείς να ζωντανέψεις; Oι χαρακτήρες αυτοί υπήρχαν από πριν, δεν είναι καινούργιοι. Δεν γίνεται να τους διαγράψεις και να περιμένεις ν’αγκαλιαστούν απ’το κοινό.

Η Σαμάνθα είχε σχέση με τη Μαρία, σιγά μη σοκάρονταν τα κορίτσια με το κριντζοζεύγαρο Μιράντα-Τσε. Η σειρά είχε μιλήσει για interracial σχέση με τη Σαμάνθα να βγαίνει με τον Chivon και είχε δείξει το πώς η αδερφή του είχε θέμα μ’αυτό. Τώρα βάζει ένα λευκό ζευγάρι να ψάχνει ένα δεύτερο μαύρο ζευγάρι για να νιώσουν άνετα οι μαύροι καλεσμένοι του. Στη συνέχεια δείχνει το μαύρο ζευγάρι να κάνει ακριβώς το ίδιο. Είναι απλώς κριντζ. Τι να πούμε στα ελληνικά; Ότι είναι άβολο; Πρέπει να μεταφραστεί το κριντζ.

Δεν λέω ότι η Irby φταίει για τα χάλια αυτού που βλέπουμε. Λέω ότι, λαμβάνοντας υπόψιν πως η συγκεκριμένη γυναίκα είναι ακατάλληλη γι’αυτό το ρόλο δεδομένου ότι δύσκολα θα βρει σημεία επαφής με τις πρωταγωνίστριες, υποθέτω πως κινήθηκαν με παρόμοιες επιλογές στη σύνθεση της ομάδας σεναριογράφων.

Μου έχει κάνει εντύπωση που οι Julie Rottenberg και Elisa Zuritsky, συμμμετέχουσες στο SATC ως παραγωγοί και στο “Αnd Just Like That” ως σεναριογράφοι, έχουν επιλέξει να δώσουν αυτό το αποτέλεσμα στον κόσμο. Το μόνο που σκέφτομαι όσο βλέπω τη σειρά είναι ότι δε μπορεί, μάλλον θα νιώθουν ξεπερασμένες; Προσπαθούν να γίνουν “κουλ” και πετάνε μέσα ένα τρανς παιδί, μερικές ατάκες για τη διαφορά sex και gender, βάζουν μια ζάπλουτη μαύρη τελειομανή μαμά και το σύνδρομο του λευκού σωτήρα και γίναμε; Βάζουν ένα γκέι ζευγάρι να περνάει στο άσχετο το δρόμο και τον Άντονι να πηγαίνει για facelift επειδή “οι γκέι αγχώνονται για την ηλικία τους χαχα #relevant”; Δείχνουν και δυο λεπτά εμετού γιατί είμαστε απενοχοποιημένες; Και η Κάρι τρώει ποπκορν μ’ένα φόρεμα που κοστίζει όσο ένα σπίτι επειδή. Επειδή τι;

Επίσης. Τι φάση με τ@ Τσε; Έχει κριντζάρει το τουίτερ. Διάβασα με ενδιαφέρον αυτή την προσέγγιση και διαφωνώ στο σημείο που τ@ Τσε είναι “φτιαγμέν@ για φαντασίωση”. Έχει το vibe καγκουρογκόμενου που οδηγούσε μηχανάκι στο χωριό στα 13 για να το παίξει κάποιος. Τέτοιο τύπο ατόμου η Μιράντα ούτε που θα το έφτυνε. Επέλεξε τον Στηβ για πολύ συγκεκριμένους λόγους κι ένας απ’αυτούς είναι ότι ήταν προσγειωμένος. Με τίποτα, με τίποτα η Μιράντα του SATC δεν θα γινόταν η Mιράντα του “Αnd Just Like That”.

Επόμενο.

Τι φάση με τους οργασμούς; Έχουμε ξεχάσει το επεισόδιο που η Μιράντα προσπαθούσε να διδάξει σ’έναν τύπο πώς να την κάνει να τελειώσει και μετά τον άφησε επειδή δεν λειτούργησε; Ή έχουμε ξεχάσει το φοβερό σεξ που έκανε με τον Στηβ, με τον γιατρό, με τον αλαζόνα δικηγόρο και τον καθολικό που πλενόταν κάθε φορά; To καλύτερο σεξ της ζωής της ήταν το δάχτυλο τ@ Τσε τη στιγμή που έλιωνε στο κρεβάτι με τον γιατρό που την καταλάτρευε; Ειλικρινά, θυμούνται τη σειρά που αναβίωσαν;

Έγραψε η Λένα πως ίσως σχετίζεται με τον Τραμπ, το metoo και όλα τα υπόλοιπα κοινωνικοπολιτικά σεισμώδη γεγονότα που άλλαξαν την αντίληψή μας για το τι εστί ελαφρότητα. Μπορεί να έχει δίκιο. Ωστόσο, η επιλογή της Irby μου λέει ότι ήξεραν ότι θα βγάλουν ένα κάρο λεφτά, μάζεψαν μερικές άσχετες μεταξύ τους σεναριογράφους με επιτυχίες στην κωμωδία και το άφησαν στην τύχη του. Το μόνο κοινό που φαίνεται να έχουν τα επεισόδια είναι η πλήρης απαξίωση των χαρακτήρων.

Πιστεύω ότι με τα λεφτά και το hype μιας τέτοιας παραγωγής μπορείς μια χαρά να φτιάξεις κάτι που είναι όντως ενδιαφέρον, που αφορά τις γυναίκες που αγάπησαν τη σειρά, που είναι συμπεριληπτικό, που δεν κοροιδεύει τους άντρες μ’αυτό τον τρόπο. Αυτές οι καρικατούρες δεν είναι ο Στηβ και ο Χάρι. Ο Χάρι, συγκεκριμένα, ο γεμάτος τρυφερότητα, αυτοπεποίθηση, ικανότητα για δέσμευση Χάρι δεν θα εξελισσόταν σ’αυτό το άνευρο υποκείμενο που εμφανίζεται στις οθόνες μας. Ο δε Στηβ, ο ίδιος Στηβ που στήριξε τη γυναίκα του με διάφορους τρόπους, που ήταν το πρώτο golden retriever boyfriend, δεν θα γινόταν αυτός ο περίεργος άντρας που φέρεται σαν παππούς και δεν μπορεί να μιλήσει.

Σκεφτόμουν, κατά τη διάρκεια της θέασης, πως θα ντρεπόμουν τόσο πολύ να είμαι στη θέση τους. Μετά αναρωτήθηκα αν μια πολύ βαριά επιταγή λειτουργεί ως αντίβαρο στη ντροπή. Ίσως απλώς δεν ενδιαφέρονται για το τι παράγουν. Ίσως τους αρκεί το ότι θα βγάλουν έτσι κι αλλιώς, πάρα πολλά χρήματα.

Στο παρελθόν είχα γράψει, με αφορμή το “He’s all that”, ότι ενδεχομένως το κριντζ αρχίζει να γίνεται καινούργιο είδος στο χώρο του θεάματος. Ότι όπως όταν βλέπεις ρομαντικές ταινίες ή ταινίες τρόμου ξέρεις τι συναίσθημα θα πάρεις φεύγοντας, ίσως τον τελευταίο καιρό είμαστε μάρτυρες ενός νέου είδους.

Τότε είχα γράψει πως:

“Αναρωτιέμαι πότε θα δούμε ανανέωση του τρόπου εκτίμησης των προϊόντων από κριτικούς κινηματογράφου. Η ταινία είναι άθλια αν την κρίνει κανείς με όρους ποιότητας, ηθοποιίας και νοήματος. Αλλά αν δεν είναι αυτός ο στόχος της; Αν ο σκοπός είναι το συλλογικό κριντζ και η συζήτησή της γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, τότε πιστεύω ότι τον εκπληρώνει και ότι στο μέλλον αυτή η κατηγορία, οι κριντζ ταινίες, οι ταινίες που προσφέρουν στο κοινό το αίσθημα της ετεροντροπής, θα χρειαστεί να κρίνονται έχοντας υπόψιν και κριτήρια σκοπού εκτός από ποιότητας”.

Αν δεχτούμε ότι αυτή η θεωρία στέκει, το “And Just Like That” μπορεί να είναι ενσυνείδητα άθλιο. Για να είμαι ειλικρινής, το προτιμώ απ’το να σκεφτώ ότι η παραγωγή απλώς δεν ενδιαφέρεται.

Μια άλλη θεωρία, που μοιάζει πιθανότερη επεισόδιο το επεισόδιο, είναι ότι οι σεναριογράφοι είναι ορκισμένοι εχθροί της σειράς, απεχθάνονται τα πρότυπα που προβάλλει και θέλουν να δείξουν πόσο άδεια είναι η ζωή των πρωταγωνιστριών. Αν αυτό είναι που ισχύει, πραγματικά πέτυχαν.

Αν το είδατε πεθαίνω ν’ακούσω τη γνώμη σας, οι βρισιές δεν θα κοπούν στα σχόλια.

6

1

7

Error happened.