Γειά σου Λένα (και σχολιαστές/σχολιαστριες). Το δικό μου θέμα είναι: ντρεπομαι για το σπίτι που μένω. Αν και ενήλικη, μένω ακόμα με τους γονείς μου, για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Οπότε το σπίτι είναι διαμορφωμένο με βάση το ανύπαρκτο στυλ των γονιών μου. Ό,τι να ναι δηλαδή. Επίσης, δεν μου αρέσει ο δρόμος που μένω. Ενώ οι άνθρωποι είναι άνετοι με το να φέρνω σπίτι φίλους (ερωτικούς ή μη), εγώ ντρέπομαι. Ειδικά, με εν δυνάμει ή ήδη συντρόφους (όχι του κόμματος :-p). Βασικά ντρέπομαι γενικά να τους γνωρίσω σε αγόρι, αλλά αυτό είναι άλλη ερώτηση. Σε αυτή την ερώτηση, θέλω να επικεντρωθώ καθαρά στο σπίτι. Ακόμα και όταν λείπουν ντρέπομαι να φέρω κάποιον. Τον τελευταίο καιρό βγαίνω με ένα παιδί και με ρώτησε αν φεύγουν ποτέ, ώστε να το αξιοποιήσουμε. Και με έπιασε ταχυκαρδία, γιατί δεν ξέρω τι θα κάνω. Τα καλοκαίρια λείπουν συχνά στο εξοχικό, οπότε έχω άδειο σπίτι. Δεν ξέρω πως μπορώ να το ξεπεράσω αυτό. Και γι αυτό στέλνω σε σένα μήπως πεις κάτι και με κάνεις και ξεμπλοκαρω. Πως μπορώ να το ξεπεράσω και να μη με ενοχλεί? Κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον με πιάνει το ίδιο, μόνο στην ιδέα. Με τον προηγούμενο χωρίσαμε πριν σοβαρεψει το θέμα και την γλίτωσα, καθώς δεν προλάβαμε να έρθει. Με τον πιο προηγουμενο, τον έφερα δύο τρεις φορές και αυτές με το ζόρι. Άσε που δεν μπορώ να ευχαριστηθω ούτε το σεξ εδώ. Τι να κάνω? (Εκτός από το να πάω να μείνω μόνη μου. Έτσι όπως το βλέπω το πράγμα αργεί πολύ αυτή η μέρα)

Υπάρχει λόγος που υπάρχει το «σκανδιναβικό στυλ» κι όχι «το ελληνικό στυλ», γιατί το ελληνικό στυλ που όλοι ξέρουμε και τρέχει στις φλέβες μας είναι το μαξιμαλιστικό σουσουδομπαρόκ, με κεντημένους πίνακες ηλιοβασιλέματος, σεμεδάκια στην τηλεόραση, πλαστικούρα, και νεοκλασικό αχταρμά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα ανθρώπου που μου είπε «βρήκα στη δημόσια βιβλιοθήκη ένα φανταστικό βιβλίο για το ελληνικό κιτς, το ανοίγω σε τυχαία σελίδα, και τι να δω; ΤΗΝ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ» (που παρεμπιπτόντως έχω δει, μου έδειξε και το βιβλίο, και πράγματι άξιζε να μπει σε βιβλίο με αυτόν τον τίτλο. Ελπίζω να την έχει ακόμα η μαμά του την κρεβατοκάμαρα).

Τι να κάνει αυτός ο άνθρωπος δηλαδή; Να μην κάνει ποτέ του σεξ επειδή μεγάλωσε σε σπίτι με αυτή την κρεβατοκάμαρα; Άλλο αν το σπίτι σου ήταν σπίτι hoarder, αν ήταν βρώμικο, παρατημένο – οκ, θα το καταλάβαινα. Αλλά «ό,τι να’ναι;» Σε πόσα καλόγουστα σπίτια έχεις μπει γενικότερα, βάζοντας και όλες τις χώρες μέσα δηλαδή, δεν έχει η Ελλάδα τα πρωτεία.

Γι’αυτό, όταν λες «ντρέπομαι να τους γνωρίσω γενικότερα σε αγόρια», δε νομίζω ότι είναι άλλη κουβέντα. Νομίζω ότι είναι η ίδια κουβέντα. Ο τρόπος που μιλάς είναι σαν εφηβικός, όταν νομίζουμε ότι οι γονείς μας είναι οι πιο ντροπιαστικοί άνθρωποι στον πλανήτη, για να διαπιστώσουμε δέκα χρόνια αργότερα πόσο κουλ ήταν. Κάνω υπόθεση, δεν ξέρω. Αλλά δε νομίζω ότι όντως φταίει το σπίτι.

36

11

4

Error happened.