Γειά σου Λένα και συγχαρητήρια για την υπέροχη δουλειά σας!
Ζω στο εξωτερικό εδώ και μερικά χρόνια σε ένα σπίτι με τρεις συγκατοίκους, όλοι μας στα early 30s. Ενώ φαινομενικά όλα είναι μια χαρά, καλοί συγκάτοικοι, όμορφο, καθαρό και οικονομικό σπίτι, εγώ εδώ και μερικούς μήνες δεν μπορώ να ηρεμίσω. Γενικά είμαι άνθρωπος εσωστρεφής, με κουράζουν πολύ οι ανούσιες συζητήσεις και προτιμώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα. Στην Ελλάδα έμενα μόνη μου και είχα όλο το χώρο και το χρόνο να απομονωθώ όσο και όποτε ήθελα. Όλο αυτό λοιπόν το βιώνω σε όλη μου τη ζωή σαν ελάττωμα. Ερχόμενη εδώ είπα να δω την συγκατοίκηση σαν πρόκληση, να μάθω να συναναστρέφομαι ίσως καλύτερα με τυχαίους ανθρώπους. Να πω επίσης ότι έχω προσπαθήσει πολύ να έρθω κοντά με τους συγκατοίκους μου, και με κάποιους τα κατάφερα σε ένα βαθμό μέσα στα χρόνια. Στο τωρινό όμως σχήμα δυστυχώς ζορίζομαι πολύ και είμαι μονίμως σε ένα δίλημμα μεταξύ του να παλέψω με τις αγκυλώσεις μου και να παραμείνω σε αυτό το σπίτι ή να μετακομίσω μόνη μου χωρίς τύψεις ακόμα κι αν θα πρέπει να θυσιάσω το μισό μου μισθό. Τι λες;

Λέω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσεις να βλέπεις αυτό που περιγράφεις ως «εσωστρέφεια» ως ελάττωμα. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι είσαι εσωστρεφής.

Είσαι εσωστρεφής επειδή σε κουράζουν οι ανούσιες συζητήσεις και θέλεις χώρο και χρόνο να απομονωθείς;

Νομίζω ότι μπερδεύεις το «εξωστρεφής» με το «φαφλατάς» και «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει». Αυτοί που τα πάνε καλά με όλους και έχουν άπειρους φίλους και δεν λένε ποτέ όχι δεν λέγονται εξωστρεφείς. Άντε να λέγονται «πρόεδροι». Εξωστρεφής είναι αυτός που δεν παθαίνει πλάκα όταν βρίσκεται σε καινούρια παρέα ή δεν φρικάρει όταν του μιλάει ένας άγνωστος στην ουρά του ΙΚΑ. Αυτό, πράγματι, είναι προσόν στα μάτια μου, όχι επειδή εκτιμώ τους ανθρώπους γενικά ή πιστεύω στις τυχαίες ευεργεσίες, αλλά επειδή ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, και η πιθανότητα να βρεθείς σε παρέα με άγνωστους είναι πολύ μεγάλη. Από την περιγραφή που κάνεις για τον εαυτό σου δεν καταλαβαίνω τι είσαι, γιατί ξαναλέω, νομίζω ότι δεν κάνεις σωστή εκτίμηση. Η πρόκληση «να μαθαίνω να συναναστρέφομαι τυχαίους ανθρώπους» συγκατοικώντας είναι βασανιστήριο, αυτά είναι υποχρεωτικά σε φυλακές, κατασκηνώσεις και σχολεία. Δεν χρειάζεται να το μάθεις. Πόσοι είναι αυτοί, νομίζεις, που προτιμούν να είναι με συγκάτοικους (τυχαίους μάλιστα!) αντί να μένουν μόνοι τους;

Το έχω ξαναγράψει, αλλά κολλάει εδώ. Αυτό που σου δίνουν τα λεφτά, εκτός από την αίσθηση ασφάλειας – τεράστια και μοναδική υπόθεση – πρακτικά, είναι η απόσταση από άλλους ανθρώπους. Και κοινωνικά, και ψυχολογικά, και πρακτικά. Γιατί έχουν τεράστια λόμπι τα πολύ ακριβά ξενοδοχεία; Γιατί θαυμάζουμε τα μεγάλα σπίτια; Γιατί θέλει ο καθένας το δικό του δωμάτιο; Γιατί είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε για να έχουμε περισσότερο χώρο;

13

8

9

Error happened.