Καλησπέρα αγαπημένη μου Λένα! Είμαι φανατική σου αναγνώστρια από το παλιό σάιτ και ομολογώ ότι έχω ενθουσιαστεί πολύ με τον νέο, προσωπικό σου χώρο. Συγχαρητήρια! Αποφάσισα να στείλω και τη δική μου ερώτηση, καθώς θα ήθελα τα φώτα σου. Είμαι 45 ετών και έχω μια πάρα πολύ καλή φίλη, συνομίλική μου, ας την πούμε Τούλα. Με την Τούλα είμαστε φίλες από το δημοτικό και παραμένουμε αχώριστες μέχρι σήμερα, έχουμε γίνει κουμπάρες (την έχω παντρέψει), είναι η πιο έμπιστη φίλη που έχω (τα αισθήματα είναι αμοιβαία θεωρώ). Το πρόβλημα, Λένα μου, το έχω με τον άντρα της, τον κουμπάρο μου, ας τον πούμε Τάκη. Ανάθεμα την ώρα που τους έβαλα τις βέρες και τους πέρασα τα στέφανα- γιατί για την φίλη μου το στεφάνι της ήταν από αγκάθι. Ο Τάκης καθόλη τη διάρκεια του έγγαμου βίου (ήτοι 17 χρόνια) της φέρεται απαίσια, την απατάει, της ασκεί ψυχολογική βία και δεν προσφέρει τα απαραίτητα για τα έξοδα της οικογένειάς του. Έχουν φτάσει αρκετές φορές μια ανάσα πριν τον χωρισμό αλλά πάντα κάτι την κρατάει πίσω. Για παράδειγμα, μια περίοδο που η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο (ο Τάκης είχε φύγει από το σπίτι και συγκατοικούσε με ερωμένη, δεν έδινε Φράγκο για τα παιδιά και την Τούλα, όποτε πήγαινε στο σπίτι γινόταν σφαγή από τους καυγάδες) η Τούλα του ζήτησε διαζύγιο και πήγε σε δικηγόρο. Τότε ο Τάκης την απείλησε ότι θα μεσολαβήσει ώστε να βγει εισαγγελική απόφαση για να κλείσει την Τούλα σε ψυχιατρική κλινική! Αυτή η απειλή, σε συνδυασμό με αποτρεπτικές παρεμβάσεις της οικογένειας της για να μην χωρίσει, την καταρράκωσαν. Έχουν συμβεί πολλά παρόμοια περιστατικά. Τους τελευταίους δύο μήνες ο Τάκης είχε φύγει από το σπίτι, αλλά τώρα επέστρεψε και η Τούλα τον δέχτηκε. Που εμπλέκομαι εγώ σε όλο αυτό και γιατί στέλνω ερώτηση; Εγώ από την πρώτη στιγμή είμαι δίπλα της, να της δίνω ολόψυχα την συμπαράσταση μου, τον ώμο μου για να κλάψει, την έχω παροτρύνει να πάει σε ψυχολόγο, την ενθαρρύνω να βγαίνουμε βόλτες ώστε να αλλάζει παραστάσεις. Στους δικηγόρους πήγαινα μαζί της και της κρατούσα το χέρι, την υποστήριζα και την υποστηρίζω σε όλα. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να περηφανευτώ και να προβάλω τις καλοσύνες μου, όμως Λένα μου άνθρωπος είμαι κι εγώ και κάπου έχω κουραστεί. Έχω κουραστεί να την βλέπω να κοροϊδεύει πρώτα τον εαυτό της και έπειτα εμένα, λέγοντας και ξαναλέγοντας ότι θέλει να χωρίσει, γιατί δεν θέλει. Το μόνο που κάνει τόσα χρόνια είναι να κλαίγεται και να αναμοχλεύει συνεχώς τα ίδια προβλήματα χωρίς να κάνει κάτι για να τα λύσει. Αν μου αναφέρει ξανά το θέμα σκέφτομαι να της πω με ήρεμο τρόπο τα εξής: ” Τούλα μου εύχομαι τόσα χρόνια να έχεις νιώσει πόσο σε νοιάζομαι και σε αγαπώ, αλλά ειλικρινά έχω κουραστεί να σε ακούω να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Δεν θέλεις να χωρίσεις, αν ήθελες θα το είχες κάνει. Είσαι έξυπνη γυναίκα, αποκλείεται να πιστεύεις πραγματικά τις ανυπόστατες βλακείες που σου έχει αραδιάσει στο παρελθόν ο Τάκης. Απλά βρίσκεις πάτημα από τις απειλές που δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιήσει γιατί βολεύει το να επαναπαύεσαι και να μην παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Εφόσον έχεις αποφασίσει να ζήσεις με τον Τάκη μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν σε αναγκάζει κανένας να το κάνεις, σταμάτα να θυματοποιείσαι και να γκρινιάζεις”. Θεωρείς πολύ σκληρά τα λόγια μου ή ότι κάνω victim blaming; Θα με ενδιέφερε πολύ η άποψη σου, καθώς είμαι πολύ μπερδεμένη και δεν θέλω να την πληγώσω.
— Σάντρα

Ναι, είναι πολύ σκληρά, και είναι και πολύ λάθος.

Δεν είναι ότι δεν θέλει, με την έννοια που το λες. Είναι σε κακοποιητική σχέση και δεν έχει τη δύναμη να φύγει. Δεν κοροϊδεύει τον εαυτό της. Δεν επαναπαύεται. Οι κακοποιητικές σχέσεις έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, είναι πολύ δύσκολο να φύγεις από αυτές, μπορεί να πάρει χρόνια. Ναι, πιστεύει αυτά που της λέει ο Τάκης. Δεν βλέπεις όλη του την προσωπικότητα, δεν ξέρεις τι σημαίνει να είσαι θύμα χειρισμού.

Χρειάζεται θεραπεία η φίλη σου. Πριν τον δικηγόρο.

Φυσικά και έχεις κάθε δικαίωμα να κουράζεσαι, είναι εξοντωτικό να είσαι κοντά σε μια τέτοιου είδους σχέση, Να πάρεις την απόσταση που χρειάζεται, αν δεν αντέχεις, αλλά συνειδητοποιώντας τι ακριβώς κάνει τη φίλη σου να μην μπορεί να ξεφύγει.

Διάβασε σε παρακαλώ αυτό εδώ

Οι επαναλαμβανόμενες οδυνηρές εμπειρίες κακοποίησης και το τραυματικό είδος του δεσμού με το θύτη –που ενδυναμώνεται σε περιόδους μεταξύ των περιστατικών, όταν ο θύτης είναι ήρεμος, στοργικός και απολογητικός–  οδηγεί τις επιζώσες σε παραλυσία, αίσθηση ανεπάρκειας και ανικανότητας υποστήριξης του εαυτού.

Σε αυτή την κατάσταση της λεγόμενης «μαθημένης αβοηθησίας», τα θύματα έχουν την εντύπωση ότι δεν ασκούν κανένα έλεγχο στη ζωή τους, οπότε σταδιακά εγκαταλείπουν την ιδέα της ανεξαρτητοποίησης μέσω της φυγής.

Μάλιστα, η φυγή λαμβάνει, τρομακτικές διαστάσεις εξαιτίας του φόβου: Φόβος διαρκής μέσα στη σχέση, για το τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή.  Φόβος ότι ο δράστης θα κάνει κακό σε εκείνη και τα παιδιά, άμα φύγουν. Φόβος ότι δεν θα γίνει πιστευτή. Φόβος κοινωνικού στιγματισμού.

Τέλος, και η οικονομική βία και εξάρτηση από τον κακοποιητή συνιστά σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα. Ειδικά σε περιπτώσεις που γυναίκες δεν εργάζονται, νιώθουν εξαιρετικά αδύναμες να φύγουν, καθώς πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της καθημερινότητας, κυρίως δε όταν έχουν παιδιά.

Kι αν έχεις κουράγιο, βοήθησε την φίλη σου χωρίς να τη καταδικάζεις ακόμη περισσότερο.

(Ευχαριστούμε πολύ!)

6

6

1

1

Error happened.