Καλημέρα Λένα!
Συγχαρητήρια για το νέο (μας) σάιτ! Σήμερα που λες, είναι τα γενέθλια μου. Νομίζω ήδη κατάλαβες πάνω κάτω το περιεχόμενο της ερώτησης, αλλά humor me, δεν είχα αλλού να τα πω, και είπα να τα πω εδώ 🙂
Είμαι single, ζω εξωτερικό, και είχα αρχίσει να φλερτάρω μέσω ινσταγκραμ με έναν Κορεάτη (όχι από παρέα). Και όταν λέω είχα αρχίσει, εννοώ είχαμε ανταλλάξει κάποια λίγα μνματα απαντήσεις σε στόρι, καλή χρονιά, κτλ. Ξαφνικά χθες (και ενώ κοιτάω και με κοιτάνε επίμονα τα κεράκια που γράφουν 37 στο σουπερμαρκετ σε φάση παρτο απόφαση, αγόρασε μας) μου στέλνει ένα hi και στο καπάκι how old are you?
Και…αγχώθηκα. Βασικά με έλουσε κρύος ιδρώτας ότι τώρα θα πρέπει να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση (που δε θέλω να απαντήσω γιατί αν πω 36 θα γίνει μπουχός) αλλά από την άλλη αν πω ότι δε θέλω να απαντήσω θα φανώ κομπλεξική. Μου πέρασε και από το μυαλό μέχρι και να πω ψέματα, και αν πάει καλά βλέπω πως τα μπαλώνω. Εντέλει δε μου έφταναν όλα αυτά, άρχισε και ο εσωτερικός μου εξάψαλμος(!!): μα δε ντρέπεσαι ολόκληρη φεμινίστρια, τόσα έχεις διαβάσει, αμα δει τα χρόνια και φύγει ώρα καλή στην πρύμνη του, κτλ.
Και αισθάνθηκα μεγάλη κούραση και απογοήτευση. Είμαι απλά κομπλεξική (η εμπειρία με έκανε έτσι το παραδέχομαι) ή αυτός αγενής; Δηλαδή εγώ ρώτησα πχ τα κιλά του;
Τον ξέρω το μηχανισμό που με έχει φέρει εδώ, it is a man’s world, αλλά με πλησιάζουν ακόμα πιστεύοντας μάλλον ότι είμαι κάτω των 30 (θα σου έλεγα πως μικροδείχνω, αλλά απεχθάνομαι αυτή τη λέξη). Μέχρι τώρα το φαινόμενο ήταν ελληνικό. Οπότε σταμάτησα να ελπίζω πως θα βρω έλληνα. Όταν έρχεται κανας τέτοιος κάνω πλάκα. Αλλά τώρα φαίνεται global και κάπως απογοητευομαι.
Ρε Λένα, καταλαβαίνω πως είμαι γραφική, αλλά τι να κάνω; Αισθάνομαι απειλή σχεδόν όταν με ρωτάνε την ηλικία μου – ειδικά σε φλερτ στην αρχή. Τι απάντηση να δίνω; Δεν ξέρω πως να το χειριστώ.

Αντί να παθαίνεις γρύλο και να νιώθεις ενοχές που μικροδείχνεις – αν είναι δυνατόν – και επειδή θα είχες ενοχές και αν έδειχνες και πιο μεγάλη, ας πούμε αυτό που ισχύει και δεν μας πάει καν προς τα εκεί το μυαλό, γιατί έχουμε μάθει ότι αυτή η ερώτηση είναι νορμάλ και πρέπει οπωσδήποτε να την απαντάμε.

Η ερώτηση είναι προσωπική. Δεν είναι τόσο προσωπική όπως αν έχουμε μπει ποτέ στο νοσοκομείο και γιατί, παραμένει όμως προσωπική. Είναι όσο προσωπική είναι η ερώτηση πού μένεις, τι δουλειά κάνεις, πόσα βγάζεις. Η ερώτηση έχει στόχο να σε κατηγοριοποιήσει κάπου, δεν είναι αθώα, ούτε ουδέτερη. Δεν είναι small talk γιατί μπορεί να φέρει κάποιον σε δύσκολη θέση. Και δεν γίνεται να νιώθουμε τύψεις που εμείς προσωπικά δεν καταφέραμε να ανατρέψουμε όλον τον μισογυνισμό και να δεχτούμε την καφρίλα κάποιου αγνώστου.

Δεν ξέρω αν αυτός είναι κάφρος ή όχι, και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη γιατί ρωτάει. Αντί να σκέφτεσαι τι να απαντήσεις σα να είναι υποχρέωσή σου να απαντήσεις  – δεν είναι – ρώτα τον εσύ:

Γιατί ρωτάς;

Σε τι θα σου χρησιμέψει απάντησή μου;

Μπορεί να θέλει να πει κάτι άσχετο. Αλλά αν αρχίσει να σου τα μασάει, αν γίνει επιθετικός, αν δεν δώσει αμέσως μια λογικοφανή απάντηση, να η πληροφορία που χρειαζόσουν: ρώτησε για να σε κατατάξει κάπου. Και τα «έτσι ρώτησα» δεν πιάνουν πια. Μπορείς να συνεχίσεις την κουβέντα σα να μη ρώτησε, αν «έτσι ρώτησε».

Η κορεατική κοινωνία είναι μια πολύ συντηρητική κοινωνία, πιο συντηρητική από την ελληνική, οπότε αν είναι από τους κλασικούς Κορεάτες δεν είναι και μεγάλη η έκπληξη και δεν είναι λόγος για να τα βάφεις μαύρα με το συμπέρασμα «δεν είναι μόνο οι Έλληνες, είναι γκλόμπαλ». Όχι δεν είναι γκλόμπαλ. Είναι η πλειοψηφία. Υπάρχουν όμως μικροκοινωνίες που αυτή η ερώτηση δεν γίνεται με τίποτα κι αν κάποιος την κάνει τον κοιτάνε με μισό μάτι. Υπάρχουν. Αντί να ιδρώνεις που έπεσες στα γνωστά, να ιδρώσεις για να βρεις τη φυλή σου.

18

8

15

1

Error happened.