Αγαπητή Λένα: Γιατί μου φέρεται έτσι;

No account yet? Register

Αγαπημένη μου Λένα,
Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο σάιτ, χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό το εγχείρημα και είμαι σίγουρη ότι θα σκίσει! Στο θέμα μας τώρα (και συγγνώμη για το σεντόνι που έρχεται, αλλά θα βγάλω τα σώψυχά μου): είμαι 19 χρονών και τον Μάιο η κολλητή μου μου γνώρισε μια παρέα. Αρχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί και κολλήσαμε πολύ γρήγορα, γιατί ταιριάζουμε πολύ. Στην παρέα αυτή είναι κ ο Μ., το κατά γενικότατη ομολογία *καλό παιδί*. Γλυκός, ευγενικός, έξυπνος. ψαγμένος, με κατανόηση, ένας, τουλάχιστον για εμένα, υπέροχος άνθρωπος. Αρχικά δεν του είχα δώσει κάποια ιδιαίτερη σημασία, από ένα σημείο και μετά αισθανόμουν ότι μου την *ψιλοέπεφτε* (πχ. με έλεγε ομορφούλα του, μου έλεγε ότι διαφέρω από όλα τα άλλα κορίτσια όταν είμαστε όλες μαζί, ερχόταν και καθόταν δίπλα μου συνέχεια και μιλάγαμε μόνοι μας, με έψαχνε σαν τρελός όταν έλειπα), γενικά έκανε δηλαδή τέτοιες κινήσεις που δεν κάνει με άλλα κορίτσια -ούτε καν με τα κορίτσια της παρέας που γνωρίζει πολύ περισσότερο καιρό από εμένα-, κινήσεις που δεν τις περιμένεις από ένα άτομο τόσο κλειστό, επιφυλακτικό και αναποφάσιστο όπως ξέρω ότι είναι. Να μην τα πολυλογώ, σιγά σιγά ήρθαμε κοντά κ άρχισε να με ελκύει πάρα πολύ, όχι μόνο επειδή μου έδειχνε ενδιαφέρον, αλλά επειδή είναι ένας άνθρωπος που αξίζει τον κόπο: μπορώ να συνεννοηθώ μαζί του για σοβαρά θέματα, είναι ενδιαφέρων, με καταλαβαίνει, με νοιάζεται, με ακούει, γελάμε απίστευτα μαζί, είναι σε γενικές γραμμές ένα όνειρο. Μετά από ένα πάρτι, λοιπόν, στο οποίο εγώ έκανα μια ομολογουμένως πολύ ευγενική χειρονομία που έδειχνε ότι δεν τον βλέπω μόνο σαν φίλο, μου έστειλε ένα μήνυμα το οποίο λίγο πολύ επιδίωκε ως απάντηση να του ζητήσω να βγούμε, όπως κι έκανα. Γενικά είναι ένας δειλός και αναποφάσιστος άνθρωπος, οπότε εγώ έχοντας αυτά τα χαρακτηριστικά του στον νου μου υπέθεσα ότι για να έχει προχωρήσει στο να θέλει να βγούμε θα το έχει σκεφτεί πάρα πολύ και θα είναι σίγουρος. Στο ραντεβού μας μου είπε ότι θέλει να είμαστε μαζί, ότι του αρέσω πάρα πολύ ως χαρακτήρας, ότι δεν πίστευε ποτέ ότι θα γίνει αυτό μεταξύ μας, ότι είμαι πάρα πολύ καλή γι’ αυτόν, ότι θέλει να είμαστε μαζί αλλά να το πάμε αργά γιατί πίστευε ότι πρέπει να δω και τις *κακές* πλευρές του κι ότι είμαι αρκετά δύσκολη σαν άνθρωπος επειδή ποτέ δεν μπορεί να καταλάβει τι σκέφτομαι ή τι θέλω. Στο τέλος μάλιστα με φίλησε (κάτι που ούτε εγώ ούτε καμία από τις φίλες μου περίμενε, λόγω αυτής της περίφημης δειλίας του που λέγαμε) και εγώ εκεί φρίκαρα άσχημα…γιατί μου άρεσε τόόόόσο πολύ, είδα πραγματικά αστράκια αλλά αγχώθηκα απίστευτα γιατί δεν ήξερα πώς να το κάνω, ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε αυτό και επειδή δεν έχω καμία εμπειρία γενικά φοβόμουν ότι τα έχω κάνει χάλια, του το είπα και με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι στις πρώτες φορές συμβαίνει αυτό, δε χρειάζεται να αγχώνομαι και θα το βρούμε στην πορεία. Γύρισα σπίτι και πετούσα στον έβδομο ουρανό. Μετά δυο βδομάδες δε μιλήσαμε καθόλου γι’αυτό, σαν να μην είχε γίνει, μου ζήτησε να ξαναβγούμε για να μου πει ότι εν τέλει είναι πολύ πιεσμένος και δεν ξέρει αν μπορεί να έχει σχέση αυτή την περίοδο γιατί θέλει να αφοσιωθεί στη σχολή του και πάλι ότι του αρέσει πάρα πολύ ο χαρακτήρας μου. Σε ένα πάρτι μια βδομάδα μετά τσακωθήκαμε άσχημα γιατί του είπα ότι δεν μπορεί να προβάλλει ως δικαιολογία τη σχολή, ότι αν όντως ήθελε να είναι μαζί μου θα ήταν, ότι κι εγώ θα τον στήριζα γιατί ξέρω ότι περνάει δύσκολα και ότι τελικά κάτι άλλο παίζει και δε μου το λέει, στα οποία μου απάντησε εξαγριωμένος ότι με βλέπει φιλικά, ότι θα θυμόμαστε αυτό που έγινε μεταξύ μας και θα γελάμε και ότι εγώ σε δυο μήνες στην Αθήνα, όπου σπουδάζουμε κι οι δύο, θα έχω βρει αυτό που ψάχνω. Δύο βδομάδες δε μιλήσαμε καθόλου, ούτε ειδωθήκαμε, κάτι πολύ περίεργο όταν έχεις δηλώσει ότι θέλεις να μείνουμε φίλοι, αλλά οκ. Μετά βρεθήκαμε με δική μου πρωτοβουλία στην Αθήνα και ήταν όλα μέλι γάλα, ήμασταν καλύτερα από πριν, σαν να είχαν διαγραφεί όλα: μιλάγαμε συνέχεια από μηνύματα (πολύ περίεργο για κάποιον που δεν αντέχει τη διαδικτυακή επικοινωνία), βγαίναμε συνέχεια, ερχόταν σπίτι μου, πηγαίναμε παντού μαζί και στην παρέα ήμασταν όπως κάνουν όσοι έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλον και δεν το παραδέχονται. Είχα μιλήσει με τον κολλητό του κιόλας, ο οποίος μου είπε ότι δεν του έχει τελειώσει για μένα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα επιδιώξει να είμαστε μαζί, γιατί φοβάται πάρα πολύ να χαλάσει την παρέα, και προτιμάει να είναι όλα εύθραυστα ως έχουν, παρά να το ρισκάρει να τα χαλάσει (όχι ότι το είχε ήδη χαλάσει με αυτό το φέρσιμο). Για όλη μας την παρέα ήταν ξεκάθαρο ότι υπάρχει αμοιβαιότητα κι εμένα οι ελπίδες μου είχαν αναπτερωθεί γιατί η συμπεριφορά του ήταν πολύ πιο ζεστή απ’ ό,τι ήταν όταν βρισκόμασταν στον τόπο καταγωγής μας. Μου έδινε συνεχώς λαβές για να θεωρήσω ότι θέλει να είναι μαζί μου αλλά φοβάται να μου το πει γιατί φέρθηκε σκάρτα, οπότε του ζήτησα να μιλήσουμε γιατί τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα μεταξύ μας, κι εκεί μου είπε ότι δεν έχουμε χημεία (δεν έχεις χημεία με έναν άνθρωπο που τον ψάχνεις παντού, δεν περνάς καλά χωρίς εκείνον και πας σπίτι του και μένεις πέντε ώρες εκεί να μιλάς μαζί του, αλλά οκ, ό,τι πεις φίλε), ότι απλά ένα ραντεβού βγήκαμε στο οποίο είδε ότι δεν του βγαίνει (τι ακριβώς δε σου βγαίνει όταν λες ότι θέλεις να είσαι μαζί μου και τι είναι το απλά ένα ραντεβού όταν ξέρεις ότι η άλλη σε θέλει πολύ) και μου είπε ότι δεν είναι περίεργο δύο άνθρωποι να έρθουν πιο κοντά και ότι εκείνος είναι απλά φιλικός μαζί μου. Από τότε έχει περάσει ένας μήνας και εγώ είμαι ακόμα μπερδεμένη, γιατί η συμπεριφορά του ακόμα δείχνει τελείως άλλα (σε ποια φίλη σου, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, λες ότι σου έλειψε πολύ, της αφιερώνεις τραγούδια κάθε λίγο κ λιγάκι, ζητάς να έρθεις σπίτι της κ αγχώνεσαι αν έχει νευριάσει μαζί σου). Το πήρα απόφαση ότι δε θα είμαστε μαζί, αλλά μου έχει μείνει ένα γιατί: γιατί συνεχίζει να μου φέρεται έτσι και γιατί δεν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του; Δεν μπορώ να τον αντιμετωπίζω όπως αντιμετωπίζω τους άλλους μου φίλους, γιατί πάντα θα με ελκύει (πέρα από το εγκεφαλικό που το έχουμε σίγουρα, τον βλέπω και θέλω να τον αρπάξω), γεγονός που με κάνει να είμαι στην τσίτα όλη την ώρα όταν βγαίνουμε, αλλά και δε θέλω να τον χάσω από φίλο γιατί οι συζητήσεις μας και η στήριξη που μου έχει προσφέρει είναι πολύ σημαντικές. Ως φίλος είναι υπέροχος, ως γκόμενος απεδείχθη άθλιος… Τον βλέπω ότι δε με αντιμετωπίζει απλά φιλικά, το καταλαβαίνω και από το πώς συμπεριφέρεται στα άλλα κορίτσια και επειδή τον ξέρω αρκετά καλά κιόλας, αλλά πρέπει να προχωρήσω. Θέλω να βρω κάτι άλλο, αλλά φοβάμαι ότι δε θα γίνει αυτό, είμαι ήδη στο δεύτερο έτος (το πρώτο ήμασταν όλοι στον τόπο μας λόγω καραντίνας) και τόσο καιρό στην Αθήνα δεν έχω βρει κάποιον να μου τραβήξει την προσοχή. Ούτε την τραβάω κι εγώ, δεν είμαι και πολύ όμορφη, είμαι παχουλούλα. έχω ακμή και μυωπία, δε με λες και ωραία κοπέλα, οπότε δεν έχω και καμία πρόταση, κάτι που με στενοχωρεί κι επίσης στα ερωτικά είμαι τελείως άπειρη πέρα από αυτή την παταγώδη αποτυχία και ντρέπομαι πολύ και γι’ αυτό. Δε θα ρωτήσω τι θέλει ο Μ. (ούτε αυτός ξέρει τι θέλει), και δεν είναι αυτό που με αφορά πλέον. θα ήθελα όμως να μου πεις πώς μπορώ να το δω πιο ψύχραιμα, γιατί ώρες ώρες εκνευρίζομαι μόνο και μόνο που τον βλέπω μπροστά μου ενώ τον αγαπάω ως άνθρωπο και αν θα νιώσω πάλι αυτή τη σύνδεση με κάποιον άλλον, γιατί φοβάμαι ότι δε θα με θέλει κανείς…

H Λένα απαντά:

Αχ, καλό μου παιδί.

Μιλάς άσχημα για τον εαυτό σου και με στενοχωρείς.

Φοβάσαι ότι δεν θα σε θέλει κανείς.

Καταλαβαίνω τον φόβο. Αλλά είναι αβάσιμος.

Δεν χρειάζεται να αρέσεις σε πολλούς, παρά μόνο σε έναν.

Στον εαυτό σου.

Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο, γιατί το παιχνίδι είναι στημένο ώστε να μην μπορείς.

Για την ακμή μπορείς να κάνεις πάρα πολλά. Μπορεί να κάνεις ήδη, μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά αν σε ενοχλεί, μην το παίρνεις μοιρολατρικά. Στείλε μήνυμα στη Σάσα, εδώ, στο σάιτ μας, να σου απαντήσει, μέσω της φόρμας για τους ειδικούς.

Η μυωπία, τι είδους επιχείρημα είναι για να φοβάσαι μήπως δεν σε θέλει κανείς; Για πιλότος F-16 πας, Τα γυαλιά εννοείς; Βάλε άλλα. Δεν σου αρέσουν; Βάλε φακούς.

Το «παχουλούλα» πάλι, δεν το βάζω καν στην εξίσωση, γιατί αν εσύ λες ότι είσαι παχουλούλα, κανονική θα είσαι. Ίσως δεν ξέρεις να ντύνεσαι, να φτιάχνεις τα μαλλιά σου, να αναδεικνύεις τις καλές σου πλευρές. Ίσως, γιατί είσαι μικρή.

Κι αυτό μαθαίνεται.

Αυτό που δεν μαθαίνεται εύκολα, είναι η αυτοπεποίθηση.

Έχεις την ιδέα, όπως έχουν σχεδόν όλες οι νέες γυναίκες, ότι αν δεν έχεις «εμπειρία», κάτι τρέχει στα γύφτικα. Το βλέπεις σαν εξέταση, αντί να το βλέπεις ως διασκέδαση. Το βλέπεις σαν κάτι στο οποίο θα κριθείς, ενώ είναι το ανάποδο. Εσύ θα κρίνεις τον άλλον. Εσύ θα κρίνεις πώς σε κάνει να αισθάνεσαι. Σε φίλησε, και μετά πάμε στην κρίση πανικού σχεδόν που έπαθες. Για το φιλί το ίδιο δεν μάθαμε τίποτα, ήταν καλό; Πώς φτάσαμε από το φιλί να σε παρηγορεί ότι «αυτά συμβαίνουν την πρώτη φορά»; Ποια αυτά;

Δεν χρειάζεται να έχεις εμπειρία για να ξέρεις αν σου αρέσει σωματικά ένας άλλος, όπως δεν χρειάζεται να έχεις δοκιμάσει όλα τα παγωτά του κόσμου για να αποφασίσεις αν σου αρέσει αυτό που έχεις μπροστά σου. Δεν υπάρχει κάτι σωστό και κάτι λάθος, και στο κάτω κάτω, από πού κι ως πού αυτός είναι έμπειρος και θα καθοδηγήσει εσένα; Δεν μιλάω καν για τον συγκεκριμένο. Μιλάω για όλους όσους θα συναντήσεις. Γιατί αυτός σε κατέταξε ήδη, πέταξε το πουλί. Δεν μου είχε γεμίσει το μάτι, να σου πω την αλήθεια, και χτύπησε καμπάνα που δεν άκουσες. «είμαι πάρα πολύ καλή γι’ αυτόν, ότι θέλει να είμαστε μαζί αλλά να το πάμε αργά γιατί πίστευε ότι πρέπει να δω και τις *κακές* πλευρές του κι ότι είμαι αρκετά δύσκολη σαν άνθρωπος επειδή ποτέ δεν μπορεί να καταλάβει τι σκέφτομαι ή τι θέλω». Βασικά, αυτά είναι τρεις καμπάνες. Εσύ άκουσες «ω μα πόσο γοητευτικός είναι» κι εγώ άκουσα ΤΡΕΧΑ ΜΑΚΡΙΑ.

Όταν κάποιος σου λέει «είσαι πολύ καλή για μένα» σε ενημερώνει ότι θα σου φερθεί άσχημα. Όταν λέει ότι πρέπει να δεις και τις κακές του πλευρές, σε ενημερώνει ότι θα σου φερθεί άσχημα και μάλιστα θα φταις εσύ γι’αυτό. Και όταν λέει ότι είσαι δύσκολη σαν άνθρωπος, εννοεί ότι δεν σε έχει καταλάβει και ούτε και πρόκειται. Είναι υπερβολικά απασχολημένος με τον εαυτό του.

Και όλα αυτά αποδείχτηκαν στη συνέχεια. Δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί για τον λόγο που όλοι όσοι έχουν κάποιον να τους γουστάρει, δεν απομακρύνονται: του αρέσει ο θαυμασμός. Είναι ναρκωτικό.

Σε ένα πάντως θα συμφωνήσω μαζί του. Δεν έχετε χημεία. Αν είχατε, δεν θα είχες πάθει αυτό το κοκομπλόκο. Όταν μεγαλώσεις κι άλλο θα καταλάβεις πόσο απίστευτα άτσαλος είναι, και ξέρεις γιατί; Γιατί ούτε αυτός έχει εμπειρία.