Είμαι έξω, στα γράφω και κοντεύω να σκάσω.
Σύντομο background : Η οικογένεια μου είναι αρκετά νοσηρή, σε βαθμό που δεν είχα ποτέ φίλους, αυτοεκτίμηση. Με αποθαρυνε η μαμά μου να βγαίνω με παιδιά του σχολείου όταν είχα προσκλησεις. Οι πιο πολλές αναμνήσεις μου απο παιδική ηλικία και εφηβεία ήταν να πηγαίνω παντού με τη μαμά μου (σουπερ μαρκετ κλπ) και στο δρομο οι συμμαθητες να παίζουν, κι εγώ να ακολουθώ τη μαμά μου σαν κατοικίδιο.
Στο τώρα, κάθε φορά που είναι να βγω έξω κάτι θα πει για την εμφάνιση μου. Η slut shaming, ή οτι κατι θέλει το μακιγιάζ, ή οτι ειμαι γυναικάρα και έχω πόδαρες (νιωθω λιγο αβολα και με αυτά τα “κοπλιμέντα”).
Είτε πει κάτι θετικό, ή αρνητικό, είναι σα να με βάζει στη διαδικασία να παρατηρώ πολύ την εμφάνιση μου. Δήλαδη είμαι χαρούμενη, θα πει κάτι και νιωθω ξαφνικά ασχημα. Επίσης θέλει με το ζορι να πηγαίνω μαζί της σε μέρη (συνέχεια προτείνει βόλτες, κάνει αστεία οτι θα έρθει μαζί με τους φίλους μου, λέει να πάμε για κλαμπινγκ παλι για αστείο). Όλο αυτό μου δημιουργεί μια τεράστια ασφυξία, και επειδή το προτείνει με πίεση, και επειδή νιωθω οτι δεν είχα την ευκαιρία να αναπτυχθω συναισθηματικά σε εκείνο το σπίτι ώστε να είμαι ενηλικας που λειτουργεί κανονικά. Και έχω σταματήσει να πηγαίνω μαζί της οπουδήποτε, γιατί δεν περνάω καλά, έρχονται αναμνήσεις απο παλια που ήμουν παγιδευμενη να πηγαινω μαζί της παντού και μπροστά σε αυμμαθητες. Σήμερα με ρωτησε πότε θα πάμε θάλασσα γιατί τελειώνει το καλοκαίρι, την ώρα που ετοιμαζόμουν να βγω με φίλες μου, κα8 μουτρωσε.
Πειράζει που με κουράζει απίστευτα; Πειράζει που δε θέλω να είμαι φίλη της με το ζορι, όταν δεν προσπαθεί να χτίσει δικές της σχέσεις; Πειράζει που νιώθω οτι ποτέ δεν είχα χώρο να αναπτυχθω με τη δική μου βούληση εκεί και θέλω τώρα στα 30 το χώρο μου, χωρίς να τους ξαναδώ; Είναι κακία;

Αγαπητή φίλη, αν μεγάλωσες σε σπίτι νοσηρό σε σημείο να μην έχεις φίλους ή αυτοεκτίμηση, το μόνο που μπορείς και υπάρχει να κάνεις είναι θεραπεία ώστε να απομακρυνθείς αρκετά, ψυχικά και σωματικά από αυτούς τους ανθρώπους.
Οι γονείς χρωστάνε αγάπη και υποστήριξη στα παιδιά τους, γιατί αυτοί τα φέρνουν στον κόσμο, εξαρτημένα και ανυπεράσπιστα. Τα παιδιά χρωστάνε αγάπη και υποστήριξη στον εαυτό τους.

Μιλάς για «κακία». Φαντάζομαι ότι η καλή κόρη είναι αυτή που υπομένει τα πάντα από τους γονείς της μέχρι να πεθάνει; Αυτό είναι το πρότυπο, ναι, αλλά είμαστε εδώ για να το διαλύσουμε, γιατί είναι μια κατασκευή για να κρατάει τα παιδιά, και κυρίως τις γυναίκες, εγκλωβισμένες στα δεσμά, για να μην αναπτυχθούν ποτέ, να είναι για πάντα υπηρέτριες και τροφοί. Τώρα μιλάνε μόνο οι τύψεις σου, γιατί η λογική σου σίγουρα λέει ότι από εκεί που σε κακοποιούν, πρέπει να φύγεις.

Τα όρια με γονείς μπαίνουν με θεραπεία. Μην προσπαθείς να το κάνεις μόνη σου, μη χάσεις άλλο χρόνο.

38

6

Error happened.