Γράφω σε μια κατάσταση ψύχραιμου σοκ.

Κόντεξτ: ζω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε πόλη του εξωτερικού, όπου κάνω μεταπτυχιακό και εργάζομαι.

Είμαι Αθηναία, 27 χρονών – το ότι είμαι Αθηναία δεν ξέρω αν παίζει ρόλο, αλλά το γράφω. Επίσης, μένω σε φοιτητική εστία. Η πιο στενή μου φίλη, η Β., κόλλησε πριν δυο βδομάδες κόβιντ και καθώς φαντάζεστε, έμεινε καραντίνα στο δωμάτιό της για περίπου μια βδομάδα. Επειδή την είχε πάρει πολύ από κάτω, την έπαιρνα τα απογεύματα τηλέφωνο για παρέα. Ένα απόγευμα δεν μιλιόταν: μου είπε ότι δεν νιώθει καλά, ότι πνίγεται κι έβαλε τα κλάματα.

Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω κι έτσι μετά από κάποια ώρα σιωπής, της έκανα μια – θεώρησα τότε – ακίνδυνη ερώτηση: πως κοιμήθηκες το βράδυ.

Και τότε εκείνη πλάνταξε και σιώπησε για πολλή ώρα.

Την ρώτησα, αν θέλει να το κλείσουμε και της είπα πως αν θέλει, μπορούμε κι απλώς να κάνουμε παρέα η μια στην άλλη χωρίς να μιλάμε.

Και τότε μου είπε: σιωπώ, γιατί αναρωτιέμαι αν ήρθε η ώρα να σου πω ότι ο λόγος που άρχισα θεραπεία δεν είναι οι γονείς μου (κάνει ψυχοθεραπεία, με ενέπνευσε να αρχίσω κι εγώ, γιατί παρατηρούσα από κοντά πόσο τη βοηθάει – όντως μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι την ξεκίνησε γιατί είχε δύσκολη παιδική ηλικία), αλλά η κακοποίηση που δέχτηκα από έναν άντρα πριν πέντε χρόνια – στα 17 της, δηλαδή. Όταν είμαι κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους, χωρίς πλαίσιο και καθημερινότητα, όλο ονειρεύομαι αυτόν τον άντρα και ξυπνάω με λυγμούς, μου είπε η Β.

Πλαντάξαμε κι οι δύο: πέρα από το κύμα θλίψης και πένθους που έπεσε πάνω μας, μιλήσαμε για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που νιώθουμε η μία για την άλλη.

Της είπα πως είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων που διασταυρωθήκαμε, αν και έχουμε διαφορετικές ηλικίες, αν και είμαστε από διαφορετικές χώρες, από διαφορετικά γνωστικά πεδία, και πως είμαι σίγουρη πως θα πορευτούμε μαζί από δω και πέρα. Θα πορευτούμε μαζί και δυστυχώς θα σέρνουμε μαζί και τα τραύματά μας, αλλά δεν πειράζει, γιατί θα τον διαιρέσουμε τον πόνο.

Ένιωσα μεγάλο πόνο μετά απ’ αυτό το περιστατικό και δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κάποιον άλλον, γιατί ήταν το μυστικό της. Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος μετά την ψυχοθεραπεύτριά της, στον οποίο το εμπιστευόταν. Πέρασαν κάποιες μέρες κι άρχισα να βλέπω κι εγώ κακά όνειρα, ενώ συνήθως δεν βλέπω ποτέ – ή τέλος πάντων δεν τα θυμάμαι, όπως βιάζονται να προσθέσουν όλοι. Χθες το βράδυ ξύπνησα στις τρεις τα ξημερώματα κι ήταν σαν να άκουσα μια φωνή που μου έλεγε, το έχεις πάθει κι εσύ.

Και θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου είχε συμβεί πριν έξι χρόνια. Αναγκαστικά πρέπει να το γράψω. Βρισκόμουν πάλι στο εξωτερικό, πάλι σε φοιτητική εστία, στο πλαίσιο του εράσμους μου. Είχα γενέθλια, έκλεινα τα 21, κι είχα οργανώσει πάρτυ απ’ αυτά με τον πολύ κόσμο και το πολύ αλκοόλ. Στις δύο – νωρίς δηλαδή για ένα τέτοιο πάρτυ– ένιωσα απίστευτη εξάντληση από το τρέξιμο τριών ημερών για την οργάνωση του πάρτυ και από το αλκοόλ και απλώς αποκοιμήθηκα, κοινώς ξεράθηκα, στο κρεβάτι μου.

Το δωμάτιό μου στην εστία είχε ανοιχτή πόρτα κατά τη διάρκεια του πάρτυ, γιατί όλοι είχαν αφήσει εκεί τις τσάντες τους. Δίπλα μου κοιμόταν ο Νίκολο – δεν μπορώ να θυμηθώ αν ξάπλωσε μετά από μένα ή αν είχε ξαπλώσει πριν από μένα – ο οποίος επίσης είχε αποκοιμηθεί μέσα στο μεθύσι του.

Ο Νίκολο ήταν μέλος της ευρύτερης ερασμίτικης παρέας μου κι είχαμε κάνει μια φορά σεξ πριν δυο μήνες – κλασικό one night stand: τίποτα μη ξεκάθαρο. Έκτοτε δεν είχαμε επαφή κι όταν τον έβλεπα, ήταν συνήθως σε μεγάλες παρέες, δεν ένιωθα καν αμηχανία. Ήταν ένας τύπος που είχα πάει μια φορά σπίτι του κι είχαμε κάνει το κακό σεξ των one night stands στα early 20s.

Επιστρέφω στη βραδιά του πάρτυ.

Κατά τις 7 το πρωί, όταν πλέον το πάρτυ είχε διαλυθεί κι όλοι είχαν πάει σπίτια τους, ψιλοξυπνάω και βλέπω τον Νίκολο από πάνω μου να κάνει αυτό που καταλαβαίνετε. Όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσα ότι κάναμε σεξ. Όταν πριν περίπου δύο χρόνια πρωτοάκουσα τη φράση «το σεξ χωρίς συναίνεση είναι βιασμός», δεν το συνέδεσα με αυτό που μου είχε συμβεί. Μόλις χθες το βράδυ, χτύπησε μέσα μου κάποιο εσωτερικό ξυπνητήρι και μου είπε, είσαι κι εσύ βιασμένη.

Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτή την γνώση.

Αν αφήσω το θυμό μου ελεύθερο, θα τους πάρει όλους και θα τους σηκώσει, θα αρχίσω να σπάω τζάμια.

Τα χρόνια της νεότητάς μου, είχα πολύ καχύποπτη στάση απέναντι στον φεμινισμό: θεωρούσα πως μας δημιουργεί ψυχολογία θύματος. Στα ταξί καθόμουν πάντα στη θέση του συνοδηγού και έπιανα την κουβέντα στον οδηγό, όπως κάνει ο πατέρας κι ο αδελφός μου: του τύπου, θα με σέβεσαι, θα μου φερθείς σαν να είμαι άντρας, κι όχι σαν 20χρονο κορίτσι- πρόβατο επί σφαγή.

Τώρα συνειδητοποιώ ότι ήμουν ήδη θύμα.

Κάνω ομαδική ψυχοθεραπεία τους τελευταίους εφτά μήνες, αλλά δεν ξέρω αν νιώθω έτοιμη να το συζητήσω. Φοβάμαι πως ίσως κάποιος από την ομάδα μου πει ότι θα έπρεπε να προσέχω περισσότερο· τότε θα διαρραγεί πλήρως η σχέση μου με την ομάδα, η οποία παρεμπιπτόντως με βοηθάει απεριόριστα. Φοβάμαι να το πω στις υπόλοιπες φίλες μου γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι μπορούν να με στηρίξουν. Ούτε στη Β. μπορώ να το πω: νιώθω πως εκείνη είναι αυτή που χρειάζεται στήριξη και δεν μπορεί να μου την προσφέρει. Το είπα πριν δυο ώρες στη Ν., τη δεύτερη πιο στενή μου φίλη εδώ στην πόλη.

Ήταν κάπως ανακουφιστικό – μαντέψτε: είχε μια παρόμοια εμπειρία – αλλά μου είπε τη φράση «ίσως γι’αυτό είσαι κάπως μαγκωμένη με τους άντρες, θα είναι ένα επίπονο ταξίδι αυτή η συνειδητοποίηση, αλλά θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις», η οποία φράση μου δημιούργησε αμηχανία. Τι ακριβώς σημαίνει «μαγκωμένη με τους άντρες;».

Σε δυο ώρες έχω κανονίσει να βγω με κάποιους καινούριους φίλους, μεταξύ των οποίων έναν αγόρι που πριν λίγες μέρες θεωρούσα πως μου αρέσει.

Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να εξαφανιστώ σε έναν πλανήτη χωρίς άντρες.

Ποια είναι η ερώτησή μου; Πώς και πού να βρω ανακούφιση και γαλήνη; Πώς να ξανακερδίσω το σώμα μου; Τι να κάνω τον θυμό μου;

Σ’αγαπώ πολύ Λένα, και σένα και τη Λασκαρίνα και τη Μιρέλα

Ε.

24

1

1

Error happened.