Σήμερα, με αφορμή το βάρος μου, γέλασα όσο δεν έχω γελάσει τα τελευταία 5 χρόνια.

Βγαίνω για καφέ με κάτι φίλες και συμβαίνει να είναι μαζί και μια φίλη μας που ζει τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό και έχουμε κόψει τα πολλά κολλητηλικια. Εγώ τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάρει 20 κιλά.

Με βλέπει λοιπόν, με κοιτάει πάνω – κάτω και μου λέει “ρε συ! Πάχυνες!” Συνήθως απαντώ σε αυτή τη μαλακία κουνώντας συγκαταβατικα το κεφάλι και χαμογελώντας αμήχανα. Σήμερα μου βγήκε ο κλόουν από μέσα μου.

Την κοίταξα με τεράστια έκπληξη, κοίταξα το σώμα μου μπρος – πίσω (πως ψάχνουμε αν περπατάει αράχνη πάνω μας; Έτσι) και της είπα:

“Όντως;” Μείναμε λίγο να κοιτιομαστε. Εκείνη προσπαθούσε να καταλάβει αν κάνω πλάκα. Μετά από λίγο τελικά μου λέει: “Δεν το έχεις καταλάβει; Τουλάχιστον από την τελευταία φορά που σε είδα, έχεις πάρει μερικά κιλακια” Συνεχίζω με την ίδια έκπληξη: “Αλήθεια λες τώρα; Που;” Και συνεχίζω να ψαχνομαι. Πιάνω τον πισινό, το στήθος μου. Αρχίζει και νιώθει άσχημα και προσπαθεί να το κάνει χαριτωμένο:

“Εεεεε έχεις κάνει κωλαρακι. Αλλά αλήθεια δεν το είχες καταλάβει;” Της απαντάω πολύ σοβαρά: “Όχι ρε συ, δεν έχω καθρέφτη σπίτι μου, ούτε ζυγαριά! Ευτυχώς που μου το είπες! Για πες, τι πρέπει να κάνω;” Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι δεν μιλάω καθόλου σοβαρά, αλλά επειδή η μούρη μου ήταν πολύ σοβαρή, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απολύτως εκτός από το να στέκεται παγωμένη. Τελικά προσποιήθηκε ότι πάει να πάρει μια μπύρα από το μπαρ και έληξε το θέμα. Μετά έκατσε με άλλη παρέα και δεν πλησίασε ξανά στην δική μας παρέα.