Μερικές ερωτήσεις χρειάζονται βίωμα και ειδική γνώση για ν’απαντηθούν.

Αν έχεις μια τέτοια ερώτηση, στείλ’τη στη Womanlandia και θα βρούμε εμείς την κατάλληλη να την απαντήσει. 

Λένα, γεια!

Ήθελα την άποψή σου πάνω στα αναπηρικά επιδόματα. Ο αδερφός μου είναι εκ γενετής τυφλός και λαμβάνει ένα επίδομα περίπου όσο και ο βασικός μισθός. Με πολύ βοήθεια από τους γονείς μου, κατάφερε να σπουδάσει αυτό που αγαπούσε, και έχει αποδείξει ότι παρά την αναπηρία του είναι ικανός να καταφέρει πολλά. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια δέχεται πιέσεις από την κοπέλα του και κυρίως την οικογένειά της να βρει δουλειά, γιατί είναι λέει παρασιτικό να ζει από το επίδομα. Εγώ Λένα διαφωνώ, γιατί πιστεύω ότι η ζωή για αυτόν είναι ήδη σκληρή και δεν χρειάζεται να επιβαρύνεται με ενοχές. Ο ίδιος έχω καταλάβει πως θέλει να τους ικανοποιήσει για να αποδείξει πως είναι “άξιος” γαμπρός -το πάνε για γάμο. Ποια είναι η γνώμη σου εσένα και της παρέας για αυτό;

Απαντά η Χρυσέλλα Λαγαρία, co founder της “Black Light”, μια συνεταιριστική επιχείρηση που έχει ως στόχο την εύρεση εργασίας σε ανθρώπους με αναπηρία.

Αγαπητή φίλη,

Καταρχάς χαίρομαι που ανοίγεις κάπως το κεφάλαιο αναπηρία/επιδόματα, γιατί είναι ένα θέμα για τοοποίο νομίζω πως οι περισσότερες γνωρίζουμε ελάχιστα.

Ας δούμε λοιπόν αρχικά τι ισχύει για αυτά που αποκαλούμε «προνοιακά επιδόματα», σαν εκείνο δηλαδή που λαμβάνει λόγω τυφλότητας ο αδερφός σου.

Όταν ένα άτομο έχει ποσοστό αναπηρίας 80 % και άνω, δικαιούται να λάβει από το κράτος επίδομα.Συγκεκριμένα για τα τυφλά άτομα, το επίδομα αυτό χωρίζεται σε 2 κατηγορίες, ας τις πούμε «Μικρό και μεγάλο». Το «μεγάλο», είναι 697 € και το λαμβάνουν ός@ δεν εργάζονται, όσ@ εργάζονται στο πτυχίο τους και όσ@ εργάζονται ή είναι μέλη Κοιν.Σ.Επ. Το «μικρό» είναι 365 € και το λαμβάνουν όσ@ δουλεύουν εκτός πτυχίου είτε στον ιδιωτικό, είτε στο δημόσιο τομέα.

Όπως ίσως λοιπόν μπορείς να διαβάσεις και εσύ, υπάρχει ο παραλογισμός της κάπως… τιμωρητικής κατάστασης που λέει πως αν ένα τυφλό άτομο δουλεύει, χάνει ένα μέρος επιδόματος και ίσως σταθερότητας οικονομικής, άρα, ας δώσουμε χρήματα ως κράτος, για να μη χρειαστεί να φτιάξουμε τις υποδομές για ισότιμη εργασία.

Πράγματι, όπως είναι σήμερα δομημένη η κατάσταση στη χώρα μας, ένα επίδομα ισούται με ένα βασικό μισθό οπότε… γιατί να δουλέψει κανείς; Κερδίζει κάτι; Πριν πάω όμως σε αυτό, θέλω να κάνω μια στάση στην εισαγωγή που μας παραθέτεις.

Γράφεις πως ο αδερφός σου σπούδασε με τη βοήθεια των γονιών και παρά την αναπηρία του έχει καταφέρει πολλά. Το «παρά την αναπηρία του» αρχικά, έχεις σκεφτεί μήπως θα έπρεπε αν το πούμε οπωσδήποτε, να σημαίνει πως ζώντας σε μια κοινωνία που δεν είναι φτιαγμένη για τα τυφλά άτομα, η διαβίωση η καθημερινή δεν γίνεται δυσκολότερη επειδή είμαστε ανάπηρες/οι, αλλά επειδή η εκπαίδευση, οι δομές (σχολεία/πανεπιστήμια κλπ.) δεν σκέφτονται πως τα ανάπηρα άτομα δεν αποτελούν μια διαφορετική συνθήκη αλλά κάτι που υπάρχει φυσικά στον κόσμο και πρέπει να συμπεριλαμβάνονται;

Έχεις αναρωτηθεί, μήπως ξεκίνησε να σπουδάσει θέλοντας από την αρχή δουλειά και όταν είδε τις πρακτικές δυσκολίες έκανε πίσω;

Γυρνώντας τώρα στα επιδόματα, είναι συχνή η συζήτηση του κατά πόσο είναι ωραίο κάποιος/α να ζει αποκλειστικά με αυτά και η απάντηση δεν μπορεί να είναι ίδια για όλ@ μας.

Ο αδερφός σου λοιπόν, ίσως επηρεάζεται από την οικογένεια της σχέσης του και (χωρίς να θέλει στην πράξη) σκέφτεται/συζητάει να πιάσει μια δουλειά, για να μην τον τρέφουν/να μην είναι και σώγαμπρος όπως λέγαν οι παλιοί. Αλήθεια, πόσες επιχειρήσεις ξέρεις που προσλαμβάνουν τυφλ@ εργαζόμεν@; Πόσα πχ δικηγορικά γραφεία συναντάς που παραπέμπουν την υπόθεση σου σε τυφλό συνάδελφο; Πόσο εύκολο πιστεύεις ότι θα του είναι αυτό που σκέφτεται να κάνει; Βάζει λες τον εαυτό του σε μια απλή και χωρίς ψυχικό κόστος διαδικασία; Από την άλλη, έχεις σκεφτεί την πιθανότητα η σχέση του να του δίνει το κίνητρο που χρειάζεται για να τολμήσει να βγει εκεί έξω να ψαχτεί για δουλειά;

Λες ότι η ζωή είναι ήδη σκληρή για αυτόν, αυτή η παραδοχή είναι του ίδιου; Νιώθει εκείνος τη ζωή να του έχει φερθεί σκληρά επειδή γεννήθηκε τυφλός, ή είναι μια δική σου, ή της οικογένειας σκέψη αυτή;

Θα τον ρώταγες να σου πει πως νιώθει; Και αν σου πει πως ναι, νιώθει αδικημένος και πως ταλαιπωρείται, θα το συνδύαζες εσύ αυτό με τα οφέλη που αποκομίζουμε από τη δουλειά και το πως αυτή μας δίνει μια συγκεκριμένου είδους αυτοπεποίθηση για τη ζωή μας ολόκληρη;

Θέλω να μοιραστω μαζί σου πως ως εκ γενετής τυφλή, αυτή την αδικία δεν την έχω νιώσει, αλλά αυτό είναι φυσικά μόνο το δικό μου βίωμα.

Τέλος, ας δούμε τι κερδίζει και τι χάνει όποιος/α κρατήσει το επίδομα του στα 697 και δεν αναζητήσει ποτέ δουλειά. Έχει ως κέρδη την ασφάλεια και την ησυχία του, γλιτώνει πιθανές απορρίψεις και απογοητεύσεις, γλιτώνει πιθανές μετακινήσεις από και προς τη δουλειά, πρωινό ξύπνημα και ταυτόχρονα έχει σταθερά ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Από την άλλη, δεν θα πάρει σύνταξη ποτέ, δε θα διεκδικήσει την πιθανότητα αντί για 7 να βγάλει πχ 1000, 300 επιπλέον και αν αύριο αυξηθούν για οποιοδήποτε λόγο τα περιουσιακά του στοιχεία, κινδυνεύει να είναι δυνητικά μη εξασφαλισμένος ως προς την πιθανότητα να μπουν εισοδηματικά κριτήρια στα προνοιακά *το τελευταίο μας το ζητούν καιρό από τα… κεντρικά της Ευρώπης και κάποια στιγμή θα γίνει.

Περισσότερο όμως από ότι σου έγραψα παραπάνω, θέλω να σε παροτρύνω να κάνεις μια κουβέντα με ανοιχτό μυαλό και καρδιά μαζί του, να ρωτήσεις ακόμα και για πράγματα που νιώθεις πως τα ξέρεις, μακριά από ότι αίσθηση και άποψη μπορεί να έχουν και οι γονείς σας (είναι δύσκολο να μην υπερπροστατευθούν τα αγόρια στην Ελλάδα, πόσο μάλλον τα τυφλά) και να επιστρέψεις να μας γράψει στα σχόλια. Θα ήθελα να μας πεις και σε ποιον τομέα θέλει να ψάξει δουλειά και γιατί θεωρείς ότι αυτό θα τον δυσκόλευε τόσο… Είμαι εδώ και για οτιδήποτε συμπληρωματικό θελήσεις! 

Υγ. Έφτασα 40 και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί όλοι θεωρούν σκληρή και δύσκολη τη ζωή όταν αφορά στα ΑμεΑ, δε διαβάζουν Λένα τόσα χρόνια;

21

Error happened.