Να σας πω κι εγώ τον πόνο μου.
Έδωσα βιογραφικό σε κατάστημα με ρούχα high end, με προσέλαβαν χωρίς συνέντευξη (οπότε δεν είχα δει πώς είναι το περιβάλλον και αν ταιριάζω) και πήγα για εκπαίδευση. Μέσα σε 3 εβδομάδες που ήμουν ανεπαρκής για το ρυθμό τους, δε μάθαινα όσο γρήγορα έπρεπε και δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω, απολύθηκα. Ουσιαστικά η διοίκηση δεν είχε δώσει ρεπό για καιρό στα παλιά άτομα, οπότε μέσα σε 3 εβδομάδες έπρεπε να μπορώ να βγάλω μόνη μου βάρδιες και δεν μπόρεσα. Η μάνατζερ γενικά ήταν πολύ κοφτή, μου έκανε παρατηρήσεις που ναι μεν ήταν to the point, απ την άλλη ήταν με τον τρόπο που μάθαινε αυτή. Έλεγε πολλά πράγματα σα χιούμορ (πάλι λάθος θα το κάνεις αυτό, με έκοβε, αν έλεγα κάτι λάθος σε πελάτη που ακουγόταν λίγο λαικό, αντί να μου το διορθώσει απλά, έλεγε πράγματα σε στυλ: έλα παναγιά μου, έτσι θα του πεις του ανθρώπου’. Είχα φτάσει σε σημείο να λέω μόνη μου οτι θα κάνω λάθος, για να μη με κράξει. Άλλη μέρα της είχα πει οτι ξέρω πώς λειτουργεί το μηχάνημα με τις τιμές. Το έπιασα στα χέρια μου μετά απο 2 χρόνια και ήθελα να θυμηθώ απο ποια μεριά το γυρνάω, θα μου έπαιρνε 5 δευτερόλεπτα να θυμηθώ. Με είδε και μου είπε ‘ μου είχες πει οτι ήξερες να το χρησιμοποιείς’ ενώ δε με άφησε να προλάβω να το χρησιμοποιήσω. Άλλη φορά, με πρόφαση οτι θα άνοιγα τραπεζικό λογαριασμό για να πληρώνομαι απο την εταιρεία τους, με ρώτησε πώς γίνεται να είχα ξαναεργαστεί και να μην είχα τραπεζικό. Της είπα οτι είχα σε εθνική, που ίσχυε, αλλά φάνηκε σα να νόμιζε οτι έλεγα ψέμματα για την εμπειρία μου, άρα να της φάνηκα άσχετη ή και οτι είπα ψέμματα. Είχα πάει με χαμόγελο, και μέσα σε 3 εβδομάδες με έπιανε άγχος όταν επρεπε να πάω δουλειά. Επειδή είχε αρχίσει να καταλαβαίνει οτι δεν είμαι γρήγορη, προσπαθούσε να βρει τρόπο να με βοηθήσει, οπότε οτι γινόταν το συζητούσε με τις άλλες δυο πωλήτριες, μπροστά μου. Είχαν πηγαδάκι και έλεγαν ‘μα πώς να της το πω , έχει μπερδευτεί εκεί κι εκεί’. Άλλες φορές όταν της έκανα ερωτήσεις που με μπέρδευαν, και μετά απο εξήγησή της δεν καταλάβαινα, έσερνε την άλλη πωλήτρια στο δίπλα μαγαζί, με συνωμοτικό ύφος σα να ήθελαν να θάψουν και έλεγε: ‘θέλει να μας πει κάτι η τάδε, ελα που μας θέλει’ και την τράβαγε να πάνε δίπλα (αυτό γινόταν όταν είχε μπουχτίσει μαζί μου). Άλλη φορά, με πρόφαση οτι θα έφευγε ένα άτομο και συζητούσε με ένα μάνατζερ οτι το άτομο θα πρεέπι να προσαρμοστεί στην καινούρια δουλειά, θα πάρει καιρό, του είπε: ‘Σε εμέεενα το λες; ‘ σα να του έλεγε με τον πόνο μου παίζεις, σα να εννοεί οτι θέλει να πάρει άδεια και έχει κάποιον που δε μαθαίνει. Άλλη φορά που είχα κάνει ένα λάθος και ήταν παρούσα μόνο αυτή, την άλλη μέρα το ήξερε η φίλη της η άλλη πωλήτρια και μου έπιασε κουβέντα για αυτό. Η μάνατζερ έκανε τέτοια αστειάκια και στη φίλη της. Η φίλη της, είχε πει σε άλλο άτομο που έφευγε οτι ήταν το μόνο άτομο που μπορούσε να συνεννοηθεί εκει μέσα, οπότε δεν ξέρω αν ανεχόταν τη μάνατζερ. Άλλη φορά κοιτούσε τις σημειώσεις μου και μου έκανε υποδείξεις για αυτά που είχα σημειώσει. Μια απο τις τελευταίες μέρες που ήρθε ο ανώτερος, να δει πως πάω και να με προειδοποιήσει οτι αν δεν βελτιωθώ θα πάρω πόδι, όταν άρχισε να μου μιλάει, να μου λέει οτι δεν έχεις συνεισφέρει κάτι μέχρι τώρα (που ίσχυε, γιατί είχα μαγκωθεί) η άλλη πωλήτρια, η φίλη της, με ρώτησε όταν έφυγε αυτός: Καλά δεν τα είπε ο κύριος τάδε; Δηλαδή υπήρχε περίπτωση να μην ήθελα να είμαι καλή εκεί; Οτι ας πούμε η κακή απόδοσή μου ήταν επιλογή μου; Άλλη μέρα,επειδή τα ρούχα είχαν περίπλοκο δίπλωμα, και είχα ανοι΄ξει πολλά ρούχα σε πελάτες, και δεν είχα αρχίσει να τα μαζεύω (γιατί είχα παγώσει και δεν ήξερα ποιο τασκ να κάνω πρώτα, αν μπορώ να έχω δυο πελάτες τατυόχρονα ή να τελιώνω πρώτα με τον έναν) μου είπε με νεύρα η φίλη της μάνατζερ οτι ‘ξέρεις πόση ώρα θέλει αυτό για να μαζευτεί, θα τα βρει ο επόμενος αν σου έρθουν και άλλοι πελάτες’. Και εκει δίκιο είχε, ο τοπ κανόνας σε μαγαζιά είναι οτι μαζεύεις οτι βγάζεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Αλλά πώς να πω οτι έχω παραλύσει απο φόβο γιατί δεν πιστεύει και κανείς σε μενα εδώ μέσα, και δε νιώθω άνετα να κινηθώ στο μαγαζί; Και με ρωτούσε η μάνατζερ πότε θα νιώθω έτοιμη και αν θα γίνει εν τέλη αυτό ή θα αποτύχω. Και σκέφτομαι τώρα εγώ. Προφανώς για να είναι μάνατζερ είναι καλή, έκανε πωλήσεις, το μαγαζί το είχε σε τάξη και ήξερε πώς λειτουργούν όλα. Προφανώς είδε οτι δεν είμαι για τη θέση. Δεν μπορώ να καταλάβω αν δεν είμαι σκληρόπετση εγώ και δε θα έπρεπε να με ρίχνουν όλα αυτά, ή αν κάποιος που δείχνει οτι δε πιστεύει σε σενα με κανένα τρόπο, δεν αναγνωρίζει τα θετικά, θα σε κάνει στο τέλος να αποτύχεις. Πιστεύω πως ίσως και με υπομονετική μάνατζερ πάλι να μην έκανα για εκείνη τη θέση, δεν το ρίχνω πάνω της. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι λογικό να μου φεροταν έτσι, ή αν βοήθησε κι αυτό στο να νιώθω ξένη σε εκείνο το μέρος. Ποιά είναι η αποψή σου; Μήπως δικαιολογώ τον εαυτό μου και δε δέχομαι κριτική και μου κάνω πατ πατ στην πλάτη;

Με προβληματίζουν οι ερωτήσεις «είναι αυτό ή είναι το άλλο. Αποκλείει το ένα το άλλο; Όχι. Άρα γιατί να μην ισχύουν και τα δυο (ή μάλλον και τα τρία) ταυτόχρονα;

Ίσως η ψυχοσύνθεσή σου δεν είναι κατάλληλη για αυτή τη δουλειά και αυτή δεν ήταν κατάλληλη για να εκπαιδεύσει άλλο άτομο. Για το πρώτο δεν ξέρω (θα έπρεπε να ξέρεις εσύ όμως, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε όλες τις δουλειές, αυτό είναι γεγονός και πρέπει να ξέρουμε τους περιορισμούς μας), για το δεύτερο όμως σίγουρα ξέρω: δεν ήταν κατάλληλη για να εκπαιδεύσει άλλο άτομο. Αν το άλλο άτομο έχει ξανακάνει τη δουλειά και τα ξέρει ήδη, τότε δεν είσαι μάνατζερ. Αν είναι έτσι, όλοι μάνατζερ να γίνουμε. Το ζήτημα είναι τι κάνεις όταν ο άλλος δεν ξέρει.

Και τελικά, όλα ξεκινάνε από το ότι σε προσέλαβαν χωρίς συνέντευξη. Για αυτούς, τι να πω; Καλά να πάθουν. Εσύ από την άλλη, έπρεπε να την ψυλλιαστείς ότι θα πάει κατά διαόλου το πράγμα, γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Το παρατηρώ αυτό πολύ σε δουλειές που θεωρούνται «κατώτερες». Πάντα χρειάζεται συνέντευξη. Όποια και να είναι η δουλειά. Όποιος δεν κάνει τον κόπο να βρει αυτόν που του ταιριάζει, κακό του κεφαλιού του. Ως υποψήφια εργαζόμενη πρέπει να ξέρεις ότι όποιος δεν κάνει, δεν είναι καλός εργοδότης, και θα φανεί αυτό αργά ή γρήγορα, συνήθως γρήγορα.

Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, ψάχνεις και έναν τρόπο για να καθησυχάσεις τον εαυτό σου με πατ πατ, και πολύ καλά κάνεις. Αν όχι εσύ, τότε ποιος;

16

2

7

Error happened.