Αγαπητή Λένα και γουμανλαντερς, περισσότερο θα σας γράψω τις σκέψεις μου χωρίς ξεκάθαρο ερώτημα. Λοιπόν, με τον σύζυγό μου, είχαμε σχέση με 700 χιλιόμετρα απόσταση, αυτός δούλευε και δουλεύει ακόμα από το σπίτι, εγώ τότε σε μια δουλειά που δε με ικανοποιούσε και έψαχνα κάτι άλλο. Αυτός είχε μεγαλύτερη ευχέρεια στο να έρχεται να με βλέπει και μου έλεγε ότι θα με στηρίξει σε οποιοδήποτε επαγγελματικό μου σχέδιο και όπου πάω εγώ θα έρθει και αυτός μαζί μου. Με σκοπό να είμαστε επιτέλους μαζί, έκανα προσπάθειες να βρω δουλειά στην πόλη του αλλά δεν μπόρεσα. Κάποια στιγμή, βρήκα δουλειά σε διπλανή πόλη από τη δική του ως συμβασιούχος στο δημόσιο και φυσικά όλο αυτό έγινε κατόπιν συνεννόησης μαζί του. Έτσι, ξεκινήσαμε να συζουμε, σύντομα μας έτυχε εγκυμοσύνη όπου αποφασίσαμε να το κρατήσουμε και τελικά παντρευτήκαμε.

Το θέμα είναι πως ο σύζυγος μου δεν ειναι ικανοποιημένος με το μέρος που ζούμε, καθώς αδημονει πως και πως να πάμε στην πόλη του και να βρεθούμε με την οικογένειά του, κάτι το οποίο κάνουμε ανελειπως κάθε βδομάδα. Δε μου το έχει πει ποτέ ευθέως αυτό, αλλά βρίσκει διάφορα αρνητικά στοιχεία στην πόλη μας και λέει συχνά ότι νιώθει τόσο μόνος εδώ, καθώς η δουλειά από το σπίτι δεν τον βοηθάει στην κοινωνικοποίηση. Ούτε η δική μου κοινωνική ζωή είναι στα καλύτερά της, καθώς δεν έτυχε να κάνω τακτική παρέα με κάποια συνάδελφο, καθώς επίσης η φροντίδα του μωρού και το μεταπτυχιακό μου τρώνε αρκετό χρόνο από το να κάνω άλλα πράγματα.

Το θέμα είναι πως ο σύζυγος μου και η οικογένεια του θέλουν να κάνω προσπάθειες για μετακίνηση σε αντίστοιχη υπηρεσία στην πόλη τους, η οποία δεν έχει τόσο ανάγκη για προσωπικό, με σκοπό να κρατάνε που και που το παιδί. Γενικά είμαι θετική στην ιδέα αυτή, αλλά θα προτιμούσα να γίνει αυτό στο μέλλον, καθώς ακόμα βρίσκομαι σε άδεια μητρότητας και δεν είναι τόσο εύκολο. Επίσης, τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου, έτυχε να μετακομίσω αρκετές φορές για διάφορους λόγους και το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι να βρω τους ρυθμούς μου, να τακτοποιήσω το παιδί σε βρεφικό σταθμό για του χρόνου και ξέρω ότι αν μετακομίσουμε σύντομα θα δυσκολευτω. Από την άλλη, λυπάμαι τον σύζυγο γιατί ενώ κι εγώ βρίσκομαι σε παρόμοια θέση μ αυτόν, δείχνει να του έχει στοιχίσει περισσότερο η απώλεια της κοινωνικής ζωής. Βέβαια, όλα αυτά ακόμη είναι σε θεωρητικό επίπεδο και μπορεί στην πράξη να μου πάρει όντως χρόνια η μετακίνηση, ή να μη γίνει και ποτέ. Τέλος, για να κλείσω, μου έχει αφήσει μια πικρία όλο αυτό το κόλλημα με τα μέρη του και την οικογένειά του, καθώς δεν είχα αντιληφθεί αυτό του το χαρακτηριστικό πριν παντρευτούμε και αν το είχα κάνει, ίσως να μην προχωρούσα τη σχέση.

Ω.
Δεν περίμενα τέτοιο μεγάλο γύρισμα στο τέλος.
Αυτό αλλάζει τα πάντα έτσι δεν είναι; Αν μέναμε στο ότι θα μετακόμιζες αλλά όχι ακόμα, δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα.
Λες ότι είσαι συμβασιούχος άρα αν καταλαβαίνω καλά, το μέλλον σου είναι έτσι κι αλλιώς είναι απρόβλεπτο. Επειδή δεν ρωτάς κάτι συγκεκριμένο, μάλλον βλέποντας και κάνοντας θα το πας, γιατί για την ώρα έχεις πολλά μέτωπα ανοιχτά.
Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι δύσκολες συζητήσεις με τον άντρα σου. Γιατί θέλει να είναι κοντά στη μαμά; Το περιστασιακό μπέιμπι σιτινγκ δεν είναι πειστική απάντηση. Τι κοινωνική ζωή θα είχατε τώρα, με μικρό παιδί; Αυτός δεν θέλει να βρει τους ρυθμούς του;
Το κόλλημα με την οικογένεια (την πατρική) και τη πατρίδα, γενικώς, περιττό να πούμε ότι είναι καμπάνα, από τις πολύ μεγάλες. Αυτό που δεν είχες αντιληφθεί, ίσως λόγω της σχέσης από απόσταση, έχει πολύ ψωμί από κάτω.

24

14

Error happened.