Αγαπητή Λένα,

Έχω μια μικρή επιχείρηση (γραφείο) στο οποίο απασχολώ άλλες τρεις γυναίκες, τις οποίες ξεκάθαρα προσέλαβα με κριτήριο και το φύλο για ιδεολογικούς λόγους. Όλες οι υπάλληλοί μου έχουν παιδιά και εγώ επίσης. Έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να κάνω πράγματα για να στηρίξω τη μητρότητα και να φτιάξω ένα υγιές εργασιακό περιβάλλον, για να μπορεί η κάθε εργαζόμενη να χτίσει την καριέρα της παράλληλα με την οικογενειακή της ζωή. Από όσο είμαι σε θέση να ξέρω, θεωρώ ότι οι εργαζόμενές μου είναι ευχαριστημένες με τις συνθήκες εργασίας και υπάρχει ένα καλό κλίμα στη δουλειά. Με μία από αυτές έχουμε έρθει και αρκετά πιο κοντά καθώς είχε κάποια προβλήματα στο σπίτι και μου τα είχε εμπιστευτεί ζητώντας τη γνώμη μου.

Μεταξύ των ενεργειών που κάνω για να στηρίξω τις γυναίκες που δουλεύουν στο γραφείο μου, έχω δημιουργήσει έναν μικρό χώρο στο γραφείο, ένα δωμάτιο ας πούμε, με πολλά παιχνίδια, βιβλία, είδη χειροτεχνίας και ζωγραφικής και τηλεόραση, ώστε όταν σχολάνε τα παιδιά τους από το σχολείο, να μπορούν να τα φέρουν εδώ μέχρι τη λήξη του ωραρίου τους, αν δεν έχουν κάποιο άτομο να τα αναλάβει. Στον ίδιο χώρο έρχεται και η δική μου κόρη η οποία είναι 5 χρονών και κάποια από τα παιχνίδια του χώρου είναι δικά της, εννοώ τα έχει φέρει η ίδια εκεί και τα μοιράζεται με τα άλλα παιδιά.

Το πρόβλημα είναι το εξής. 2 φορές την εβδομάδα φέρνει την κόρη της η υπάλληλος που ανέφερα πιο πάνω , η οποία είναι ίσα με την κόρη μου σε ηλικία. Το παιδί αυτό δυστυχώς έχει πολύ αγενή συμπεριφορά. Ενώ όταν μπαίνει στο γραφείο η κόρη μου τη χαιρετάει με χαρά, το παιδί αυτό την αγνοεί και όταν η μητέρα της της λέει, χαιρέτα σε παρακαλώ και το Μαράκι (την κόρη μου), αυτή λέει ΔΕ ΘΕΛΩ και τελειώνει εκεί η κουβέντα. Στη συνέχεια πάει στο δωμάτιο, ανοίγει την τηλεόραση, παίρνει τα παιχνίδια που θέλει και παίζει, αγνοώντας επιδεικτικά την κόρη μου, η οποία απογοητεύεται πολύ από αυτή τη συμπεριφορά. Έχω εξηγήσει στην κόρη μου ότι δεν χρειάζεται να τη χαιρετάει από τη στιγμή που η άλλη μικρή φέρεται με αγένεια και δεν το ανταποδίδει, της έχω εξηγήσει ότι δεν χρειάζεται να παίζουν μαζί και να συμπαθιούνται, αλλά έχει αρχίσει να μου τη δίνει αυτή η ιστορία. Αυτός ο χώρος έγινε για να μας εξυπηρετεί όλες και για να περνάνε όμορφα τα παιδιά μας εκεί, όχι για να πληγώνεται το δικό μου το παιδί. Έχω φτάσει στο σημείο να την παίρνω και να φεύγω από το γραφείο τα μεσημέρια που είναι να έρθει το άλλο και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνω. Από την άλλη δεν θέλω να βγάλω και να χρησιμοποιήσω την πιστωτική του «αφεντικού». Αλλά με το να μη λέω τίποτα μήπως δεν προστατεύω το παιδί μου;

Έχεις βγάλει ήδη την Πιστωτική Αφεντικού, πολλές φορές, υπερβολικά πολλές φορές.

Έχεις προσλάβει γυναίκες ως πολιτική κίνηση, μπράβο, μέσα, μαζί σου. Έφτιαξες χώρο για να έρχονται τα παιδιά και να μπορούν οι γυναίκες να δουλεύουν, έξυπνο, μέσα, μαζί σου. Αυτές οι κινήσεις είναι πολιτικές, επαγγελματικές, επιχειρηματικές και κατά τη γνώμη μου, ολόσωστες.

Αλλά τώρα βγάζεις την Πιστωτική και εκτός από δουλειά, θέλεις και ευγνωμοσύνη και φιλία.

Όχι, φίλη μου. όχι.

Ο χώρος αυτός είναι για να λειτουργεί καλύτερα η επιχείρηση, και για κανέναν άλλον λόγο, και μπράβο σου, έξυπνη κίνηση, τέτοια κάνει ας πούμε η Google με τα γυμναστήρια και τα καθαριστήρια για να μην φεύγουν ποτέ μα ποτέ οι υπάλληλοι από το γραφείο. Δεν μπορείς όμως να εξαναγκάσεις τους άλλους σε συγκεκριμένες συμπεριφορές όταν πρόκειται για παιδιά που φυσικά δεν είναι υπάλληλοί σου. Αν έλεγες ότι το άλλο παιδί φωνάζει, αρπάζει παιχνίδια, απειλεί, θα είχαμε πολύ μεγάλο πρόβλημα και θα έπρεπε να γίνει σοβαρή συζήτηση με την άλλη μαμά. Αυτό που περιγράφεις όμως, είναι αδιαφορία, και το παιδί για χίλιους δυο λόγους μπορεί να φέρεται όπως φέρεται και έχει δικαίωμα να φέρεται έτσι. (Δεν του αρέσει να είναι εκεί, και δεν ξέρω γιατί, εσύ έχεις αναρωτηθεί; Τι μπορεί να του έχει η πει η μάνα του για σένα και για το παιδί σου; )

Δεν λέω ότι είναι απαραίτητο να το λύσεις, αλλά ότι δεν μπορείς να ορίσεις και πώς θα αισθάνονται τα παιδιά στον χώρο του γραφείου. Δεν πληρώνεις για να σε καθησυχάζουν, πληρώνεις για να γίνεται μια δουλειά. Η κόρη σου μοιάζει ότι θέλει να παίξει με ένα άλλο παιδί που δεν ενδιαφέρεται – να μια καλή ευκαιρία να της μάθεις πώς διαχειριζόμαστε την ματαίωση. Αν την αρπάζεις για να την αποφύγει, μπαίνοντας σε πειρασμό να χρησιμοποιήσεις την εξουσία σου, δίνεις το χειρότερο παράδειγμα που γίνεται. Για να προστατέψεις το παιδί σου πρέπει να του μάθεις πώς να διαχειρίζεται την απόρριψη, γιατί αυτό θα ξαναγίνει, και θα ξαναγίνει πολλές φορές ακόμα, και δεν θα είσαι εκεί για να αλλάξεις όλες τις συνθήκες ώστε να την αποφύγει. Τι θα κάνεις αν της συμβεί κάτι ανάλογο στο σχολείο με ένα παιδί που δεν τη χαιρετάει; Θα αλλάξετε σχολείο; Κάτι μου λέει ότι εκεί θα το δεχτείς καλύτερα γιατί το σχολείο δεν είναι το γραφείο ΣΟΥ, και εκεί είναι και όλο το πρόβλημα.

Αν υπάρχει περιορισμός στην χρήση των παιχνιδιών (λες για το άλλο παιδί «παίρνει όσα παιχνίδια της αρέσουν», τι προτείνεις, να παίρνει παιχνίδια που δεν της αρέσουν; Γι’αυτό δεν είναι εκεί τα παιχνίδια; Θέλεις να ρωτάει πρώτα; Ποιον; Την κόρη σου; Καταλαβαίνεις πού το πας; ) τότε πες στο παιδί σου να μην φέρνει εκεί τα δικά της παιχνίδια γιατί το γραφείο δεν είναι προέκταση του σπιτιού σας.

49

24

2

3

1

1

Error happened.