Τελείωσα δραματική πριν αρκετά χρόνια αλλά βιοπορίζομαι από άλλα επαγγέλματα, τύπου σέρβις. Έχει τύχει να κάνω κάποιες ελάχιστες δουλειές σχετικές με υποκριτική, πχ λίγο θέατρο, διαφήμιση κλπ και κλόουν (εποχιακά πχ τα Χριστούγεννα μπορεί αντί για κλόουν να με κάνουν ξωτικό). Φέτος τις γιορτές, ντυμενη ξωτικό σε εμπορικό κέντρο, πέρασε μια παλιά μου συμφοιτήτρια από τη δραματική, με την οποία κάναμε αρκετή παρέα τότε αλλά μετά χαθήκαμε. Η συγκεκριμένη βιοπορίζεται εξ ολοκλήρου από την υποκριτική, θα έλεγα ότι έχει ξεκινήσει μια πολύ καλή καριέρα και είναι μάλιστα και αναγνωρίσιμη. Όταν την είδα στο χώρο (σε φάση που της ζητούσαν κάποια πιτσιρίκια να βγάλουν σέλφι μαζί της), προσπάθησα να κρυφτώ για να μην με δει. Ποτέ δεν έχω ντραπεί για μένα ή για τη δουλειά μου, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι δε θέλω να με δει. Ένιωσα απόλυτα αποτυχημένη.
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω. Ίσως γιατί περιμένω κάποιος να μου πει ότι θα ήταν αδύνατον να μη νιώσω όπως ένιωσα. Ότι ακόμα και ο πιο ασφαλής, ισορροπημένος άνθρωπος θα ένιωθε έτσι, όταν η κοινωνική πίεση για ”επιτυχία” και στάτους είναι τόσο έντονη και νιώθει μια τόσο ευθεία σύγκριση. Γίνεται να είμαι ισορροπημένη και να ένιωσα έτσι; Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου γενικά, γι αυτό δε σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο ποτέ. Με κλόνισε όμως αυτή μου η αντίδραση. Θεωρείς ότι χρειάζομαι βοήθεια μόνο από αυτό το περιστατικό;

Πιστεύω ότι το γεγονός ότι το λες εδώ όπως το λες δείχνει ότι είσαι καλά με τον εαυτό σου.

Δεν είναι ρεαλιστική η συμβουλή ή η στάση «μη σε νοιάζει η γνώμη των άλλων» και «πίστεψε στον εαυτό σου» και τέτοια. Καλά είναι όλα αυτά αλλά δεν είναι καθολικές εφαρμογές. Δεν γίνεται να μη σε νοιάζει η γνώμη απολύτως κανένα, και όσο και αν πιστέψεις στον εαυτό σου, δεν γίνεται να μην έχεις ποτέ καμία αμφιβολία. Όπως είπες πολύ γλαφυρά, η εικόνα της λέξης «επιτυχία» κοινωνικά είναι εντελώς μονοδιάστατη. Επιτυχία είναι τα λεφτά και η εξουσία, πλέον και η αναγνωρισιμότητα. Δεν είναι επιτυχία η αυτογνωσία ή η ανιδιοτελής προσφορά, αυτά είναι «γυναικουλίστικα».

Θα ήταν πολύ αβέβαιης έκβασης μια συνάντηση με αυτή τη γυναίκα υπό αυτές τις συνθήκες. Σκέψου ας πούμε αν την έβλεπες εσύ ως θεάτρια παράστασης φορώντας τα καλά σου ενώ αυτή φοράει τα ρούχα της παράστασης ντυμένη ξωτικό (ή κάτι άλλο αντίστοιχο), οι ισορροπίες θα ήταν πολύ διαφορετικές. Από μόνο του το γεγονός ότι δεν φορούσες τα ρούχα σου αλλά ήσουν «ξωτικό» κάνει μια συναναστροφή με μια ουσιαστικά γνωστή σου δύσκολη. Αν την έβλεπες τυχαία σε ένα μπαρ, πιστεύεις ότι θα κρυβόσουν; Θα την απέφευγες; Θα της έλεγες ψέματα για τη ζωή σου;

Και μετά από όλα αυτά που έγραψα, η αλήθεια είναι ότι σε κανέναν δεν κάνει κακό ο ψυχολόγος, όποια κι αν είναι η αφορμή.

19

2

2

Error happened.