Λένα μου, έχω τεράστιο θέμα με την διαχείριση του θυμού μου όταν βλέπω ανθρώπους να συμπεριφέρονται προκλητικά, ανεύθυνα και παρτάκικα. Το παίρνω μέσα μου, σχεδόν προσωπικά, νοιώθω κυριολεκτικά να πνίγομαι και να κυριεύομαι από θυμό. Το ότι βλέπω επίσης να μην μιλάει κανένας ποτέ, να μην τους ξεβολεύει κανείς, επίσης μου κάνει τον θυμό αυτό να ενισχύεται στο έπακρο. Για παράδειγμα στο τρένο, δεκάδες μπαινοβγαίνουν χωρίς μάσκα, με ανέμελο στυλάκι, και κάποιες από αυτές τις φορές δεν άντεξα να μην τους “την πω” κάπως, η όταν βλέπω άντρες μέρα μεσημέρι να κατουράνε δημοσίως και να μην κουνιέται φύλλο, θα κράξω.
Κατανοώ ότι δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο και ότι δεν είναι η πιο ώριμη συμπεριφορά, αλλά πραγματικά αυτή η αίσθηση ότι τα κάνουν γιατί μπορούν και γιατί τελικά δεν έχουν καμία συνέπεια, με κάνει να νοιώθω ότι από την πλευρά μου, όσο γίνεται μπροστά μου κάτι αντίστοιχο δηλαδή, δεν θέλω να το ενισχύω αυτό, θέλω να κάνω το κομμάτι μου με το να τους “ξεμπροστιάζω”, αλλιώς θα νοιώθω για τον εαυτό μου ότι νοιώθω για τον υπόλοιπο κόσμο που δεν μιλάει ποτέ και για τίποτα. Σκοπεύω να το δουλέψω και μέσω θεραπείας, αλλά πολύ θα με ενδιέφερε και η άποψή σου.
Ευχαριστώ!

Δεν ξέρω αν αυτό που λες λέγεται διαχείριση θυμού. Όταν λες «να τους την πω», τι εννοείς; Μια παρατήρηση, ας πούμε και σχετικά έντονη, δεν είναι θέμα διαχείρισης θυμού. Όχι απαραίτητα.

Θεραπεία κάνουμε – πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε – όταν μια συμπεριφορά μας δημιουργεί προβλήματα με τους άλλους ή στην καθημερινότητα μας. Ποιο είναι το πρόβλημα που έχεις εσύ; Γιατί να είναι πρόβλημα αυτή σου η ανάγκη να επισημαίνεις την γαϊδουροσύνη των άλλων, εννοώ; Σε βαραίνει, σου δημιουργεί μόνιμο άγχος; Τότε ναι, χρειάζεται να του δουλέψεις. Αλλιώς είναι απλώς ο τρόπος σου.