Αχ Λενα. Απο χθες εχω εναν κομπο στο στομαχι.
Εδω και 3 μηνες εχω ερθει σε νεο μερος (χωριο), σε νεα δουλεια (για 1 χρονο μονο, ευτυχως), και κανω σιγα-σιγα λιγη παρεα με τους νεους μου συναδελφους (ηλικιες 25-30, Αθηναιοι κατα βαση, γιατροι στο επαγγελμα). Χθες ημασταν για φαγητο εξω, και η συζητηση -με αφορμη την εκπομπη του Σεφερλη και το “αστειο” για το βιασμο- επεκταθηκε στην πολιτικη ορθοτητα. Κι αυτο, οπως καταλαβαινεις, ηταν η τελεια αφορμη για να βγει στην επιφανεια ολος ο μισογυνιστικος οχετος. Μεταξυ αλλων ακουσα πως το αστειο ΔΕΝ αναφεροταν στο βιασμο, αλλα στην ελλειψη σεξουαλικης ζωης της ηλικιωμενης γυναικας (παροτι αναφεροταν ξεκαθαρα η λεξη – ορισμος gaslighting), οτι λιγο-πολυ οι γυναικες που κυκλοφορουν ντυμενες προκλητικα φερουν ευθυνη για τυχον βιασμο (τους ειπα οτι αυτο ειναι victim blaming, αλλλα δεν το αναγνωρισαν φυσικα), και καποια στιγμη τεθηκε και η εξης διατυπωση απο εναν τους: “αν μια γυναικα αυτη τη στιγμη ισχυριστει οτι τη βιασα, ακομα και χωρις να την ξερω καν, εμενα θα με συλλαβουν” – το οποιο ισως μου ακουγονταν πιο αναλαφρα αφελες και υπερβολικο, αν δεν συνοδευοταν απο ενα βλεμμα μισους στα ματια του οταν το ελεγε (αληθεια ανατριχιασα εκεινη την ωρα).
Αλλα δε θα σταθω σε αυτο, το προβλημα μου ειναι αλλο.

Ηξερα, δεν ειναι οτι δεν ηξερα.

Ηξερα οτι, οπως λες κι εσυ, αυτη ειναι η κυριαρχη ταση, κι οχι καποια αποψη που συναντας μονο σε παρακμιακους κυκλους. Αλλα ειναι απογοητευτικο οπως και να ‘χει, οταν καταλαβαινεις οτι πρεπει ακομα να εξηγεις τα βασικα, και να μη συνεννοεισαι παρ’ ολ’ αυτα.
Το χειροτερο ομως ειναι οτι ηξερα πως κι αυτοι οι συγκεκριμενοι ανθρωποι, ηδη απ’ την αρχη της γνωριμιας μας, ανηκαν σ αυτη την κατηγορια. Το εδειχναν απ τα σχολια τους, τις “ιπποτικες” κινησεις τους, τα αστεια που επελεγαν να κανουν, κι ας μην ειχε γινει καποια σαφης συζητηση γυρω απ το θεμα. Τα επιανα τα σηματα, αναγνωριζα το προβλημα, αλλα επελεγα να το προσπερναω, να το βαζω κατω απ το χαλι, σε μια προσπαθεια να κοινωνικοποιηθω κιολας, αλλα και γιατι οκ, οι περισσοτεροι (ισως ολοι) κουβαλαμε μισογυνισμο ως ενα βαθμο, αλλα το θεμα ειναι ποσο πολυ, και που βαζει ο καθενας τα ορια του. Και τωρα, εκτος απο την απογοητευση μου, σκεφτομαι κι αλλα: ειμαστε αραγε καταδικασμενοι να απορριπτουμε το μεγαλυτερο ποσοστο ανθρωπων ηδη απ την αρχη, οταν βλεπουμε τα πρωτα σημαδια, ακομα κι αν αυτο μας οδηγει στη μοναξια? Θα μου πεις, τι τους θελω τετοιος ανθρωπους στη ζωη μου? Οταν οι επιλογες ειναι περιορισμενες, με καποιον δεν πρεπει να σχετιζεσαι ομως? Κι αν τελικα κανεις τετοιου ειδους υποχωρησεις, και προσπερνας το μισογυνισμο προκειμενου να εχεις εναν καποιο κοινωνικο κυκλο (ακομα κι αν προκειται για το συντομο διαστημα της παραμονης μου εδω), πως διαχειριζεσαι αυτο τον κομπο, αυτο το αισθημα οτι προδιδεις τις ιδεες, σου, τα πιστευω σου, και τον ιδιο σου τον εαυτο τελικα?

ΥΓ: σας ευχαριστω για ολα οσα μου εχετε μαθει τοσα χρονια

Ω, τι έκπληξη, ακαλλιέργητοι σεξιστές γιατροί, πέφτω από τα σύννεφα με μεγάλη δύναμη και γεμάτη έκπληξη.

Αν είχες βγει με αρχιτέκτονες και σου έλεγαν ότι η Μαρέβα είναι υπέρκομψη θα σου έλεγα πω ρε παιδί μου, ατυχία, αλλά αυτό; Είναι πραγματικά έκπληξη; Μόνη σου λες ότι δεν είναι, σε είχαν προειδοποιήσει αλλά τα είχες σπρώξει κάτω από το χαλί.

Μην μου πείτε ότι τσουβαλιάζω, υπάρχουν ορισμένα επαγγέλματα που διέπονται από συντηρητισμό και ο ιατρικός κλάδος είναι συντηρητικός. Υπάρχουν επαγγέλματα, οι ηθοποιοί ας πούμε, που έχουν κυρίως το δικό τους στυλ, Και υπάρχουν και τα περισσότερα, που δεν έχουν πρόσημο.

Αλλά τι να κάνουμε, η πλειοψηφία είναι συντηρητική.

Κι όταν λέμε η πλειοψηφία, δεν εννοούμε απλά τους περισσότερους, εννοούμε τους συντριπτικά περισσότερους. Οι άνθρωποι που σκέφτονται όπως εσύ, είναι ένας στους εκατό, και σε ορισμένους κοινωνικούς κύκλους είναι ακόμη χειρότερα.

Σε άλλους όμως, ανεβαίνει το ποσοστό.

Άρα, τι κάνουμε, λες. Πολλά μπορούμε να κάνουμε, αναλόγως πόσο είσαι διατεθειμένη να ξεβολευτείς. Αν είσαι γιατρός, διάλεξες έναν κλάδο συντηρητικό, καλή τύχη να βρεις συνοδοιπόρους. Αλλά και πάλι δεν είσαι καταδικασμένη. Πόσο πολύ θέλεις να ψάξεις όμως, πόσα ταξίδια θέλεις να κάνεις, πόσο μακριά από την Αθήνα ή την Ελλάδα μπορείς και θέλεις να απομακρυνθείς; Πόσα χρόνια θέλεις να περάσεις ψάχνοντας, πόσο πολύ – ή λίγο – μπορείς να συμβιβαστείς, και πόσο μεγάλο ή μικρό κοινωνικό κύκλο θέλεις να έχεις;

Με τους άξεστους που σου έχει φέρει η τύχη στο δρόμο σου θα σχετιστείς θέλεις δεν θέλεις για ένα διάστημα, και δεν υπάρχει καμία προδοσία σε αυτό. Θα τους έχεις τόσο κοντά ή τόσο μακριά χρειάζεται για να βγει η δουλειά, να μην δημιουργήσεις προβλήματα στον εαυτό σου, και να έχεις ένα μίνιμουμ ανθρώπινης επαφής. Όσο δεν επενδύεις, καλά θα είσαι. Επειδή θα πηγαίνετε μαζί για καφέδες δεν σημαίνει ότι προδίδεις τα πιστεύω σου και τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται τόσο δράμα.

19

5

1

Error happened.