Αγαπητή Λένα,

έχω βαρεθεί να είμαι η πιο συνεπής στον κοινωνικό μου κύκλο. Από φοιτήτρια ήμουν πολύ σταθερή στις συναναστροφές μου, στα πράγματα που μου άρεσαν να κάνω, είχα σταθερές ερωτικές σχέσεις κλπ. Αυτό συνεχίστηκε και μεγαλώνοντας, που έμεινα σταθερά σε ένα μέρος, είχα πάλι σταθερή σχέση, σταθερή δουλειά και σταθερό πρόγραμμα διασκέδασης. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου, αυτό μου αρέσει. Το πρόβλημά μου είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω ανθρώπους, πέραν του συντρόφου μου, που να μπορώ κι εγώ να στηριχθώ στη συνέπεια και σταθερότητά σου, όπως κάνουν οι άλλοι με εμένα. Δηλαδή, οι φίλες μου λένε συχνά πυκνά πόσο τους αρέσει που έχουν εμένα για σταθερά, νιώθουν μία ασφάλεια μαζί μου κλπ. Εγώ όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο. Και δεν αναζητώ την ασφάλεια και τη σταθερότητα σε κάτι παραπάνω από το όταν κανονίζουμε μία εκδρομή, να ξέρω ότι θα γίνει η εκδρομή και όχι ότι τελευταία στιγμή κάποια θα ερωτευτεί/θα ξεμείνει απο λεφτά/θα έχει μείνει πίσω στις υποχρεώσεις που ανέβαλε επί μήνες και άρα θα πει ότι δεν θα έρθει και εγώ δεν θα μπορώ και να παραπονεθώ “γιατί συνέβη κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να πιέσω κάποια να κάνει κάτι που δεν θέλει”. Έχω πολλές φίλες και σχεδόν όλες έχουν αυτό το χαρακτηριστικό, με συνέπεια πολλές φορές να νιώθω ότι είμαι δεδομένη, ότι εγώ συνέχεια προσπαθώ για τη σχέση/παρέα γιατί έχω λυμένα τα βασικά προβλήματα, ενώ αυτές όχι. Πώς θα με συμβουλεύατε να το διαχειριστώ; Υπάρχουν άνθρωποι στα late 20s early 30s που μπορούν να είναι συνεπείς με τις φιλίες τους;

Υπάρχουν, και είναι μειοψηφία. Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα, είναι θέμα ολόκληρης κουλτούρας, και διαφέρει πολύ από κοινωνία σε κοινωνία. Αν μιλάς για Ελλάδα, το «έλα μωρέ θα τα βρούμε» και «όλοι οι καλοί χωράνε» είναι η φιλοσοφία που είναι ωραία όταν είσαι στην ταβέρνα, αλλά μπορεί να είναι ο λόγος που τελικά θα σε διώξει από τη χώρα γενικότερα.

Όπως βρήκες τον σύντροφό σου, με τα ίδια κριτήρια θα αναζητήσεις και παρέες. Και όσο κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται να κόψεις την καλημέρα στις φίλες σου, μπορείς όμως – και πρέπει – να περιφρουρείς τα όρια σου και να μην τις αφήνεις να σε χρησιμοποιούν, γιατί έτσι κάνουν οι «ανέμελοι». Βασίζονται στην πειθαρχία των άλλων. Παραδόξως όταν κρεμάνε τους ίδιους, δεν αντιδρούν με την ίδια χαλαρότητα.

Οπότε, όταν κανονίζεις, να μην βασίζεσαι πάνω τους. Να αφήνεις περιθώρια δικού σου αυτοσχεδιασμού, πχ θα περιμένω μέχρι εκείνη την ημέρα, μετά θα κανονίσω χωρίς εσένα. Θα γίνεις δυσάρεστη, ναι και εννοείται και πολύ καλά θα κάνεις.

40

2

Error happened.