Αγαπητή Λένα, μια μεγάλη φοβία που έχω είναι να μην με στηρίξει ο σύντροφος μου ψυχολογικά σε περίοδο που τον έχω ανάγκη. Αυτή την στιγμή είμαι σε μία σχέση που στο παρελθόν και στην αρχή της σχέσης ένιωθα ότι δεν πήρα την στήριξη που έπρεπε όταν δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και ένιωθα και τύψεις που τον ζόρισα τόσο. Στην συνέχεια αφού εξέφρασα όλα τα παράπονα μου, με κατάλαβε αλλά και πάλι δυσκολεύεται να νιώσει ενσυναίσθηση, νιώθω ότι κάνει ότι του είπα ότι χρειάζομαι μηχανικά και διεκπαιρωτικά. Θα ήθελα να ρωτήσω αν γενικά το να προσφέρεις βοήθεια ή συμπαράσταση σε κάποιον άλλο είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το μάθει, ή αν δεν έχει νιώσει ο ίδιος ποτέ την ανάγκη ότι χρειάζεται κάποιον δίπλα του να μην μπορεί να το ανταποδώσει ποτέ.

Αχ, αγαπητή φίλη, και να μπορεί να το μάθει κάποιος, γιατί να μπορεί ο δικός σου; Και αν μπορεί ο δικός σου ποιος θα του το μάθει, εσύ; Και δεν βλέπεις ότι ήδη έχεις κάνει την προσπάθεια, και δεν έμαθε;

Αυτό που ρωτάς είναι αν ο άνθρωπος αλλάζει. Και η απάντηση είναι αποκαρδιωτική: επειδή δεν αρέσει ένα κομμάτι του σε κάποιον άλλον, φυσικά και όχι. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις και από τον εαυτό σου. Αλλάζει μόνο όταν στριμωχτεί πάρα πολύ, έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις, και οι επιπτώσεις είναι γενικές, σε όλες ή στις περισσότερες σχέσεις, στη δουλειά, στην καθημερινότητα του, κι αυτό μόνο αν κάνει θεραπεία συστηματική έχοντας πλήρη συναίσθηση και ευθύνη και τη θέληση – μεγάλη θέληση – για αλλαγή.

Ο δικός σου, γιατί να αλλάξει για σένα, και να μην βρει μια που δεν θέλει ψυχολογική υποστήριξη; Θα μου πεις, υπάρχει τέτοια; Όχι, αλλά υπάρχουν αυτές που έχουν μάθει να μην παραπονιούνται ποτέ, αυτές που οι μισογύνηδες πάντα μας αναφέρουν στη μέρα των γυναικών ως «καλές γυναίκες» για να παραδειγματιζόμαστε (δηλαδή συμμορφωνόμαστε), τις γιαγιάδες που μεγάλωσαν δεκατρία παιδιά στα χωράφια και ζύμωναν ψωμί και ποτέ δεν έκαναν κάτι για τον εαυτό τους.

6

30

5

2

Error happened.