TW: Αναφορά σε διαταραγμένη σχέση με σώμα, αριθμός κιλών της γράφουσας

Αχ και βαχ, θα σας πω τον πόνο μου. 

Είμαι μια υγιής, τυχερή γυναίκα με έναν φανταστικό σύζυγο, μια δουλειά που μου δίνει περισσότερα απ’όσα περίμενα και γενικά, η ζωή μου είναι καλή και άνετη. 

Γι’αυτούς τους λόγους πνίγομαι στις τύψεις που δεν συνέρχομαι να την απολαύσω. 

Το πρόβλημά μου δεν είναι άλλο από τα κιλά μου. Τα πολύ “νορμάλ” κιλά μου, το πολύ “νορμάλ” σώμα μου. Είμαι 1,76, 82 κιλά.  Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάω τον εαυτό μου απέξω, όπου και να’μαι. Δουλειά; Ενώ κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου, σκέφτομαι “πετάει στομάχι; καμπουριάζω; φαίνονται χοντρά τα μπράτσα μου έτσι όπως πέφτουν;”. Στο σαλόνι με τον άντρα μου “μήπως φαίνεται λίπος έτσι όπως έχω κάτσει; Μήπως τα μπούτια μου από πίσω φαίνονται άσχημα;” Στην έξοδο με τις φίλες μου “μήπως η 20χρονη σερβιτόρα με θεωρεί θλιβερή μεσήλικη που αφέθηκε; μήπως η φίλη μου χαίρεται που δεν έχει λίπος στο λαιμό σαν εμένα; μήπως η άλλη φίλη μου που γυμνάζεται πολύ, με σκέφτεται για κίνητρο;”

Kαι πες, να’σουν κορίτσι μου καμιά που ζει σε τοξικό περιβάλλον με φίλες-φίδια και κακοποιητικό συναισθηματικά άντρα, να μου’δινα άφεση. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα, έτσι ήμουν από παιδί, έτσι ήμουν έφηβη, έτσι ήμουν στα είκοσι, έτσι στα τριάντα, έτσι συνεχίζω. Εννοείται είμαι φεμινίστρια και νιώθω διπλές ενοχές που είμαι υποκρίτρια φεμινίστρια που λέω σε κόσμο ότι όλα τα σώματα είναι ωραία και δεν αφήνω το δικό μου σε ησυχία. Ο πόνος μου είναι ότι αυτός ο μονόλογος που κάνω από μέσα μου, δεν σταματάει ποτέ. Ποτέ. Τώρα που γράφω είμαι μόνη μου στο σπίτι και ρουφάω την κοιλιά μου, για να καταλάβετε.

Θα μου πεις, πήγαινε σε ψυχολόγο. Αμ πήγα. Όχι σε μία, σε πέντε. Δεν τα βρήκαμε. Καλά κάνανε τη δουλειά τους αυτές, καλά τα’κανα κι εγώ αλλά όταν ήταν να “επιβληθώ” στον εσωτερικό μονόλογο δεν. Έχω σκεφτεί την ψυχανάλυση αλλά δεν ξέρω αν αντέχω να μιλάω για τον εαυτο μου τόσα χρόνια που κρατάει. Δεν θέλω να μιλάω για τον εαυτό μου, θέλω ο εαυτός μου να μην μου μιλάει. Μπαίνω ίνσταγκραμ και βλέπω κάτι γυναικάρες σαράντα κιλά πάνω από μένα τουλάχιστον και με πιάνει και μ’αυτές κάτι, η σκέψη πάει “βλέπεις αισθησιασμό, βλέπεις καμπύλη, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, τις βλέπεις κάποιος και πέφτει ξερός”. Μετά βλέπω άλλες σαράντα κιλά κάτω και λέω “πωπω, δες κορμί, δες γυμναστήριο, δες πειθαρχία, δες, πωπωπωπω, μα ό,τι προβλήματα και να’χεις, άμα έχεις τέτοιο κορμί πέφτουν πιο ομαλά ρε παιδί μου, άλλο να κλαις και να’σαι όπως εγώ, άλλο να κλαις και να κοιτάς τα καρπουδάκια σου που μοιάζουν με μπαλαρίνας”. 

Άλλο πρόβλημα, δεν τα λέω στον άντρα μου. Δεν θέλω να νομίζει ότι δεν μ’αρέσει η ζωή που χτίσαμε. Είναι ένας άντρας εργατικός, όταν παντρευτήκαμε μου είπε ότι αυτή τη ζωή θα τη φτιάξουμε για εμάς και θα δουλέψει σκληρά γι’αυτό και δούλεψε. Δουλέψαμε κι οι δυο με στόχο την οικονομική άνεση, να μπορούμε να πάμε διακοπές, να μπορούμε να κάνουμε ταξίδια, να είμαστε χαρούμενοι. Δεν θέλω να του πω γι’αυτή τη σκιά που μαυρίζει τα πάντα, που όταν αυτός είναι ευτυχισμένος στην παραλία εγώ φοράω το “παρεό” γιατί νομίζω ότι όλοι θα σχολιάσουν το πόσο χάλια είμαι. Δεν θέλω να του πω ότι πάμε βόλτα σε κάποιο ευρωπαϊκό πάρκο κι εγώ αντί να κοιτάω τα λουλούδια, αναρωτιέμαι αν έχω προγούλι. Θα του χαλάσω όλες μας τις στιγμές, θα του μπει η αμφιβολία για το αν είμαι χαρούμενη κι είναι πολύ σημαντικό γι’αυτόν το να είμαι. 

Δεν ξέρω αν θέλω συμβουλή. Θέλω να βγει κάποια που ήταν κάποτε σαν εμένα και να πει ότι το ξεπέρασε. Νιώθω ρε κορίτσια ότι σπαταλάω κάθε στιγμή της ζωής μου, δεν αντέχεται. Και τώρα που τα γράφω, ναι, δεν αντέχεται με τίποτα. Αν καμιά από σας έχει κάτι παρήγορο να πει, θα ήταν ωραία. Νομίζω ότι έχω εξαντλήσει τις λύσεις, ίσως κάτι δεν το έχω σκεφτεί. 

3

14

8

6

Error happened.