“Δεν είναι ότι περιμέναμε παραπάνω από το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης” αλλά αφενός αυτή η συνειδητοποίηση ποιοτικής παραίτησης είναι μάλλον το προπαρασκευαστικό στάδιο της απολιτικ παγίδας, αφετέρου το ότι ο καθημερινός ελληνικός σεξισμός έχει μια τάση να γραπώνεται στην ύπαρξη από χαμηλής ποιότητας τηλεριάλιτι μάς κάνει πολλές φορές να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι “πραγματικός”, αλλά άξιος του επιπέδου του τηλεοπτικού προϊόντος μαζί με το οποίο κατα βάση καταναλώνεται. Άρα, όχι θεσμικός, όχι απειλητικός, καλαμπουρίστικος και αναμενόμενα παρωχημένος, όσο και το τηλεοπτικό τοπίο στο οποίο ανήκει. Άρα, σιγά μη του δώσουμε και πολλή σημασία. 

Πέραν ενός υπαρκτού ελιτισμού που καμπανίζει προφανής σε τέτοιου είδους επιχειρήματα, θέλω να γράψω ότι αν ακούσετε κάπου να σχολιάζεται το περιστατικό με τον Ψινάκη με την πρόφαση του αναμενόμενα χαμηλού επιπέδου της ελληνικής τηλεόρασης, θα καταλάβετε ότι η ποιότητα του ελληνικού θεάματος μπαίνει μπροστά σαν αποδιοπομπαίος τράγος να αναλάβει την παθογένεια, ενώ ο σεξισμός και η παρενόχληση περνούν στα ψιλά σαν παρεπόμενα συμπτώματα του μεγαλύτερου προβλήματος που είναι “το πόση παιδεία μας λείπει στην Ελλάδα” ή κατι γενικόλογο παρεμφερές, οντας ταυτόχρονα και οξύμωρα στον πρωταγωνιστικό φακό της δημόσιας ελληνικής ζωής και διαμορφώνοντας μεγάλο μέρος τηλεοπτικού κοινού. 

Καταπολεμώντας τον σεξισμό σαν σύμπτωμα, υποτιμάμε και αμφισβητούμε το γενικότερο πατριαρχικό πλαίσιο στο οποίο ανήκει και κάνουμε σαν να μην είναι ισόποσα και βαρύθυμα ένα από τα πυρηνικότερα προβλήματα της χώρας-του κόσμου. Κάτι αντίστοιχο με το “έχουμε σοβαρότερα προβλήματα στον κόσμο, ας λύσουμε πρώτα το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας πχ” ο σεξισμός σαν σύμπτωμα οπισθοδρομικότητας αντιμάχεται τη σημασία του. 

Όσο ανεπίκαιρο και αν είναι ένα αστείο, δεν θα καταδικαστεί ιδεολογικά επειδή πάλιωσε. Η πρόοδος δεν έρχεται με τη χρονική εξέλιξη και για να σφιχτοδεθεί με δικαιώματα όπως αναμένεται πρέπει να ενέχει και μια ιδεολογική αλλαγή βαρυτόνων. 

Αυτά με το γιατί να ασχοληθούμε.

Φυσικά, για ακόμα μια φορά το επίκεντρο του σεξισμού το γυναικείο στήθος, το οποίο αυτή τη φορά γίνεται αντικείμενο περίγελου και καφενειακών αστείων από τον Ηλία Ψινάκη, που εμφανίζεται στο Backstage του X Factor να γδύνει πολύ άνετα την Κατερίνα Λιόλιου, που προσπαθεί να μαζέψει το φόρεμα με την πλάτη της στην κάμερα και διαβεβαιώνει ύστερα ότι όλα είναι μια μεγάλη ωραία πλάκα. 

Την ίδια μέρα, όταν μια γυναίκα αποφασίσει να βάλει ένα πιο ανοιχτό ντεκολτέ και να μην καλύψει ολόκληρο το στήθος της, τα σχόλια για το πόσο κακιά μάνα είναι επειδή “βγαίνει με το στήθος έξω” πέφτουν βροχή.

Η Χριστίνα Μπόμπα απάντησε αναλόγως, εξέθεσε τα σχόλια που την κατακεραύνωσαν επειδή “πήγε επαγγελματικό ταξίδι και τι είδους μάνα αφήνει τα παιδιά της” και έθιξε τον μισογυνισμό του ζητήματος όπως του άρμοζε, λέγοντας ότι ποτέ κανένας άντρας δε θα κρινόταν για την ιδιότητά του ως πατέρας επειδή πάει επαγγελματικο ταξίδι ή επειδή φοράει ένα συγκεκριμένο ρούχο που δεν τον κάνει να φαίνεται αρκετά “ταπεινός” για πατέρας. 

Με την άνεση της ανοιχτά γκέι ταυτότητάς του αλλά και της γενικότερης περσόνας του, ο Ψινάκης αναλαμβάνει την αρμοδιότητα να εκθέσει ένα γυναικείο σώμα στα πλαίσια φυσικά του χαρακτηριολογικού του χιούμορ και οι παρευρισκόμενοι γελάνε, άλλοι αμήχανα, άλλοι κανονικότατα γιατι ένα γυναικείο σώμα και δη ένα γυναικείο στήθος δεν ανήκει σε μια γυναίκα που είναι άνθρωπος με δικαιώματα στο σώμα της, αλλά εξυπηρετεί σκοπούς. Μπορεί να γίνει αντικείμενο χλευασμού ή μοχλός ανάδυσης της τηλεθέασης, μπορεί να γίνει ένδειξη μισογυνισμού, ακαταλληλότητας μητρότητας ή υπερσεξουαλικό συγκείμενο αλλά δεν ανήκει ποτέ στη γυναίκα που το φέρει. Ένα αντίστοιχο περιστατικό δεν θα γινόταν δεκτό ποτέ από άντρα χωρίς αντίδραση και απευθείας χαρακτηρισμό σεξουαλικής παρενόχλησης.

Δεν χρειάζεται να ξέρουμε το νομοθετικό πλαίσιο πίσω από την κατάργηση του δικαιώματος στην έκτρωση στην Αμερική για να καταλάβουμε τι σημαίνει θεσμικός σεξισμός και πως επηρεάζει τη ζωή των Αμερικανίδων. Δεν ενδιαφέρονται έτσι κι αλλιώς για όλα όσα διατείνονται ότι προτατεύουν με την περιστολή των γυναικείων δικαιωμάτων. Το ζήτημα είναι πάντα ότι είμαστε γυναίκες. Η καθημερινότητά μας, από τα τηλεριάλιτι μέχρι τη Βουλή, είναι τόσο διαποτισμένη με τον ίδιο μισογυνισμό, που οποιαδήποτε πέτρα κι αν σηκώσεις βρίσκεται από κάτω. Είναι σημαντικό να βλέπουμε το πρόβλημα ενοποιημένα και χωρίς χάσματα γιατί η μόνη αλήθεια είναι ότι το σώμα μιας γυναίκας δεν της ανήκει.

37

1

Error happened.