Αυτό ήταν. 

Ήμουν ανέκαθεν μια ψύχραιμη γυναίκα. Πραγματικά ψύχραιμη, έχω αντιμετωπίσει θανάτους, απολύσεις, μειώσεις μισθών, οικονομικά μπλεξίματα με ηρεμία, ψυχραιμία, νηφαλιότητα. 

Αυτό ήταν. 

Είμαι στο σαλόνι μου, σε έξαλλη κατάσταση, συναισθηματικά φορτισμένη, μου μίλησε ο φίλος μου και τον αποπήρα, σκέφτομαι χοντρές βρισιές, ανήκουστες βρισιές, βρισιές που δεν έχω εκστομίσει ποτέ. 

Είμαι μια γυναίκα νικημένη. Κέρδισε το αργό ίντερνετ. 

Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, και δεν ξέρω πότε θα συμμορφωθεί με αυτά που πληρώνω αλλά η ταχύτητα είναι ανέκδοτο. Μου’ρχονται στο μυαλό καταστάσεις early 2000s που περίμενες 15 λεπτά να φορτώσει η εικόνα στο μέιλ, εκείνες οι εικόνες που φόρτωναν πίξελ το πίξελ.

Είναι έτσι μια βδομάδα, είμαι στα τηλέφωνα με “τεχνικούς” και “ειδικούς” που προσπαθούν να με πείσουν ότι πάντα έτσι ήταν λες κι επειδή είμαι πελάτισσα είμαι αυτόματα ηλίθια. Αργο ίντερνετ, αργός θάνατος της ψυχής. Σα να διψάς και να πίνεις νερό σταγόνα σταγόνα. 

Τηλεργάζομαι αποκλειστικά κοντά μια διετία. Το ίντερνετ είναι το ψωμί μου, οι λογαριασμοί μου, ο χρονος μου, η αποδοτικότητά μου, όλα μου. Χωρίς ίντερνετ δεν έχω δουλειά, με αργό ίντερνετ είμαι κακή στη δουλειά μου. Άντε ξήγα τώρα γιατί αυτή η δουλειά πήρε 42 λεπτά κι όχι 6 που παίρνει συνήθως. Άντε ξήγα γιατί δεν μπορώ να δουλέψω, γιατί είμαι θυμωμένη, γιατί δεν έχω ιδέες, γιατί είμαι τσιτωμένη. Που ν’ανοίξω το facebook παίρνει πέντε γεμάτα λεπτά και ένα scroll θέλει άλλα τόσα, μη συζητήσω για ανάρτηση που μπορεί να πάρει μισάωρο γεμάτο και στο τέλος να χαθεί χωρίς αποθήκευση και φτου κι απ’την αρχή. Που ν’ανοίξω το gmail παίρνει πεντάλεπτο και το απεσταλμένο κάθεται στα εξερχόμενα μέχρι να βγάλει ρίζες. 

Κι έφτασα εγώ, εγώ η νηφάλια να είμαι ένα μάτσο νεύρα και τίποτα να μην πηγαίνει καλά γιατί ο πάροχος αρνείται να κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει. 

Διαβάζω άρθρο που λέει ότι η Ελλάδα έχει το πιο αργό ίντερνετ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να σου πω εγώ που χτες έστειλα ένα ηχητικό αρχείο 13 λεπτών μέσω wetransfer και πήρε 6 (έξι ολογράφως) ώρες για σταλεί. Τα γράφω και θέλω να φάω τα δόντια μου. 

Αυτή η ιστορία με το ίντερνετ με έχει κάνει να νιώσω τρομερά Ελληνίδα. Ακριβό και αργό. Ακριβό και δυσκίνητο, μια έλλειψη σεβασμού στους πελάτες, μια αρπαχτικότητα, μια εκμετάλλευση του στυλ “ας χρεώσουμε ό,τι θέλουμε, έτσι κι αλλιώς πρέπει να πληρώσουν”. 

Έχω γράψει αυτό το κείμενο, ολόκληρο, ενώ περιμένω να φορτώσει η σελίδα με το πελατολόγιο της εταιρείας μου. Είμαι στην αναμονή της τηλεφωνικής γραμμής του παρόχου εδώ και 34 λεπτά. Είμαι απλώς μια γυναίκα που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά που ξέρει να κάνει. Τα κάνω όλα σωστά. 

Δεν ξέρω συναίσθημα πιο ελληνικό απ’το να τα κάνεις όλα σωστά και να παραμένουν όλα δύσκολα. 

18

6

1

3

Error happened.