«Τι του έκανες; Σίγουρα κάτι του έκανες για να αντιδράσει έτσι.» Αυτό δεν σου λένε; Αυτό δεν καταλήγεις να λες κι εσύ στον εαυτό σου;
Πολλά βράδια μένεις ξύπνια να σκεφτείς τι έκανες, που έφταιξες. Δεν βρίσκεις τίποτα και βρίσκεις τα πάντα. Μέχρι και ο τρόπος που αναπνέεις είναι ενοχλητικός – σίγουρα κι αυτό έπεξε το ρόλο του.
Σκέφτεσαι πως αν αλλάξεις, θα πάψει να σου φέρεται άσχημα. Αν συρρικνωθείς δεν θα πιάνεις τόσο χόρο και δεν θα τον ενοχλείς. Αν δεν μιλάς τόσο πολύ και δεν φέρνεις αντίρρηση δεν θα έχει λόγο να σου θυμώσει. Αν βλέπεις τους φίλους σου λιγότερο και δεν βγαίνεις τόσο συχνά από το σπίτι θα έχει το κεφάλι του ήσυχο και δεν θα σε κατηγορεί πως τον απατάς ή τον εκθέτεις, ή ακόμα χειρότερα, τολμάς να δείχνεις πως δεν τον χρειάζεσαι.
Αν αφήσεις πίσω σου όλα τα πράγματα που σε κάνουν «Εσύ» και υπάρχεις μόνο υπό τις προϋποθέσεις του, δεν θα έχει λόγο να σε κακοποιεί πια. Γιατί «Εσύ» είσαι το πρόβλημα του, οπότε αν δεν υπάρχεις, το πρόβλημα θα εξαφανιστεί.
Ώσπου μια μέρα ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως δεν σε αναγνωρίζεις. Τίποτα από εσένα δεν έμεινε, και όμως αυτός είναι ακόμα θυμωμένος. Σε κακοποιεί ακόμα – πάντα με κάποια πρόφαση που έχεις μάθει πια να αποδέχεσαι ως λογική.
Τη μέρα που ξυπνάς και καταλαβαίνεις πως όσα κι αν από εσένα άλλαξες, εξαφάνισες, ή φίμωσες το αποτέλεσμα δεν άλλαξε ούτε λίγο, ούτε μια σταλιά, είναι η μέρα που καταλαβαίνεις πως δεν έχεις καμία επιρροή στην ίδια σου τη ζωή.
Και εκεί καταλαβαίνεις πως το πρόβλημα δεν ήσουνα ποτέ εσύ. Όσο νόμιζες πως έφταιγες σκεφτόσουν πως υπήρχε λόγος να μείνεις, γιατί είχες τη δύναμη αλλάζοντας εσύ να κάνεις τα πράγματα καλύτερα. Όταν όμως συνειδητοποιείς πως δεν είσαι κομμάτι της εξίσωσης που καταλήγει στην ίδια σου την κακοποίηση, τότε χάνεις κάθε ελπίδα για αλλαγή.
«Χάνεται η ελπίδα» – ακούγεται κακό – μα η συνειδητοποίηση αυτή είναι το καλύτερο πράγμα που σου έχει συμβεί. Όσο έχεις ελπίδα πως μπορείς να επηρεάσεις το αποτέλεσμα, τόσο εκλογικεύεις μέσα σου πως υπάρχει λόγος και αξίζει να μείνεις. Αυτή σου η χαμένη ελπίδα σε κάνει να σκεφτείς πως τελικά το «εδώ» δεν θα γίνει ποτέ καλύτερο από το «αλλού». Και αυτό είναι το πρώτο βήμα – ίσως και το πιο σημαντικό.
Γιατί αν δεν πιστέψεις στο «αλλού» δεν θα το αποζητήσεις ποτέ.
13
4Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
