Στην ερώτηση απαντάει η Άννα Μπότσογλου, από το τμήμα επικοινωνίας της ActionAid

Εδώ και δεκαετίες, καταγράφεται συστηματικά και σε όλες τις χώρες διαφορά ανάμεσα στο εισόδημα των γυναικών και των ανδρών. Φυσικά και υπάρχουν βαθύπλουτες γυναίκες, όμως, ακόμα και στα στατιστικά των δισεκατομμυριούχων, οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους:  2.341 άνδρες και 327 γυναίκες.

Σύμφωνα με το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ, παγκοσμίως, οι γυναίκες πληρώνονται 37% λιγότερο από τους άνδρες που δουλεύουν σε αντίστοιχες θέσεις και καθώς η πρόοδος είναι αργή, η ισότητα προβλέπεται να έρθει σε 267 χρόνια.

Φυσικά, το ίδιο ισχύει και στην ΕΕ και στη χώρα μας.  Είναι κάτι που το ζούμε και δεν μας ξαφνιάζει. Θα έπρεπε, όμως, να το θεωρούμε δεδομένο;

Φυσικά και όχι.

Η ευθύνη της ανατροφής των παιδιών και της φροντίδας των ασθενών και των ηλικιωμένων παραδοσιακά ανήκει στις γυναίκες.

Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι δουλεύουν πολλές περισσότερες ώρες σε σχέση με τους άνδρες.

Σύμφωνα με έρευνα της ActionAid, παρόλο που τα νούμερα διαφέρουν από χώρα σε χώρα, παγκοσμίως, οι γυναίκες ξοδεύουν 4 ώρες και 25 λεπτά κάθε μέρα προσφέροντας φροντίδα, χωρίς να πληρώνονται, ενώ οι άνδρες ξοδεύουν 1 ώρα και 23 λεπτά. Η κατάσταση αυτή αλλάζει προς το δικαιότερο πολύ αργά, περίπου 1 λεπτό τον χρόνο, τα τελευταία 15 χρόνια.Έχουμε, μέλλον, λοιπόν και σε αυτόν τον τομέα.

Επομένως, οι γυναίκες δεν έχουν τον χρόνο για να πάνε επαγγελματικά ταξίδια, να κάνουν περισσότερες υπερωρίες, να ανοίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις. Στην παρούσα αγορά εργασίας, αυτό σημαίνει ότι δεν παίρνουν προαγωγές, δεν παίρνουν θέσεις ευθύνης, δεν τολμούν να γίνουν αυτοαπασχολούμενες. Την ίδια στιγμή, οι εργοδότες, ακολουθώντας τα πατριαρχικά στερεότυπα, δεν δίνουν ευκαιρίες σε γυναίκες ή κάνουν τις γνώστες ερωτήσεις «παιδιά έχετε;», «θέλετε να κάνετε;» στις συνεντεύξεις για μια νέα θέση εργασίας.

Η βία κατά των γυναικών περιορίζει την ελευθερία και την εξέλιξή τους

Παρόλο που η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών δεν γνωρίζει σύνορα, φαίνεται ότι σε χώρες χαμηλού εισοδήματος είναι πιο διαδεδομένη και φτάνει μέχρι και το 50% των γυναικών σε ορισμένες χώρες να έχουν βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό τους, στη ζωή τους.

Η βία επηρεάζει ιδιαίτερα τις γυναίκες που την υφίστανται, περιορίζοντας την ελευθερία τους και τις ευκαιρίες να αποκτήσουν δικό τους εισόδημα και να ανεξαρτητοποιηθούν. Το ψυχολογικό τραύμα της βίας επηρεάζει κάθε πλευρά της ζωής τους. Για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι στο Βιετνάμ οι γυναίκες που δέχονται βία βγάζουν 35% λιγότερα χρήματα από τις γυναίκες που δεν δέχονται.

Η πατριαρχία κρατάει τις γυναίκες οικονομικά εξαρτημένες από τους άντρες

Οι πατριαρχικές αντιλήψεις τις δεσμεύουν και απαιτούν να εξαρτώνται από κάποιον άνδρα, τον σύζυγο, τον πατέρα, τον αδερφό.

Αυτό σημαίνει ότι σε ορισμένες χώρες, οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να έχουν περιουσία στο όνομά τους.

Οι χήρες χάνουν τη γη που άνηκε στην οικογένειά τους και την κληρονομεί η οικογένεια του νεκρού συζύγου τους. Σε άλλες περιπτώσεις αναγκάζονται να παντρευτούν μέλος της οικογένειας του συζύγου για να μην μείνουν στον δρόμο οι ίδιες και τα παιδιά τους. Ενδεχομένως αυτά τα παραδείγματα να μας ακούγονται «εξωτικά», όμως πόσες είναι οι περιπτώσεις γυναικών στην πατρίδα μας που εργάζονται στο «μαγαζί» του συζύγου τους, χωρίς να πληρώνονται και χωρίς ένσημα; Παρόλο που δουλεύουν, δεν έχουν δικό τους εισόδημα και είναι οικονομικά εξαρτημένες από εκείνον.

Οι γυναίκες, επιπλέον, δεν είναι ασφαλείς στην εργασία τους.

Παρόλο που είναι δύσκολο να βρεις συνολικά στατιστικά, η σεξουαλική παρενόχληση στη εργασία είναι πολύ διαδεδομένη, ενώ υπάρχει, φυσικά, και βία τόσο σωματική όσο και λεκτική. Σύμφωνα με έρευνα της ActionAid, στην Ελλάδα το 85% των γυναικών δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση ενώ εργάζονταν. Το τοξικό αυτό περιβάλλον αναγκάζει τις γυναίκες (και φυσικά όλες τις θηλυκότητες) να αλλάξουν εργασιακό περιβάλλον, εμποδίζει την εξέλιξή τους και την αυτοπεποίθησή τους.

Η πατριαρχία, λοιπόν, κρατάει τις γυναίκες πιο φτωχές.

Όμως, η απαράδεκτη αυτή κατάσταση δεν είναι λόγος να το βάζουμε κάτω. Πρόοδος υπάρχει και αξίζει κάθε λεπτό του αγώνα μας για ισότητα.

Τον Ιούνιο 2019, ψηφίστηκε η πρώτη διεθνής σύμβαση κατά της βίας και παρενόχλησης στην εργασία κατά τη συνάντηση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) του ΟΗΕ, στη Γενεύη.

Το πρώτο αυτό βήμα είναι σημαντικό.

Τα κινήματα για περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα αναδεικνύουν ζητήματα που ήταν ταμπού.

Από εμάς εξαρτάται να μην τα αφήσουμε να σβήσουν.

28

3

Error happened.