Η τηλεργασία έγινε απότομα κομμάτι της ζωής μας. Εξίσου απότομα διαβάσαμε δεκάδες άρθρα, γνώμες, κείμενα με τα υπέρ και τα κατά. Τρεις γυναίκες μιλούν σήμερα στο Womanlandia για το πώς βίωσαν αυτή τη μετάβαση.

Σέβη, 42, προγραμματίστρια

Στην αρχή της πανδημίας που ακόμη δεν είχα καταλάβει τι θ’αντιμετωπίζαμε, η εταιρεία μου έκανε περικοπές. Βρέθηκα λοιπόν απολυμένη ενώ η Ελλάδα ήταν έτοιμη να μπει στο πρώτο lockdown. Δεν τρελάθηκα απ’το άγχος επειδή η εξειδίκευσή μου έχει ζήτηση. Δεν είχα υπολογίσει ότι από τα 34 που εργαζόμουν σ’αυτή την εταιρεία ως τα 42 διάφορα πράγματα στην αγορά εργασίας έχουν αλλάξει. Το πρώτο που άλλαξε ήταν η ηλικία μου. Όταν έκανα συνεντεύξεις μέσω zoom μπορούσα να νιώσω την απόρριψη στα μάτια των εργοδοτών με το που μ’έβλεπαν στην κάμερα. Διαπίστωσα ότι κάνοντας τις συνεντεύξεις στο σπίτι ένιωθα ευάλωτη. Ένιωθα ότι κρίνουν το backround μου. Έκανα την πρώτη ενώ ήμουν στο σαλόνι και πίσω μου υπήρχαν τακτοποιημένα παιχνίδια της κόρης μου. Πιστεύω ότι έδωσα της εντύπωση της απελπισμένης με παιδί που ψάχνει δουλειά.

Μετά από κάποιους μήνες αποτυχίας, βρήκα μία δουλειά με αρκετά λιγότερα χρήματα που ωστόσο επέτρεπε πλήρη τηλεργασία. Είμαι διχασμένη για το πώς νιώθω με αυτή τη συνθήκη. Απ’τη μία, νιώθω αποτυχημένη επειδή φέρνω λιγότερα χρήματα στο σπίτι. Έχω ενοίκιο, έχω τις δραστηριότητες της κόρης μου, έχω σουπερμάρκετ, έχω έξοδα για το αυτοκίνητο, έχω τα απρόσμενα έξοδα με τις εξόδους της κόρης μου, τα γενέθλια που τώρα ξαναρχίζουν και λοιπά. Οπότε το οικονομικό είναι πολύ αγχωτικό σίγουρα. Απ΄την άλλη, ο εργοδότης δεν ζητάει δουλειά πέρα απ΄το 8ωρο. Είναι πρώτη φορά που εργάζομαι 8 ώρες και όχι παραπάνω. Δεν έχω μετακίνηση, η προηγούμενη δουλειά μου ήταν 45 λεπτά με το αμάξι. Η κόρη μου πάει σχολείο και έχω το σπίτι ελεύθερο είναι μια ανάσα. Μπορώ να δουλεύω ακούγοντας μουσική, να τρώω όποτε θέλω. Μπορώ να σταματήσω τη δουλειά και να κάνω γυμναστική στο σαλόνι χωρίς να μεσολαβεί η απόσταση. Δεν ξέρω αν μου αρέσει η τηλεργασία αλλά ξέρω ότι ανταποκρίνομαι. Μπορώ να πω ότι δεν έχω προλάβει ν’αναρωτηθώ αν την προτιμώ γιατί πραγματικά απ’την ώρα που απολύθηκα μέχρι σήμερα νιώθω ότι είμαι στον αυτόματο.

Νίκη, 27, διαφημίστρια

Είμαι τρεις μέρες τηλεργασία, δύο μέρες γραφείο. Θα τα πω όπως είναι. Με τηλεργασία δουλεύω περισσότερες ώρες και χαζεύω περισσότερο. Είμαι επίσης πιο δημιουργική, γράφω καλύτερα και οι ιδέες κυλάνε. Μπορώ να συγκεντρωθώ καλύτερα τις περισσότερες μέρες όταν αποφασίζω να συγκεντρωθώ. Με γραφείο νιώθω περισσότερο άνθρωπος. Το γραφείο έχει τα κουτσομπολιά του, τα small talks του τι θα κάνουμε Παρασκευή βράδυ, τα ποτάκια με συναδέλφους, τον κόσμο που έρχεται και φεύγει. Δουλειά βαρετή, λάντζα που λέμε, προτιμώ να κάνω απ΄το γραφείο. Γράψιμο προτιμώ να κάνω απ΄το σπίτι. Αυτό το κοκτεϊλάκι με το τρία-δύο μ’αρέσει πολύ, ισορροπεί. Τώρα ακούγεται ότι θα επιστρέψουμε γραφείο και προετοιμάζομαι να πιτσάρω πρόταση παραμονής μου στο ίδιο πρόγραμμα. Αν αλλάξω δουλειά, θα ψάξω σίγουρα κάποια που δίνει δυνατότητα τηλεργασίας. Είναι απλώς αντιπαραγωγικό το γραφείο κάθε μέρα, το κατάλαβα τώρα που βγάζω διπλάσιο όγκο δουλειάς.

Έλενα, 36, καθηγήτρια ιδιαιτέρων μαθημάτων

Δεν ξέρω τι να πω γι’αυτό που πάθαμε. Καλά, στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένη, λέω “θα δεις τη θετική πλευρά, θα το παλέψουμε, όλα καλά”. Ξεκίνησα θέλω να πω ορεξάτη, δεν είναι ότι απογοητεύτηκα πριν το δω. Μείωσα την τιμή των μαθημάτων και τα έκανα διαδικτυακά. Τι να σου πω. Μ’έβαζαν στο μιουτ. Έκαναν ότι δεν λειτουργεί η κάμερα. Δεν μου έδειχναν τις ασκήσεις στο τετράδιο ούτε μου έστελναν φωτογραφία γιατί “έχει χαλάσει η κάμερα”. Έβλεπαν You Tube όσο τους έκανα μάθημα. Έβαζαν ένα σωρό φίλτρα την ώρα του μαθήματος και μ’έγραφαν κανονικά. Ακόμη και οι καλές μου μαθήτριες, έχω δύο που είναι πολύ ήσυχα παιδιά, κοιτούσαν το κινητό τους ενώ έκανα μάθημα αλλά τουλάχιστον είπαν μια συγγνώμη. Κι άντε να πεις ότι είναι παιδιά, ότι ήταν καινουργια η συνθήκη. Το γράψιμο που έφαγα ήταν καινούργια αίσθηση. Είναι άλλο να έχεις το μαθητή μπροστά σου και να χαζεύει και είναι άλλο να σ’έχει μιουτάρει και να φωνάζεις εσύ ή να στέλνεις μηνύματα στο τσατ. Είχα τους γονείς να μου λένε να πάω σπίτι τους μέσω lockdown με δικαιολογητικό ότι πάω να φροντίσω τη μάνα τους γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν τσάμπα μαθήματα. Είχα γονείς να μην με πληρώνουν γιατί θα με πληρώσουν “από κοντά”. Είχα γονείς που δεν σέβονταν ότι κάνει μάθημα το παιδί τους και του φώναζαν να πάει λίγο μέσα. Ήταν μια πολύ δυσάρεστη περίοδος που ένιωθα σκουπίδι και ότι κανένας απολύτως δεν εκτιμάει τη δουλειά μου. Τώρα επέστρεψα στα διά ζώσης και νιώθω κάπως καλύτερα. Αλλά να σου πω, μ’έχει αφήσει κουρασμένη η όλη διαδικασία. Νιώθω ψυχική κούραση. Μέσα σ’όλα, ο άντρας μου υποτιμούσε τη δουλειά μου επειδή ήταν μέσω υπολογιστή και έκανε ό,τι φασαρία μπορείς να διανοηθείς. Μίλαγε δυνατά στο τηλέφωνο, έβλεπε σειρές, μπαινόβγαινε στο σαλόνι, με ρώταγε πράγματα ενώ έκανα μάθημα. Δοκιμαστήκαμε πολύ εκείνη την περίοδο και κατάλαβα μια και καλή ότι για να καταλάβει ο κόσμος ότι δουλεύω πρέπει να φεύγω απ’το σπίτι. Μέχρι κι η μάνα μου άρχισε να παίρνει πιο συχνά γιατί “‘ολη μέρα σπίτι είμαι, έτσι πήρα να δω τι κάνεις”. Δεν ξέρω αν μου φταίει η τηλεργασία από μόνη της. Σ’έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο ίσως να ήταν ξεκούραστη. Σ’αυτό τον κόσμο, για τη δική μου δουλειά, ήταν κόλαση.

Τηλεργάζεσαι;

Μπες στο forum για την τηλεργασία και πες τον πόνο σου.
Ίσως σ’ενδιαφέρει κι αυτό.

Aκολούθησε το Womanlandia στο instagram!

1

Error happened.