Είμαι κολλημένη μ’ένα λογοτεχνικό είδος που θα το πούμε “20χρονες πολιτικοποιημένες kinda φεμινίστριες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης άνευ λόγου και αιτίας αλλά με πολλούς λόγους και αιτίες που υπεραναλύουν κάθε πράγμα που συμβαίνει μέσα τους ή γύρω τους πιστεύοντας με όλη τους την ύπαρξη ότι είναι αποκλειστικά θύματα και μη διαπιστώνοντας ποτέ μέσα στην υπερανάλυσή τους τα προνόμιά τους ή συνειδητοποιώντας τα μόνο για να τα εντάξουν στην αυτοεπιβεβλημένη τραγικότητά τους”.