(ΠΡΟΣΟΧΗ ξεκινά ειρωνικά)

Να αφαιρείς το Φόβο
και να προσθέτεις Αγάπη
σε ο, τι κάνεις.
Έτσι θα ζήσεις όμορφα
μέχρι να πεθάνεις.

Όσο διαιρείς τα χαμόγελα,
αυτά πολλαπλασιάζονται,
κανείς ποτέ δεν στερήθηκε,
πράγματα που μοιράζονται.

Μια καλημέρα να φωνάξεις το πρωί
δέκα θα πάρεις πίσω, είδες χαρά;
μια δύναμη στη δεκάτη, στη νιοστή
σε πηγαίνει, σε σπρώχνει καθημερινά.

Όμορφα λόγια, μαθηματικά,
χρήσιμα ίσως για υπαλλήλους
που πληκτρολογούν βαριεστημένοι
τα πρωινά
μες στην πατριαρχική ασφάλεια της ζωής τους.

Πες όμως αυτά τα λόγια τα τόσο ζεν
σε μια κοπέλα που την γρονθοκοπά ο εραστής της
σε ένα σκοτεινό διαμέρισμα στο νάμπερ τεν
αργά το βράδυ του Σαββάτου.

Πες τα αυτά στη γυναίκα του Αφγανιστάν
που φοράει τη γνωστή της πανοπλία
(μπούρκα, νικάμπ, ανυπαρξία)
για να ε κ μ η δ ε ν ί σ ε ι πιθανότητες θανάτου.

Πες τα αυτά στη γυναίκα που υπομένει
και δεν φεύγει γιατί φοβάται∙
δεν φεύγει, γιατί δεν μπορεί∙
γιατί κανείς δεν θα τη δεχτεί,
παντού θα βρει μια Πόρτα Κλειστή.
(Ακόμη και στην Αμερική).

Πες αυτά τα λόγια σε ένα παιδί
που βλέπει να δέρνουν τη μαμά του
και όσο και να φωνάζει, τη χτυπούν!
Αυτό το παιδί λοιπόν,που το αγνοούν
ζει με μια τρύπα στην ψυχή.
Γεμάτη φόβο, αγωνία, πόνο και οργή.

Όλες αυτές οι γυναίκες και ακόμη περισσότερες,
ορφανές της αγάπης μέσα σε κ λ ά σ μ α τ α.
Όλα αυτά τα παιδιά και ακόμη περισσότερα,
ορφανά από μητέρα μέσα σε κλάματα.

Αυτοί οι Άνθρωποι, λοιπόν,
(ναι, γιατί είναι Άνθρωποι, δεν είναι σκουλήκια! Σοκ;)
κι αν φωνάξουν,
κι αν κλάψουν κι αν πεθάνουν επί τόπου
δεν προστίθεται τίποτα, τίποτα δεν μένει∙
Η κοινωνία παρακολουθεί υπνωτισμένη.
Αύριο στον καφέ θα είναι μια συζήτηση συνηθισμένη,
ένα μούδιασμα, μια οργή στιγμιαία, ένα “αχ”
και μετά οι υπάλληλοι πίσω στις δουλειές τους,
οι αστυνομικοί πίσω στα χαρτιά τους,
οι δικαστές πίσω στους φακέλους τους,
οι ιατροδικαστές πίσω στις εκθέσεις τους.
Οι φωνές των θυμάτων θα είναι μια μακρινή ηχώ,
ώσπου μια καινούργια κραυγή σκίσει την ησυχία,
ταράξει πάλι για λίγο τη γνώριμη πατριαρχική ηρεμία,
όπου η γυναίκα-θύμα δεν υπάρχει γιατί ε ξ α φ α ν ί ζ ε τ α ι
και αν υφίσταται, ξεχνιέται γρήγορα γιατί ο πόνος δεν αντέχεται
-πρέπει να απωθηθεί,
αλλιώς η κοινωνία,
ναι, αυτή η γνώριμη, η πατριαρχική,
κινδυνεύει με διάλυση-
και όλα συμβαίνουν μουλωχτά, πνιχτά, στα σκοτάδια,
στου φόβου την παράλυση,
στα νοσοκομεία, στα αυτόφωρα και στο τέλος, στα νεκροτομεία.

Τα μαθηματικά των θυμάτων θα είναι πάντα
μια υποδιαίρεση, μια εξαίρεση, ένα κλάσμα.
Ένας ακόμη αριθμός σε μια φρικτή στατιστική,
σε έναν κατάλογο που ολοένα μακραίνει∙
μια αφαίρεση Προσώπου
ένα Άπειρο Πόνου,
μία εξίσωση χαμένη.-

8

1

1

1

Error happened.