Το ποστ αποτελεί σχόλιο του johnyb σε αυτό το κείμενο της Λασκαρίνας. 

Όταν πρίν λίγα χρόνια έγινε ένα άλλο έγκλημα με θύτη τον πατέρα και θύμα την τετράχρονη κόρη του, ένα έγκλημα που είχε πάρει επίσης μεγάλη δημοσιότητα, η κοινή γνώμη προφανώς σοκαρίστηκε, εξοργίστηκε, έκλαψε για τη μικρή. Δεν είδα όμως ούτε τότε ούτε και σε τόσα άλλα παρόμοια εγκλήματα, να βίωσαν οι άντρες και ακόμα πιο πολύ οι πατεράδες τούτης της χώρας ένα συλλογικό τραύμα, να σήκωσαν στους ώμους τους ένα ηθικό βάρος λόγω του ίδιου φύλου και ιδιότητας (πατέρας) που μοιράζονταν με τον θύτη.

Και θεωρώ πολύ καλά κάνανε, δεν ήταν υποχρεωμένοι σε κανέναν ούτε ατομικά, ούτε συλλογικά ούτε ηθικά. Αυτό βέβαια που όφειλαν να κάνουν οι άντρες, οι πατεράδες και μετέπειτα η κοινωνία ολόκληρη, ήταν να ανοίξουν τα μάτια τους στα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, κακοποίησης με θύματα γυναίκες, παιδιά και οποιαδήποτε άλλα άτομα στα οποία τις συντριπτικά περισσότερες φορές θύτες είναι άντρες.Εκεί που ο σεξισμός, η πατριαρχία, η ομοφοβία & τρανσφοβία, ο χουλιγκανισμός, βάφονται άλλοτε με αίμα και άλλοτε αφήνουν βαθιά τραύματα σωματικά και ψυχικά.

Δυστυχώς δεν έγινε, δεν το κάνανε, ήταν too much για αυτούς, δεν τους συνέφερε τους κυρίους να εμβαθύνουν τόσο τη σκέψη τους. Και όταν ίσως την εμβάθυναν, λέγανε απλά “δεν είμαστε όλοι έτσι”. Τώρα όμως στην υπόθεση της Πάτρας, οι γυναίκες και ακόμα παραπάνω οι μητέρες έδωσαν βροντερά το παρόν, θεώρησαν ότι ήταν χρέος, ηθική και έμφυλη υποχρέωση τους να τραυματιστούν συλλογικά, να σηκώσουν αυτές όλο το βάρος του εγκλήματος που φέρεται να έπραξε η δράστης και να προσπαθήσουν να το επεξεργαστούν με κοινή λογική και συναίσθημα.

Βέβαια δεν τα κατάφερναν αλλά επέμεναν.

Κουράστηκα ειδικά τις πρώτες εβδομάδες των αποκαλύψεων να ακούω κυρίως γυναίκες να σοκάρονται, να ξανασοκάρονται και άντε πάλι από την αρχή. Και δεν αμφισβητώ την πηγαία συναισθηματική ειλικρίνεια, δεν υπονοώ ότι ήταν κάτι υποκριτικό. Η προσέγγιση ήταν προβληματική. Να συζητούν για αυτό στα διαλείμματα στη δουλειά, να ανταλλάσουν στο σπίτι μηνύματα μέσω εφαρμογών αν υπήρχε κάποια εξέλιξη, να μαθαίνουν πρώτες για τη σύλληψη της μητέρας, να ξημεροβραδιάζονται βλέποντας εκπομπές και να διαβάζουν πολλά άρθρα.

Και όταν είπα σε μία φίλη για τόσα άλλα παρόμοια εγκλήματα με θύτες άντρες και θύματα παιδιά, μού είπε “δεν είναι το ίδιο”. Γιατί η φερόμενη ως θύτης εδώ ήταν γυναίκα, ακόμα πιο πολύ μητέρα που σημαίνει μαγικές ιδιότητες, ιερότητα, αγιοσύνη.

Και φυσικά τα εγχώρια προβλήματα της έλλειψης ψυχολογικής/ψυχιατρικής υποστήριξης εντός οικογενειών, της απουσίας κοινωνικών λειτουργών και κοινωνικών δομών, της αδυναμίας κατανόησης του ψυχικού βάρους και των εγγενών αδυναμιών που μπορεί να κουβαλά μια μητέρα και πως αυτό υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να οδηγήσει σε πολλά, καμία γυναίκα αλλά και κανένας άντρας στις καθημερινές συζητήσεις, δεν τα έθιξε.

Κατά τα άλλα θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε “παιδοκεντρική κοινωνία”.

6

4

Error happened.