Είμαι μόνιμη κάτοικος Δανίας. Ζω εκεί περίπου 20 χρόνια κι είμαι ευχαριστημένη με τη ζωή μου. Ελλάδα είχα να έρθω περίπου εφτά χρόνια, άμα ήταν να δω τον πατέρα μου το έκανα δώρο εισιτήρια κι ερχόταν αυτός. 

Ήρθα για Χριστούγεννα μετά από καιρό γιατί, έχοντας περάσει τις φάσεις της πανδημίας μόνη, μπήκα σε μια διαδικασία νοσταλγίας που μου συμβαίνει πρώτη φορά. Στο σπίτι μου στη Δανία έχω τον κύκλο των ανθρώπων μου, οι φίλοι μου είναι ευγενικοί, η ζωή μου κυλά ευχάριστα. 

Ήρθα εδώ και μερικές μέρες μετά τα Χριστούγεννα επισκέφθηκε τον πατέρα μου η αδερφή του. Με το που με βλέπει, χαιρετάει, λέει ότι χάθηκα και σχολιάζει “θα τα κάψεις εκεί στο κρύο τα κιλάκια των γιορτών, μην ανησυχείς”. Το είπε τόσο χαλαρά που απόρησα με το θράσος της. Έχει να με δει κοντά δεκαετία και το πρώτο πράγμα που βρήκε να μου πει είναι για το ανύπαρκτο βάρος μου που υποτίθεται ότι πήρα;

Θυμήθηκα τη μάνα μου. Κάθε φορά που έτρωγα πάνω από εφτά μπουκιές φαγητό με σταμάταγε να μου πει ότι θα ξεχειλώσω. Μου μετρούσε, κυριολεκτικά, τις μπουκιές και μ’έκοβε στο εφτά. Περηφανευόταν στις φίλες της οτι “η μικρή δεν τρώει τίποτα, ολιγόφαγο παιδί”. Η δε μητέρα μου παχύσαρκη όλη της τη ζωή κι εγώ στην πείνα. Έκανε συχνά “δίαιτες”. Η αγαπημένη της ήταν η δίαιτα των πέντε μπουκιών. Έτρωγε πέντε μπουκιές ανά γεύμα για δυο μέρες. Μετά κατέρρεε κι έτρωγε ό,τι υπήρχε στο μίνι μάρκετ. Πέντε για εκείνη, εφτά για εμένα. Δε ρώτησα ποτέ αλλά φαντάζομαι ότι ήταν συν δύο για την ανάπτυξη; 

Όταν μετακόμισα πρώτη φορά για σπουδές στην Ολλανδία, δεν ετρωγα ποτέ με τις συγκατοίκους μου κι αν έτρωγα δεν περνούσα τις τρεις μπουκιές. Μία απ’αυτές, μία και μόνη φορά με ρώτησε διακριτικά αν αντιμετωπίζω κάποιο θέμα, είπα όχι και δεν το ξαναέθιξε.  

Δεν πίστευα ότι αντιμετωπίζω κάποιο θέμα μέχρι που άρχισα να πηγαίνω σε meetups στη Δανία για expats που το φαγητό ήταν παρόν. Παρατηρούσα απλώς ότι οι άλλοι έτρωγαν, εγώ όχι. Επειδή είμαι πολύ αδύνατη, θα’λεγαν ότι δεν τρώω και δεν θα τους έκανε εντύπωση.

“Είναι το σκαρί της”, θυμάμαι τη μάνα μου να λέει. “Τρώει σα πουλάκι”.

Βλέποντας τη θεία μου να σχολιάζει τόσο άνετα τα ανύπαρκτα κιλά μου αναρωτήθηκα αν το θράσος το πήρε απ’τη μάνα μου. Αν θυμήθηκε ότι όταν ήμουν παιδί η μάνα μου μίλαγε συνέχεια για το πόσο αδύνατη είμαι. Αν μου το’πε γιατί υπέθεσε ότι θα με τσούξει γνωρίζοντας τη μάνα μου κι ας είμαι λιπόσαρκη. 

“Είναι το σκαρί της”. Δεν ήταν το σκαρί μου. Δεν ξέρω ποιο είναι το σκαρί μου αλλά μέχρι τα 16 μου μέτραγε τις μπουκιές. Δεν μου στερούσε το φαγητό. Απλώς με περιφρονούσε αν έτρωγα. Καθόμουν στον καναπέ και σχολίαζε τη γούβα. Αν η γούβα ήταν μικρή, ήταν ικανοποιημένη. Αν η γούβα έδειχνε ότι έκατσε άνθρωπος, ήταν απογοητευμένη. 

Στο σπίτι δεν έβαζε αυτά που έτρωγε. Έμπαινες στο αμάξι και πάταγες περιτυλίγματα μπισκότων σκληρών, μπισκότων μαλακών, σοκολάτας και λοιπά. Χαμογελούσε κι έλεγε ότι “κάτσε να τα πετάξω, έτσι το πήρα”. Στο σπίτι έμπαιναν μόνο low calorie πράγματα. Γάλα χωρίς λιπαρά, ζαμπόν χωρίς λιπαρά, δημητριακά διαίτης, λαχανικά φυλλώδη που συχνά ήταν γεύμα και τα σχετικά. Ο πατέρας μου είχε κρυφή στάκα φαγητού στην αποθήκη που την επισκεπτόμουν καμιά φορά αλλά με ενοχές. 

Και τα’χα ξεχάσει όλ’αυτά κι έκανα τη ζωή μου στη χώρα μου, την χώρα που επέλεξα για να’ρθει μια ηλίθια θεία και να πει τη χοντράδα της γιατί είναι απαίδευτη, μικροπρεπής, εκδικητική. Μ’αυτά έχω συνδέσει την Ελλάδα. Με την στέρηση, με τη μάνα μου, με “μην τρως”, με κόμπλεξ, με τον ενήλικο πατέρα μου να κρύβει φαγητό για να μην τον μαλώσει η ίδια του η γυναίκα που δεν άφηνε την κόρη της να φάει γιατί μισούσε τον εαυτό της.

Επιστρέφω σπίτι σε μερικές μέρες. Έχω ταραχτεί δυσανάλογα. Ελπίζω να μην ξαναπατήσω. Το είπα σε μια φίλη μου που ζει Κροατία μόνιμα και είπε ότι είμαι σκληρή με τη χώρα και να μη λέω μεγάλες κουβέντες γιατί μπορεί να θελήσω να επιστρέψω. Πού να θελήσω να επιστρέψω; Σε μια χώρα που ακόμη δεν έχει μάθει ότι δεν σχολιάζουμε το σώμα των άλλων γιατί δεν μας πέφτει λόγος; Σε μια χώρα που θα συνεχίσω ν’ακούω μανάδες να λένε περήφανες για τα λιπόσαρκα κορίτσια τους ότι “είναι το σκαρί τους”;

Για ρωτήστε και τα κορίτσια καμιά φορά. 

13

37

2

8

1

1

5

1

Error happened.