Συζητήσεις με φίλες: Μόλις γίνω 26 θα τρελαθώ

No account yet? Register

Είναι κρίμα να χάνονται οι μπουκιές πατριαρχικής παράνοιας που σκάνε τυχαία στις συζητήσεις μου.

Είμαι που λέτε έξω με φίλη που έχει κάνει τρομερό, απίστευτο άλμα στην καριέρα της και είναι 25 χρονών. Μιλάμε για το μέλλον της και ακολουθεί ο εξής διάλογος, o οποίος αναδημοσιεύεται με την άδειά της.

-Ρε αγάπη μου, παίρνεις τόσα λεφτά, το’χτισες μόνη σου, γιατί είσαι σαν επιτάφιος;

-Λασκαρίνα. Πλησιάζω τα 30. Είμαι πιο κοντά στα 30 απ’ό,τι στα 20.

-Είσαι.25.χρονών. 25. Είκοσι πέντε.

-Είμαι 25 και είμαι πόσα χρόνια με τον (insert name σχέσης). Και είμαστε μια χαρά. Άρα το πράγμα σοβαρεύει.

-Τι εννοείς σοβαρεύει μωρέ, τι λες τώρα; Θα θέλει ο άλλος να παντρευτείτε νομίζεις, τι συζητάς; Τόσα χρόνια μαζί είστε, σ’αυτά πάντα ταιριάζατε, άμα δε θες εσύ, σιγά μη σε πιέσει.

–Ωραία και να μην παντρευτούμε, έχω πέντε χρόνια να δω αν θα κάνω παιδιά. Και δεν θέλω παιδιά. Αλλά άμα θελήσω παιδιά τι θα κάνω;

-Ρε. Ρε σύνελθε. Είσαι 25. Είμαστε 25. Άλλο να φρικάρεις με τη ζωή σου, άλλο να φρικάρεις με την ηλικία σου.

-Θυμάσαι τότε που ήμασταν 18; Πήγα σ’ένα κλαμπ τις προάλλες και ήμουν η γριά.

-Θυμάσαι τότε που ήμασταν 18 και όπου την πέφταμε σε κλαμπ μας λέγανε μικρά γιατί ήταν 25-28;

-Πάνε αυτά, τώρα είμαστε ραμολιμέντα.

-Με απελπίζεις.

-Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν.

-Τώρα κάνεις όντως σα ραμολιμέντο.

-Δεν ξέρω τι ακούει η νεολαία.

-Καταλαβαίνεις ότι γι’αυτά τα πράγματα γράφουμε στο σάιτ έτσι; Ότι όλ’αυτά που λες και η τρομοκρατία των 30 είναι πατριαρχικό αφήγημα που το’χεις καταπιεί αμάσητο από παιδί και ότι μια χαρά είναι η ζωή στα 30 και τα 35 και τα 40; Και ότι μπορείς να παγώσεις ωάρια άμα θες παιδιά ή τέλος πάντων να ψαχτείς με το αναπαραγωγικό και ότι στα 30 δεν είσαι ετοιμοθάνατη.

-Δεν ξέρω τι γράφετε στο σάιτ, ξέρω ότι μόλις γίνω 26 θα τρελαθώ.

-Η κουβέντα αυτή πάει κατευθείαν στο σάιτ, στο λέω να το ξέρεις.

Στη συνέχεια η συζήτηση ως είθισται άλλαξε και μόλις μπήκε στη φλέβα το αλκόολ σταμάτησε η αυτολύπηση. Αλλά τι σημασία έχει;

Ένα σωρό γυναίκες ξυπνάνε και κοιμούνται με το υποδόριο άγχος της ηλικίας. Δεν ξεκινάει κάν στα 25, ξεκινάει πολύ νωρίτερα. Έχω ακούσει με τ’αφτιά μου 19χρονη να λέει ότι στα 16 της ήταν στην πιο ελκυστική της ηλικία και κατά τη γνώμη μου, όλη η φάση με το skincare που τόσο συχνά εντάσσεται στην αφήγηση της αυτοφροντίδας, καλλιεργεί τον τρόμο της ρυτίδας.

Δεν αρκεί να γίνουμε 30 και να δούμε ότι δεν χάθηκε ο κόσμος. Χάνουμε τη δεκαετία των 20s με τον τρόμο των 30 να πλανάται. Κυριολεκτικά παραχωρούμε τα χρόνια μας στο φόβο του γήρατος. Ζούμε λιγότερες ζωές, πιο στριμωγμένες επειδή μια μέρα θα έρθει μια ηλικία που θα είμαστε ληγμένες. Ζούμε πιο πνιγμένα, πιο ασφυκτικά, όχι για κάτι που συμβαίνει αλλά εξαιτίας μιας αφήγησης που έχει τυπωθεί στους νευρώνες μας. Το παραμύθι αυτό έχει κυριολεκτικά οργώσει το μονοπάτι της ζωής μας.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Πολλές γυναίκες, όταν βλέπουν αντίθετες αφηγήσεις για τα 30, τα 40, τα 50, τα 60, τα 70, δεν σκέφτονται παρά “α τις καημένες, προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι”.

Πολύ δύσκολο πράγμα να τα βάλεις μ’αυτή την αφήγηση. Όχι γιατί είναι δύσκολο να βρεις επιχειρήματα αλλά γιατί είναι δύσκολο να μην φανείς απελπισμένη. Αν ήμουν 45 κι έγραφα τα ίδια πιστεύω ότι η κρυφή σκέψη κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης είναι ότι προσπαθώ να μετριάσω τον προσωπικό μου φόβο για την ηλικία με το να γράφω λογάκια που δεν πιστεύω αντί να ψάχνω κέντρο για καλό μπότοξ.

Ο φόβος των γυναικών για την ηλικία δεν είναι θέμα προσωπικό. Δεν αρκεί να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου. Πρέπει να κάνεις δουλειά με τον κύκλο σου και τις πληροφορίες που καταναλώνεις. Συμπέρασμα προσωπικό κι ανακουφιστικό πλην για ορισμένες απαισιόδοξο: δεν θα ζήσουμε να δούμε κοινωνική αλλαγή. Έχουμε δικαίωμα ν’απομακρυνθούμε απ’την πλειοψηφία και να χτίσουμε μικρόκοσμο.

Να κάτι να μπει ως στόχος στη λίστα των New Year’s resolutions.