Μια συζήτηση με τις επιμελήτριες του φεμινιστικού Art Project Υπό Διαπραγμάτευση, Σοφία Δαλαμάγκα και Λιάνα Ζωζά, που θα πραγματοποιηθεί από τις 21\10 έως και τις 30\10 στο Ρομάτσο, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα, με καλλιτεχνικές εκθέσεις, talkshows και διαδραστικά προγράμματα που πραγματεύονται την πραγματικότητα της Έμφυλης Βίας και της Πατριαρχίας μέσα από την σύγχρονη τέχνη.

Πείτε μας λίγα λόγια για το εγχείρημα, με τι αφορμή ξεκίνησε και ποια ήταν η έμπνευσή σας;

Σ.Δ.Ήταν αρχές Γενάρη του 2020, λίγο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας που εμπνεύστηκα αυτό το εγχείρημα. Ήταν μια ακαριαία απόφαση στιγμής. Ήξερα ότι είχε έρθει η στιγμή να κάνω ένα βήμα πίσω και να δω την ‘’μεγάλη εικόνα ‘’. Τι θα συνέβαινε αν τα ζητήματα και οι παθογένειες που διαπραγματεύομαι ως δημιουργός και αφορούν το φύλο, τα στερεότυπα, την ταυτότητα, την πατριαρχία, τον κατακερματισμένο μας εαυτό και την κοινωνική συνθήκη μέσα στην οποία καλούμαστε να συνυπάρξουμε αποτυπώνονταν συλλογικά αυτή τη φορά από γυναίκες δημιουργούς. Στην πορεία, η επιμελήτρια και ιδιοκτήτρια της Cube Gallery, Λιάνα Ζωζά, με τη δική της εμπειρία και οπτική πίστεψε στο εγχείρημα αυτό και αποφάσισε να το πλαισιώσει! Είναι ένα συλλογικό project, δε θα πάψω να το λέω αυτό και σε αυτό οφείλεται η δυναμική του.

Λ.Ζ Η αφορμή ήταν μια συζήτηση με την Σοφία Δαλαμάγκα, που ήδη είχε την ιδέα, αλλά παράλληλα είχε κάνει και αρκετή προεργασία πάνω στο project, μιας και ξεκίνησε στην περίοδο του εγκλεισμού. Αυθόρμητα, μου γεννήθηκε η επιθυμία να συμμετέχω και εγώ ενεργά, σαν συνεπιμελήτρια. Αν και στην μέχρι τώρα πορεία μου, έχω επιμεληθεί πολλά και σημαντικά projects, το Under Negotiation ήταν μια
πρόκληση για εμένα μιας και πραγματεύεται ένα θέμα επίκαιρο, όπως είναι η κοινωνική ταυτότητα της σύγχρονης γυναίκας. Επίσης, πάντα με ενδιαφέρουν οι ωραίες συνεργασίες, μιας και πιστεύω πως το αποτέλεσμα τους έχει να πει περισσότερα πράγματα μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που συναντιούνται εκεί.

Εκατοντάδες καλλιτέχνιδες ανά τους αιώνες έχουν αποπειραθεί να χρησιμοποιήσουν την τέχνη για να εκφύγουν της βίας και των πατριαρχικών στερεοτύπων και είτε έγιναν γνωστές, είτε όχι. Πώς η τέχνη της γυναικείας και γυναικοκεντρικής φωτογραφίας είναι τρόπος διαμαρτυρίας κατά της πατριαρχίας;

Σ.Δ Διαβάζοντας την ερώτηση αυτή μου έρχεται στο νου το χαρακτηριστικό παράδειγμα της ζωγράφου Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι και το έργο της «Η Ιουδίθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη». Η σύνθεση που ερμηνεύεται ως αλληγορία φόνου για λόγους εκδίκησης. Η Αρτεμίσια βιάστηκε στα 16 της χρόνια από φίλο του πατέρα Είναι μια καλλιτεχνική αναδιαμορφωση και μετάπλαση μιας φαντασίωσης εκδίκησης του βιασμού που υπέστη στην εφηβεία της από τον φίλο του πατέρα της και ζωγράφο Τassi. Στον αντίποδα έχουμε το αυτοπορτραίτο της Nan Goldin.

H τέχνη, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά και ως μια μορφή κάθαρσης, είτε μιλάμε για το χτες, είτε για το σήμερα. Στις μέρες μας, η γυναικοκεντρική φωτογραφία κερδίζει σταδιακά έδαφος σε παγκόσμια κλίμακα. Εμπεριέχει το στοιχείο της προσωπικής αφήγησης αρκετά συχνά, αφηγείται και καταδεικνύει φαινόμενα πατριαρχικών στάσεων και μοτίβων.

Αναφορές στην οικογένεια, αποπνικτική διάθεση, υποφωτισμένα κάδρα, τάση για φυγή, συμβολισμοί, σημειολογικές αναφορές όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν ένα σύστημα σημείων που σαν σκοπό έχουν τη διαμαρτυρία κατά της πατριαρχίας.

Συνηθίζω να λέω πως όσο πιο ενοχλητική μια εικόνα, τόσο το καλύτερο. Δεν μπορείς να μπεις σε ένα χώρο όπου 18 δημιουργοί είτε έμμεσα, είτε άμεσα κάνουν αναφορές στην πατριαρχία και να βγεις από αυτή την εμπειρία ανεπηρέαστη/ος. Ο προβληματισμός και η οπτική συνδιαλλαγή με το θέμα είναι ο σκοπός.

Λ.Ζ Είναι γνωστό πως η εικόνα έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις, στα μηνύματα που μπορεί να δώσει στον θεατή. Εκεί εστιάζεται και η δύναμη της τέχνης, στις εικόνες που δημιουργεί ο καλλιτέχνης και δίνει στην τέχνη φωνή. Ανατρέχοντας σε όλες τις μορφές της τέχνης βρίσκουμε πολλά παραδείγματα γυναικών που ύψωσαν την φωνή τους ενάντια στα πατριαρχικά στερεότυπα και μάλιστα σε σκοτεινές εποχές. Στο A Room of One’s Own, η Virginia Woolf επινοεί ένα γυναικείο χαρακτήρα με την ιδιότητα της αδελφής του Shakespeare. Η γυναίκα αυτή είναι ισάξια σε ταλέντο και ευφυΐα με τον αθάνατο “αμφιθαλή” της, αλλά με μια πορεία η οποία διαφέρει ριζικά. Αυτή η φανταστική γυναίκα δεν καταφέρνει να γράψει ούτε μία λέξη και πεθαίνει μόνη, βυθισμένη στον κόσμο της, μην έχοντας καταφέρει να εκφράσει ποτέ τη μεγαλοφυΐα της, γιατί δεν βρήκε τα μέσα και τις συνθήκες να δημιουργήσει.

Η Woolf, σχολιάζει το άδικο κοινωνικό περιβάλλον της εποχής της, μιας και η ίδια το αντιμετώπισε μέσα από το να μην έχει τη δυνατότητα να φοιτήσει κανονικά σε σχολείο, σε αντίθεση με τα αγόρια αδέλφια της. Το μήνυμά της είναι απλό: οι γυναίκες προκειμένου να δημιουργήσουν ελεύθερες πρέπει να έχουν ένα σταθερό εισόδημα και ένα δικό τους δωμάτιο. Στο Under Negotiation, η φωτογραφία είναι απλά, το μέσο έκφρασης και σχολιασμού, ένα μέσο που θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλλης μορφής τέχνη με την ίδια δύναμη και δυνατότητες, μιας και η τέχνη δεν διέπεται από στεγανά και κατηγοριοποιήσεις.

Το φωτογραφικό είναι σαφώς ένα επάγγελμα ανδροκρατούμενο. Πιστεύετε ότι αυτή η αντίληψη έχει αρχίσει να αλλάζει στην Ελλαδα τα τελευταία χρόνια;

Σ.Δ Αλλάζει με τρομακτικά αργούς ρυθμούς. Το φωτογραφικό επάγγελμα είναι ήδη κορεσμένο και ο ανταγωνισμός μεγάλος. Σε μια σύντομη αποτίμηση ακόμη γράφονται δοκίμια όπου Ελληνίδες φωτογράφοι με αναγνωρισμενο έργο σε Ελλάδα και εξωτερικό απουσιάζουν από αυτά ακομη και ως αναφορές. Γυναίκες φωτορεπόρτερ έχουμε ελάχιστες σε Ελλάδα και Κύπρο με τη δικαιολογία ότι δεν είναι αρκετά σκληρές για να αντέξουν και σε αυτό το σημείο είμαι πολύ χαρούμενη που στο project αυτό έχουμε τη συμμετοχή της εξαιρετικής φωτορεπόρτερ Κάτιας Χριστοδούλου, που έχει συνοδεύσει πάμπολλες αποστολές σε μέρη και συνθήκες που ούτε καν φανταζόμαστε. Διαφημιστικές καμπάνιες μεγάλων brands φωτογραφικών ειδών απαρτίζονται από άνδρες φωτογράφους αποκλειστικά ή εμπλουτίζονται με μια γυναικεία φιγούρα ως μέρος ενός διαφημιστικού τρικ για να μη ́ ́ γκρινιάζει ́ ́ το γυναικείο κοινό.

Επιπλέον, η απορρόφηση γυναικών ακαδημαικών σε υψηλές διοικητικές θέσεις κλειδιά είναι δυσανάλογη.

Στην παγκόσμια αγορά τέχνης η πώληση έργων από γυναίκες δημιουργούς σύμφωνα με επίσημες στατιστικές διαμορφώνονται γύρω στο 10%. Από εκεί και πέρα δε μπορούμε να ζητάμε αλλαγές χωρίς να είμαστε μέρος της αλλαγής.

Λ.Ζ Η κατηγοριοποίηση των επαγγελμάτων έχει αρχίσει να αλλάζει και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι άνδρες. Ο λόγος, όμως δεν θα έλεγα πως είναι το ότι τα δύο φίλα δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες. Η τέχνη, χρειάζεται αφοσίωση και θυσίες σε προσωπικό επίπεδο. Οι επιλογές μας σαν άτομα είναι αυτές που μας εμποδίζουν ή μας ενθαρρύνουν στο
να προχωρήσουμε. Μέσα στα δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, τα οποία ακολούθησε μια παγκόσμια πανδημία και τώρα μια ενεργειακή και επισιτιστική κρίση και κανείς δεν ξέρει τι άλλο θα ακολουθήσει, η τέχνη γίνεται πολυτέλεια για όλους μας όσους εμπλεκόμαστε επαγγελματικά μαζί της. Θέλω λοιπόν, να καταλήξω, στο ότι ευτυχώς υπάρχουν αρκετές και πολύ καλές γυναίκες
καλλιτέχνες και φωτογράφοι.

Πιστεύω ότι μια γυναίκα που ασχολείται με τη φωτογραφία, με την τέχνη εν γένει, είναι πιο εύκολο να χαρακτηριστεί ως ερασιτέχνης και η τέχνη της να “υποτιμηθεί” σαν χόμπι και να μη θεωρηθεί ακριβώς επάγγελμα. Έχετε εμπειρία από κάποια τέτοια αντιμετώπιση;

Σ.Δ Κατά καιρούς ως φωτογράφος έχω βρεθεί σε ανάλογη θέση, όπου αυτοχριζόμενοι δάσκαλοι χωρίς σπουδές και κατάρτιση έχουν προσπαθήσει να βάλουν ταμπέλες σε εμένα και το έργο μου. Νομίζω η πορεία μου, το βιογραφικό μου και ο επαγγελματισμός είναι ιδιότητες που θα με καθορίσουν και θα με ορίσουν στο χώρο της τέχνης.

Η φωτογραφία για μένα δεν είναι ένα χόμπυ όπως το ψάρεμα ή το κυνήγι. Είναι ένας τρόπος ύπαρξης, διαμαρτυρίας και μια ακτιβιστική πράξη. Αυτό που έχω να πω σε όλες τις δημιουργούς είναι πως εσείς θα δώσετε μορφή και ορισμό σε αυτό που είστε ή θέλετε να γίνετε και όχι οι άλλοι. Μπορώ τη μια μέρα να ξυπνήσω και να είμαι επαγγελματίας φωτογράφος, την άλλη επιμελήτρια και κάποιες άλλες απλώς να χοροπηδάω από χαρά σα μικρό παιδί που έβγαλα μια καλή φωτογραφία στη διάρκεια ενός ταξιδιού.

Λ.Ζ Έχω εμπειρία, από επισκέπτες εκθέσεων που πιστεύουν πως οι ίδιοι ή τα παιδιά τους (γέλια) βγάζουν εξίσου καλές φωτογραφίες ή και καλύτερες από τους επαγγελματίες που εκθέτουν. Η φωτογραφία στην Ελλάδα, είναι ένας πολύ παρεξηγημένος τομέας της τέχνης, σε αντίθεση με την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο, όπου έχει την θέση που της αξίζει. Έχω την τύχη, να συνεργαστώ με εξαιρετικούς φωτογράφους στην μέχρι τώρα πορεία μου. Το κοινό στην Ελλάδα χρειάζεται εκπαίδευση. Συνηθίζω να λέω πως η φωτογραφία παραλληλίζεται με την ποίηση, δηλαδή υπάρχει πολύς κόσμος που νομίζει πως μπορεί να γράψει ποίηση, το ανάλογο ισχύει και στο ότι πιστεύει πως μπορεί να φωτογραφίσει.

Μου άρεσε πολύ που στις περισσότερες φωτογραφίες της έκθεσης είχα την εντύπωση ότι οι φωτογράφοι απεικονίζαν τις εαυτές τους ή άλλες γυναίκες με ίδια ταυτότητα υποκειμένου. Με έκανε να σκεφτώ ότι αντιπαρατίθενται με την έννοια της γυναίκας\μούσας που χρησιμοποιήθηκε ως έμπνευση από το καλλιτεχνικό ανδρικό μάτι στη γένεση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Είναι αυτός ένας από τους σκοπούς του πρότζεκτ;

Σ.Δ Σε αυτό το project o παθητικός ρόλος της μούσας τίθεται υπό αμφισβήτηση και γίνεται αντικείμενο κριτικής είτε έμμεσα, είτε άμεσα. Έχουμε τον έλεγχο της εικόνας μας, αφηγούμαστε τη δική μας προσωπική ιστορία. Σε αρκετά έργα η φωτογράφος, είναι και φωτογραφιζόμενη. Είναι η μάνα, η κόρη, η φίλη, η ερωμένη, η γυναίκα αγωνίστρια, της διπλανής πόρτας, η ηρωίδα της καθημερινότητας, η επαγγελματίας. Είναι η γυναίκα που παλεύει με τα σκοτάδια της, τις ανασφάλειες της και αναδύεται στο φως. Δεν είναι το αντικείμενο του πόθου, δεν είναι άλλο ένα κατακερματισμένο σώμα. Δεν απορρίπτουμε τη θηλυκή μας πλευρά, ούτε αποκηρύσουμε τη σεξουαλικότητα μας. Απλά αυτή τη φορά η ιστορία θα διαπραγματευτεί και θα ειπωθεί από τη δική μας οπτική! Μας το χρωστάμε αν μη τι άλλο!

Λ.Ζ Αν και δεν θα έλεγα πως ήταν κάτι που δόθηκε σαν οδηγία στις συμμετέχουσες, έγινε λίγο αυθόρμητα και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι πολύ σημαντικό το να έχεις το θάρρος να εκτίθεσαι μέσα από το έργο σου. Ο καλλιτέχνης, χρειάζεται να επικοινωνήσει έντιμα και μέσα από την αλήθεια του με το κοινό του, γιατί διαφορετικά το έργο είναι καθαρά διακοσμητικό. Δεν είναι απαραίτητο να μας αρέσει ένα έργο είναι όμως σημαντικό το να μας δώσει το ερέθισμα για να σκεφτούμε λίγο παραπάνω και να βγούμε από την απάθεια των συνθηκών της καθημερινότητάς μας.

Παρά το γεγονός ότι μιλάμε για διαφορετικές καλλιτέχνιδες, διακρίνω μια κοινή αισθητική στις φωτογραφίες. Πιστεύετε ότι έχει να κάνει με τη θεματική και αν ναι, μεταφράζεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο η θεματική της βίας στην γυναικεία τέχνη για εσάς;

Σ.Δ Η ίδια η εποχή που βιώνουμε είναι ακραία βίαιη, αναπόφευκτα και το έργο μας συνολικά και θεματικά επηρεασμένο από αυτή.
Η τέχνη δε χωράει σε στεγανά. Η ενασχόληση με οποιασδήποτε μορφή τέχνης ή μέσο μας δίνει το αδιαπραγμάτευτο προνόμιο της ελευθερίας να μιλήσουμε με το πιο ενδόμυχο τρόπο για τη βία. Πότε υπόγεια και πότε άμεσα.

Η βία υπάρχει μέσα μας και γύρω μας. Ναι, μέσα μας. Όπως και ο πόνος που προέρχεται από αυτή. Ζούμε την εποχή του κανιβαλισμού. Πιστεύω ακράδαντα ότι η έκφραση της βίας μέσα στο έργο μας συντελεί στην συλλογική κάθαρση αλλά και μας απομακρύνει από κάθε μορφή της. Η τέχνη είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να επισημάνεις ότι η βία δεν είναι η λύση.

Λ.Ζ Όταν οι καλλιτέχνες ενός project δουλεύουν κάτω από ένα κοινό concept είναι λογικό να επικοινωνήσουν μέσα από τα έργα τους. Βέβαια παίζει σημαντικό ρόλο και το επιμελητικό κομμάτι, μιας και η πρωταρχική δουλειά των επιμελητών είναι όχι μόνο να κάνουν την επιλογή των καλλιτεχνών, με κριτήριο την δουλειά τους, αλλά και σύμφωνα με το πόσο μπορούν να ανταποκριθούν στο να δουλέψουν πάνω στο συγκεκριμένο concept, αλλά και να συνομιλήσουν μεταξύ τους, μέσα από τα έργα τους. Ένα project πρέπει να έχει ροή και να μπορεί ο επισκέπτης να περιηγηθεί μέσα σε αυτό, σαν να βρίσκεται στο περιβάλλον του θέματος.

Γιατί είναι σημαντική η φυσική παρουσία στην κατανόηση του προτζεκτ; Γιατί ο κόσμος να έρθει να βιώσει την έκθεση και να μην κάνει ένα σκρολ να δει ό,τι μπορεί να εκτίθεται στα social ή αλλού;

Σ.Δ Με αφορμή την ερώτηση αυτή, θέλω να αναφέρω πως η φωτογραφία ξεκινά να υπάρχει όταν τυπώνεται και όχι όταν βρίσκεται αποθηκευμένη σε pixels . To συγκεκριμένο project είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι ένα βιωματικό και διαδραστικό εγχείρημα. Δεν μπορείς να κάνεις ανάγνωση του νοήματος ή να ερμηνεύσεις το περιεχόμενο χωρίς να παρευρεθεί ο θεατής. Μια εικόνα, ́ ́ τη
βλέπεις ́ ́ με όλες σου τις αισθήσεις όσο και παράξενο και αν σας φαίνεται. Είναι μια ανταλλαγή ενέργειας, μια εν δυνάμει αντανάκλαση ιδεών και εμπειριών ανάμεσα στο έργο και τους θεατές. Μια απτή και ζωντανή εμπειρία. Διανύουμε μια περίοδο προβληματικής και απρόσωπης επικοινωνίας. Στόχος αυτού του project, είναι η επικοινωνία του και η ανταλλαγή ιδεών με εσάς. Άλλωστε, αυτή είναι η χαρά της/του δημιουργού. Η ουσιαστική επικοινωνία. Και για να προκύψει αυτό, θα πρέπει αδιαπραγμάτευτα να παρευρεθείτε στο Ρομάντσο όπου και θα φιλοξενηθεί η Υπό Διαπραγμάτευση.

Λ.Ζ Γιατί η αίσθηση και η εμπειρία του να δει κάποιος ένα έργο από κοντά, δεν συγκρίνεται με το να το δει μέσα από την οθόνη. Το internet και τα social παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία της τέχνης, αλλά λειτουργούν συμπληρωματικά και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον φυσικό χώρο.

Τι θα λέγατε σε μια ομάδα νέων κοριτσιών που θέλουν να ασχοληθούν με την καλλιτεχνική φωτογραφία;

Σ.Δ Να το τολμήσουν. Είναι ένας υπέροχος τρόπος για να ανακαλύψουν πτυχές του εαυτού τους, να αυξήσουν την αυτοεκτίμηση τους και γιατί όχι να πιστέψουν στις δυνατότητες τους. Να ψαχτούν και να απαιτήσουν η γνώση να προέρχεται από πηγές που δεν εμπεριέχουν τον περιορισμό αλλά την ελευθερία να ανακαλύψουν εκφάνσεις του μέσου και νέες οπτικές. Καμία δε γνωρίζει στο ταξίδι της ζωής τι πραγματικά της αρέσει αν δε δοκιμάσει και δεν πειραματιστεί. Η φωτογραφία, είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να το μάθεις. Δεν ξέρεις σε ποιο μονοπάτι θα σε βγάλει. Αν τη μια μέρα κάνεις μαθήματα σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι στου Ζωγράφου μετά από 6 συνεδρίες σε ψυχολόγο και την άλλη βρίσκεσαι να επιμελείσαι art project στο Ρομάντσο.

Λ.Ζ Πως η φωτογραφία έχει ακριβώς τις ίδιες απαιτήσεις με όλες τις υπόλοιπες καλές τέχνες. Χρειάζονται σπουδές και σοβαρή ενασχόληση αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά. Στην συνέχεια χρειάζεται επιμονή, πολύ δουλειά και γερό στομάχι, γιατί ο χώρος της τέχνης είναι ιδιαίτερα απαιτητικός.

Τι άλλο πέραν από την έκθεση φωτογραφίας θα περιλαμβάνεται στο art project σας;

Σ.Δ Δεν ήθελα εξ αρχής και συμφώνησε και η συνεπιμελήτρια Λιάνα Ζωζά που έχει το ίδιο όραμα και οπτική με αυτό, ένα στατικό project. Έχουμε τη τιμή και τη χαρά να πλαισιωθεί από 3 εξαιρετικές και πολύ δραστήριες γυναίκες. Την Ηώ Πάσχου και τη Δανάη Βλάχου στις 22 του μήνα. Και τη Δώρα Ρούσση στις 23 του μήνα . Μέσα από τις εξαιρετικές τους ομιλίες/ παρουσιάσεις θα γίνουν αναφορές σε ζητήματα που αφορούν το στάδιο του καθρέφτη, τη διαμόρφωση ενός πλαισίου ανάγνωσης της εικόνας μέσα από τη σχέση ενός πατέρα και μιας κόρης. Τη στάση και την παραγωγή κατανάλωσης εικόνων, την έμφυλη ταυτότητα, την κοινωνική ταυτότητα της γυναίκας στο Μεσοπόλεμο, τα στερεότυπα και τις έμφυλες ιδεολογίες που διαμόρφωσαν τον ρόλο της στην ελληνική κοινωνία. Για τέλος περιμένω με μεγάλη αγωνία το Webinar στις 27 του μήνα υπό την αιγίδα της Womanlandia, όπου είναι και χορηγός επικοινωνίας μας . Είναι μεγάλη χαρά να επικοινωνήσουμε την ιδέα και το project μαζί με όλες τις συμμετέχουσες και να ανταλλάξουμε σχόλια και παρατηρήσεις μέσα από ένα εποικοδομητικό διάλογο με το κοινό σας!

Λ.Ζ Θα περιλαμβάνονται παράλληλες εκδηλώσεις, με artists talks, με σπουδαίες ομιλήτριες και ξεναγήσεις στον χώρο για όποιον έχει διάθεση να συνομιλήσει μαζί μας και να δούμε παρέα, το Under Negotiation.

Πώς θα θέλατε να αισθανθεί ο κόσμος που θα έρθει να σας παρακολουθήσει; Τι θέλετε να σκεφτεί;

Σ.Δ Θα ήθελα ο κόσμος έστω και για μια στιγμή να δει με τα δικά μας μάτια. Απαλλαγμένοι από το male gaze και την ανάγκη να δούνε το γυναικείο σώμα ως ένα αντικείμενο του πόθου για άλλη μια φορά και μια παθητική φιγούρα. Δεν είμαστε οι μούσες και κτήμα κανενός. Δεν είμαστε του ανδρός μας και του πατρός μας. Είμαστε εμείς. Περήφανες και αυτόνομες. Θα ήθελα να προβληματιστούν και να σκεφτούν τι είναι αυτό που μας ώθησε σε αυτή τη δράση και πόσο απέχει η φαντασίωση από το τρόπο που εμείς πραγματικά μας βλέπουμε και μας αποτυπώνουμε. Τέλος, θα ήθελα αυτό το όραμα που σε λίγες μέρες θα πάρει σάρκα και οστά να αποτελέσει μια αφορμή για να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για την ορατότητα των θηλυκοτήτων.

Λ.Ζ Πως σε μια εποχή που τα πάντα είναι υπό διαπραγμάτευση, η τέχνη είναι εκείνη που δεν διαπραγματεύεται. Υπάρχουν πολλά κοινωνικά ζητήματα που έχουν οξυνθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αλλά οι γυναίκες μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους, μπορούν να δημιουργήσουν και μπορούν να δείξουν την δύναμή τους.

Under Negotiation | Υπό Διαπραγμάτευση

Επιμέλεια:Σοφία Δαλαμάγκα | Λιάνα Ζωζά

Οργάνωση: KROMA

Opening: Παρασκευή, 21 Οκτωβρίου 2022, 18.00 – 22.00, ΡΟΜΑΝΤΣΟ, Αναξαγόρα 3 – 5, Ομόνοια, Αθήνα

Περισσότερα για το έργο, το πρόγραμμα και τις ομιλίες θα βρείτε εδώ. 

2

2

Error happened.