Ο Μάρτιος είναι αφιερωμένος στην ημέρα των γυναικών.
Για τον μήνα αυτόν η Womanlandia ετοιμάζει μια σειρά από άρθρα, podcasts και webinars αφιερωμένα στα κεκτημένα μας, στους αγώνες που δώσαμε και δίνουμε καθημερινά σαν γυναίκες στην εργασία και το σπίτι, στις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς και την έμφυλη ισότητα μας, την ιστορική οπτική του κινήματος αλλά και στη δική σας οπτική για τον φεμινισμό.
Το μηνιαίο μας κάλεσμα αφορά αυτή τη φορά τον τρόπο με τον οποίο αρχίσατε να προσδιορίζετε εαυτές ως φεμινίστριες.
Δείτε το κάλεσμά μας και γράψτε μας για τη δική σας πορεία προς το φεμινισμό, εδώ.
Η πρώτη φορά που άκουσα κάτι σχετικά φεμινιστικό, ήταν όταν η μαμά μου έλεγε τον πατέρα μου φαλλοκράτη.
Σαν παιδί δεν ξέρω αν είχα ερεθίσματα, θυμάμαι όμως που έβλεπα από το μπαλκόνι μια γειτόνισσα που μου φαινόταν όμορφη, και σκεφτόμουν τι θέλει αυτή να έχει μόνο οικογένεια, μπορεί να γίνει διάσημη ή παρουσιάστρια. Φεμινιστική σκέψη δεν τη λες (έκρινα τη επιλογή της) , είχα επηρεαστεί από τα στερεότυπα ομορφιάς και δεν τη φαντάστηκα σαν οποιοδήποτε επάγγελμα, αλλά μου κάνει εντύπωση που το σκέφτηκα. Όχι επειδή είναι κακό να κάνει μια γυναίκα οικογένεια, αλλά γιατί σαν παιδί μου φύτρωσε η σκέψη ότι υπάρχει και κάτι ακόμα εκεί έξω (αν κάποιο το θέλει).
Στο γυμνάσιο είχα πολύ σεξισμό και cool girl syndrome. Στο λύκειο ακόμα χειρότερα. Κάπου εκεί άρχισα να διαβάζω τη στήλη της θείας Λουκίας, ήταν η Λένα πριν τη Λενα. Ενώ είχε πολλά κλισέ, ελεγε και πολλά ωραία πράγματα, έτσι λίγο φεμινιστικά, άθελά της ή επίτηδες δεν ξέρω. Σε κάποιες ερωτοαπαντήσεις έλεγε ότι είναι καλό να κάνουμε μπάνιο στην περίοδο, παλιά δεν είχαν νερό και λεφτά στα χωριά και έτσι βγήκαν όλες οι φήμες, ελεγε πώς η γυναίκα γεννάει παιδί και επανέρχεται οπότε το slut shaming δεν έχει βάση, και πολλά άλλα.
Ταυτόχρονα επειδή ήμουν τόσο cool girl και προσπαθούσα να αρέσω στα αγόρια (κριντζ παιδιά), πέρασα από πολλά στάδια που φορούσα ‘αποκαλυπτικά’ ρούχα και έφαγα slut shaming από δασκάλους, συμμαθητές. Δεν ήξερα ότι είναι slut shaming, αλλά ένιωθα κάτι να με ενοχλεί και ότι είναι άδικοι μαζί μου. Ότι με περνούσαν για χαζή και με μάλωναν. Η χειρότερη μου ερώτηση ήταν το ‘δεν κρυώνεις?’ που σπάνια σήμαινε ενδιαφέρον για τη θερμοκρασία. Θυμάμαι συμμαθήτρια με κοντή φούστα να γίνεται τούρμπο όταν τη ρώτησαν.
Θυμάμαι και να έχω μια απορία για τους εμφυλους ρόλους και τα παιχνίδια, και να προσπαθώ να ρωτήσω στη φιλόλογο του λυκείου. Είχα περιέργεια αν είναι από τη φύση τα παιχνίδια να είναι αγοριστικα ή κοριτσίστικα, και πώς εξηγείται με φυσικούς νόμους, αλλά δεν είχα τις σωστές λέξεις να το βάλω σε λόγια και δεν ήξερα πώς να το ρωτήσω. Και κάπου εκεί άκουσα την αδερφή μου να λέει ότι επιτρέπεται μόνο στα αγόρια να είναι αστείοι, έμεινε κι αυτό λίγο στο μυαλό μου και σχηματίστηκε η απορία αν δεν έχουμε χιούμορ οι γυναίκες ή αν γίνεται κάτι άλλο, απροσδιοριστο στο μυαλό μου.
Μαζί με αυτά είπα πολλά ομοφοβικα, μισογυνικα, τρανσφοβικαά ρατσιστικά μισαναπηρικά αστεία που μακάρι να μην είχα πει. Σε μια προπόνηση ο προπονητής έκανε αστείο πως τα κορίτσια θα σκούπιζαν και ενοχλήθηκα, μου φάνηκε άδικο. Κάποιες γυναίκες που ενοχλήθηκαν και δε γέλασαν, και σιγά σιγά εξαφανίστηκαν και μετά που τους πέταξε ένα ξύλο ξυστά από το κεφάλι, με έβαλαν λίγο σε σκέψη, συμφωνούσαμε σε κάτι. Μετά που μου έκανε παρατήρηση για το κοντό σορτσάκι είχα σκεφτεί να μην ξαναπάω κι εγώ.
Στο πανεπιστήμιο ανακάλυψα τη Λενα και κάπου εκεί κουμπωσαν όλα και απαντήθηκαν κάποιες απορίες και κατάλαβα γιατί ένιωθα άβολα παλιά με πράγματα. Τη διάβαζα κάθε μέρα (ξέρω ότι δε ρωτάτε αυτό χιχι αλλά ήταν τόσο cozy ανάμνηση) στο μέτρο για τη σχολή και 2-3 ερωτήσεις που έμεναν στο αμφιθέατρο, με τον καφέ και το κινητό αγκαλιά. Πολλές απαντήσεις γίνονταν screenshots στον φάκελο αμπα και τις διάβαζα όταν αργούσε το λεωφορείο. Την ανακάλυψα στη φοιτητο-πολη μου και την έφερα μαζί μου πίσω στην πόλη μου τη Λενα, μακάρι να είναι εδώ η womanlandia και στις επόμενες αλλαγές!
-σαλιγκάρα.
1
7
29Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
