Ήμουν χαρούμενη που επιτέλους θα έφευγα δυο μέρες από Αθήνα. 

Με τον σύντροφό μου περάσαμε μια δύσκολη φάση με τη δουλειά γιατί δούλευε για κάποιους μήνες σε γραφείο μακριά απ’το σπίτι μας και δεν βλεπόμασταν οπότε τώρα που άλλαξε πάλι και δουλεύει remote ένιωθα ότι ανάσανα πάλι που περνάμε τις μέρες μαζί. Ήμουν πραγματικά, μετά από μήνες ενθουσιασμένη με κάτι έστω κι αν αυτό το κάτι ήταν ένα διήμερο. 

Παίρνω ταξί για λιμάνι, ανοίγω την πόρτα του πορτμπαγκάζ να τη βάλω γιατί βιαζόμουν, λέει ο ταξιτζής “ούτε άντρες δεν το βρίσκουν, μπραβο”. Ο ταξιτζής μου έκανε έμφυλο κοπλιμέντο για κάτι τέτοιο. Δε δίνω σημασία. Μέχρι να φτάσουμε, μου είχε κάνει πέντε έξι σχόλια για τα μαλλιά μου, το χρώμα, το μήκος, το αν θα’αλλάξω όταν γίνω μάνα. 

Δεν δίνω σημασία. 

Φτάνω λιμάνι, πάω να βρω τον σύντροφό μου, μια παρέα νεαρών αγοριών κάθεται στον ήλιο και παίζει τραπ σα να είναι στο κλαμπ. Το τραγούδι λέει κάτι για πουτάνες που το θέλουν. Δεν τους κάνει κανείς παρατήρηση, ούτε εγώ. Μου λέει ο δικός μου ότι φαίνομαι αφηρημένη. Σκέφτομαι ότι δεν έχει συμβεί μια φορά να δω ενοχλητικές κοπελίτσες με ηχείο σε μέσα, πλατείες ή λιμάνια. Πάντα ενοχλητικά αγόρια που επιβάλλουν την ηλίθια μουσική τους. Ο φίλος μου είναι ζεν που φεύγουμε. Προσπαθώ να τον μιμηθώ. Ξεχνιέμαι. 

Μπαίνω στο πλοίο. Καλοθελητής έρχεται να με “βοηθήσει” με τη βαλίτσα ενώ ο σύντροφός μου περπατάει μπροστά. “Δεν θέλω βοήθεια”. Γυρνάει ο φίλος μου, τον βλέπει ο καλοθελητής, του λέει “βοήθα την κοπέλα σου ρε φίλε”, “όλα καλά” λέει ο δικός μου. Προσπαθώ να εστιάσω στο ότι σε λίγο θα είμαστε μπροστά σε θάλασσα. Όλα καλά, σκέφτομαι, τα παίρνω κι εγώ τοις μετρητοίς. 

Το ταξίδι κυλάει ευχάριστα, ξεχνιέμαι. 

Φτάνουμε Πόρο, παίρνουμε ταξί για να πάμε στο Airbnb. “Τι έγινε παιδιά, τριήμερο;” λέει ο ταξιτζής. Χαμογελάμε. Ρωτάει ο φίλος μου καμιά ταβέρνα να φάμε. Μας λέει πού έχει καλό φαγητό αλλά δεν κρατιέται και λέει στο τέλος “αλλά την καλύτερη γεύση ο μπακαλιάρος την έχει απ’τα χέρια του κοριτσιού σου”. Γνέφουμε εμείς. Άντε να φτάσουμε. 

Φτάνουμε και σας γράφω από Airbnb. Ήθελα να ξεκουραστώ. Τώρα νιώθω..δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Θα ήθελα να μην είμαι γυναίκα. Σηκώθηκα σήμερα το πρωί να φύγω να ηρεμήσω, καταλήγω σήμερα το μεσημέρι να σκέφτομαι ωραία που θα ήταν να μην ήμουν γυναίκα. Και θλίβομαι γιατί πιστεύω τόσο πολύ ότι είναι έτσι τα πράγματα που δεν σκέφτομαι καν “να μην ήταν έτσι”, σκέφτομαι “να μην ήμουν γυναίκα”. Μου λείπουν οι εποχές που δεν τα έβλεπα. Μου λείπει να είμαι καλά μες στην άγνοιά μου. Μου λείπει να μπορώ να βγω έξω και να μην γυρίζω σπίτι με πέντε περιστατικά σεξισμού που δεν τα έβλεπα γιατί δεν είχα καταλάβει τι γίνεται. 

Ο φίλος είναι τώρα σούπερμάρκετ κι εγώ έχω βολευτεί στον καναπέ. Σκέφτομαι τι ωραία που είμαστε εδώ. Θέλει να βγούμε το βράδυ. Θα βγούμε μάλλον αλλά όταν κλείσω την πόρτα πίσω θα σκεφτώ “άντε να δω τι θ’ακούσουμε”. Και ρε γαμώτο, μακάρι να μην ένιωθα υπερβολική. Νιώθω τόσο υπερβολική που αφήνω τέτοια να με χαλάνε. Θέλω τόσο πολύ να μην χαλιέμαι. Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι δεν μ’έβρισαν κιόλας αλλά δεν βοηθάει. Όπου είμαι, ό,τι κάνω, είμαι γυναίκα. Μαγείρισσα, καθαρίστρια και αδύναμη. 

Έχω βαρεθεί να χαλιέμαι. 

16

11

4

2

3

2

1

Error happened.