Είχα μια τάση να φαντάζομαι από πιο μικρή που παρακολουθούσα την τελετή απονομής των όσκαρ τους ηθοποιούς ή τις ηθοποιούς να κάνουν πρόβα για το άκουσμα του τελικού αποτελέσματος, όχι μόνο για το ενδεχόμενο να κερδίσουν το Όσκαρ τελικά αλλά και για το ενδεχόμενο να το έχαναν. Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν να χάνεις την ψυχραιμία σου και να εκφράζεις εκείνο το ίχνος δυσαρέσκειας μπροστά στα εκατομμύρια βλέμματα τηλεθεατών που παρακολουθούν σκορπισμένοι ανα τον κόσμο. Μετά κατάλαβα οτι οι σταρ ζουν σε έναν δικό τους κόσμο (κι εγώ σε έναν άλλον που έχει το προνόμιο να αναρωτιέται κάτι τέτοιο) και το να υποκρίνονται είναι και δουλειά τους.
Αυτό που μου έμεινε όμως είναι ότι τα Όσκαρ είναι ένας μεγάλος θεσμός της τέχνης του κινηματογράφου και ως τέτοιος φυσικά σημαίνει ότι είναι πατριαρχικός και ρατσιστικός. Ξέρουμε ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι και νικητές ανά τα χρόνια είναι λευκοί άντρες και ξέρουμε ότι αυτό θέλει πολλά, πολλά ακόμα χρόνια για να αλλάξει.
Διαμετρικά απέναντι στον άκρατο ανταγωνισμό μιας στεγνής βιομηχανίας θεάματος και πολύ ευθυγραμμισμένη με τον υγιή συναγωνισμό και την συνώθηση προς κάθε αρτιστική μεγαλουργία, η κίνηση της Chastain, υποψήφιας για το Όσκαρ Α γυναικείου Ρόλου για το The Eyes of Tammy Faye, να στείλει λουλούδια για να συγχαρεί τις ταλαντούχες συνυποψήφιές της μου φάνηκε επαναστατική, ξεχωριστή και φεμινιστική.
Υποψήφιες για Α’ γυναικείο ρόλο στο πλευρό της Jessica Chastain είναι η Olivia Colman για το The Lost Daughter, η Penélope Cruz για το Parallel Mothers, η Nicole Kidman για το Being the Ricardos και η Kristen Stewart για το Spencer.
Σε μια συνέντευξη στο People, η Jessica Chastain εξήγησε πώς προσέγγισε την κάθε μια ξεχωριστά, ότι τις πήρε όλες τηλέφωνο για να τις συγχαρεί και έστειλε και λουλούδια για συγχαρητήρια σε κάθε μια από τις συνυποψήφιες.
Το ίδιο είχε κάνει και η Emma Stone το 2019, όταν έστειλε λουλούδια στη συνυποψήφιά της, Marina de Tavira, μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα στο οποίο έγραφε πόσο τιμημένη νιώθει που βρίσκονται μαζί υποψήφιες στην ίδια κατηγορία.
Πολλές γυναικοκεντρικές και φεμινιστικές στιγμές διέπουν τα Όσκαρ τα τελευταία λίγα χρόνια και προσωπική μου αγαπημένη αποτελεί η φλογερή ομιλία της Frances Mcdormand όταν κέρδισε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για το Nomad Land.
Ήδη η περσινή απονομή μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετά φεμινιστική, αλλά μόνο σχετικά με την πατριαρχική ιστορία του θεσμού, αφού οι γυναίκες συνεχίζουν να μην απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα στον κινηματογράφο για να μη μιλήσουμε για τα άθλια, μηδαμινά ποσοστά μαύρων γυναικών υποψηφίων σε όλες τις κατηγορίες των Όσκαρ (η τελευταία έγχρωμη γυναίκα που κέρδισε Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου ήταν η Halle Berry πριν 20 χρόνια), όπως και για την γενικότερη υποτίμηση που φαίνεται να δείχνει ο θεσμός, όχι μόνο στις γυναίκες αλλά και σε λοιπούς εργαζομένους της κινηματογραφικής παραγωγής που βρίσκονται εκτός των φώτων της δημοσιότητας.
Κατά τη φετινή τελετή, η Ακαδημία ανακοίνωσε ότι τα Όσκαρ για ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, μοντάζ, μακιγιάζ και χτένισμα, πρωτότυπη μουσική, σχεδιασμό παραγωγής, μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων, live action μικρού μήκους και ήχου θα παρουσιαστούν εκτός ζωντανής μετάδοσης για εξοικονομηση χρόνου, απόφαση που προσέλκυσε πολλές κριτικές σχετικά με την σημασία που αποδίδει η βιομηχανία σε όλες τις τεχνικές και μη λεπτομέρειες που διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα των ταινιών που βραβεύονται.
Tαινίες με ξεχωριστές γυναικείες παρουσίες, ηθοποιούς και σκηνοθέτες στα φετινά Όσκαρ:
Η Εξουσία του Σκύλου
Με 12 υποψηφιότητες σε όλη τη βραδιά, η Jane Campion θα φύγει σίγουρα με τουλάχιστον ένα Όσκαρ για την Εξουσία του Σκύλου -και καιρός ήταν. Είναι η μοναδική γυναίκα σκηνοθέτης που έχει δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ Σκηνοθεσίας (η πρώτη ήταν το 1994 για τα «Μαθήματα Πιάνου») και αν κερδίσει θα γίνει η 3η γυναίκα σκηνοθέτης στα 94 χρόνια του θεσμού που τιμήθηκε με όσκαρ σκηνοθεσίας, μαζί με την Κάθριν Μπίγκελοου και Κλόε Ζάο.
CODA
Το 1987, η Marlee Matlin έγραψε ιστορία καθώς έγινε η πρώτη (ακόμα παραμένει και η μοναδική) κωφή ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ, βραβεύοντας την καλύτερη ηθοποιό για το Children of a Lesser God. Φέτος η Matlin δεν είναι υποψήφια, αλλά η ταινία της Coda είναι υποψήφια για τρία βραβεία: καλύτερης ταινίας; καλύτερο διασκευασμένο σενάριο και ΄σκαρ β ανδρικού για τον συμπρωταγωνιστή της και σύζυγό της στην οθόνη, τον ηθοποιό Troy Kotsur.
The Eyes of Tammy Faye
Μια ματιά στην εκπληκτική άνοδο, πτώση και λύτρωση της τηλεευαγγελίστριας Tammy Faye Bakker. Στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, η Tammy Faye και ο σύζυγός της, Jim Bakker, ξεκίνησαν για να δημιουργήσουν το μεγαλύτερο τηλεοπτικό θρησκευτικό δίκτυο στον κόσμο.
The Lost Daughter
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Maggie Gyllenhaal είναι μια εικονογραφικά πιστή απόδοση του βιβλίου της Φεράντε και αν και δεν είναι υποψήφια για το Όσκαρ σκηνοθεσίας, πιστεύουμε ότι θα έπρεπε.
Madres Paralelas
Στην τελευταία ταινία του Αλμοδόβαρ βασιλεύει ζωηρόχρωμη αισθητική και έντονη γυναικεία παρουσία και αν και δεν θεωρείται αριστούργημα είναι μια ταινία με ηχηρές γυναικείες φωνές, ψυχογραφικές πορείες πλοκής και βλέπεται εξαιρετικά ευχάριστα. Α, παίζει και η Rosie de Palma, ακόμα ένας λόγος να τη δείτε.
Being the Ricardos
Μου άρεσε πολύ η ταινία για τον τρόπο με τον οποίο απεικόνιζε τη Lucille Ball, την Αμερική του 50, το περίτεχνο και επικίνδυνο πολιτικό σκηνικό εκείνων των δεκαετιών, την εμβληματική τηλεοπτική σειρά της Lucille που έγραψε ιστορία όσο καμία άλλη, τον αγώνα της για την γυναικεία ισότητα και την ασυμβίβαστη φύση της. Ταινία που θα θυμάστε για καιρό.
Spencer
Το μόνο που θέλω να πω εδώ είναι:
The worst Person in the World
Μια ταινία που έχει σχολιαστεί και επιβραβευτεί πολύ, φαίνεται σαν ένα σύγχρονο διαμαντάκι της εποχής, που αντλεί έμπνευση από τα συνήθη που συνοδευουν την ανθρώπινη συνθήκη. Λίγο υπαρξιακό, λίγο πολιτικό, λίγο ρομ κομ, το The Worst Person in The World χαρτογραφεί τα έγκατα της νέας γενιάς που ενσαρκώνει η νεαρή πρωταγωνίστρια, η οποία ψάχνει αυτό που ψάχνουμε όλοι μας στη ζωή χωρίς ποτέ να ξέρουμε ποιο είναι.
Ascension
Ένα ντοκιμαντέρ που ρέει σαν ροή συνείδησης σχετικά με την ψευδαίσθηση του «Κινεζικού ονείρου». Χωρίς ωμούς σχολιασμούς, η σκηνοθέτης Jessica Kingdon εξετάζει την εμμονή με την παραγωγικότητα και την έννοια της καινοτομίας στη σύγχρονη Κίνα.
The Queen of Basketball
Ένα ντοκιμαντέρ-πορτρέτο της Λούσι Χάρις, η οποία σημείωσε το πρώτο καλάθι στην ιστορία των γυναικείων Ολυμπιακών Αγώνων και ήταν η πρώτη και μοναδική γυναίκα που μπήκε επίσημα στο N.B.A και παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό άγνωστη- μέχρι τώρα.
6Tα σχόλια είναι προσβάσιμα μόνο στα μέλη της Womanlandia. Για να γίνετε μέλος, πατήστε εδώ.
