Τσουρουφλιασμένα, σφαγμένα και αποκεφαλισμένα ζώα στριφογυρνάνε πάνω από τη θράκα με ένα μακρύ ματσούκι να ταξιδεύει το σώμα τους, τσίκνα και ιδρώτας ποτίζει τον αέρα, ωστικά κύματα ανατινάζουν τα τρίσβαθα της ψυχής μας, μωρά ουρλιάζουν, μαλλιά παίρνουν φωτιά και άνθρωποι  διαμελίζονται στατιστικά κάθε χρόνο σε κάποιο από τα νησιά μας την ιερή νύχτα του Σαββάτου. 

Αν κάποιος δεν καταλάβαινε ότι μιλάω για το ελληνικό Πάσχα, θα πίστευε ότι περιγράφω κάποιον κύκλο της κόλασης του Δάντη. Ή ότι κάνω πολεμική ανταπόκριση από τη λωρίδα της Γάζας.

Το ελληνικό Πάσχα είναι από τις γιορτές που ή μισείς ή λατρεύεις. Μπορείς, επίσης, να τη λατρεύεις αναγνωρίζοντας την πολεμική βαρβαρότητα που κυριαρχεί το διβδόμαδο της ορθοδοξίας και να εχθρεύεσαι όλες τις εκφράσεις προπολιτισμικής αγριότητας του κάθε μπάρμπα ή του κάθε νέου που αποφασίζει να φέρει τη καραμπίνα στην εκκλησία για να γιορτάσει την Ανάσταση, πετάει αυτοσχέδια μπαρουτιασμένα πυραυλάκια ή κάνει διαγωνισμό κρεατοφαγίας με τον γείτονα γιατί όποιος φάει και ψήσει καλύτερα πληρώνει τα βραδινά ποτά στα επαρχιακά μπουζούκια. Μπορείς να απολαμβάνεις τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα, μπορείς να νοσταλγείς τα παιδικά σου χρόνια, να βρίσκεις ευκαιρίες να δεις τους δικούς σου ή να θυμηθείς τα ξενιτεμένα σου έθιμα, μπορείς να απολαμβάνεις ακόμα και το φαγητό ή την παρέα χωρίς να γουστάρεις το αίμα, τα δάκρυα, το μπαρούτι, τον ιδρώτα. 

Με τη μεγάλη πλειοψηφία των Αθηναίων να επιστρέφουν στα χωριά, στις επαρχίες, στα νησιά τους, καθότι οι Γκάγκαροι πάρα πολύ λίγοι, το Πασχαλινό έθιμο γενικά καλά κρατεί κι ενω έχω περιγράψει τόσες συνθήκες πραγματικής αγριότητας πιστεύω ότι η χειρότερη αγριότητα είναι η κοινωνική, αυτή που δείχνουν φίλοι και συγγενείς σε αυτά τα μεγάλα, μακριά οικογενειακά τραπέζια της Κυριακής του Πάσχα.  

Το Πάσχα ξυπνάνε κάποια βαθιά θαμμένα μας ένστικτα. Εκτός από την κανονικοποίηση της ακραίας βίας σε ζώα και της ακραίας βίας των ανώφελων και επικίνδυνων σαϊτοπολέμων, σε κάποια πασχαλινα τραπέζια αναδύονται όλα τα αγκαθάκια της παλιά ελληνικής κοινωνίας, ξεχνάμε λίγο και τι σημαίνει διακριτικότητα και κοινωνική ευγένεια.

Αυτός λοιπόν είναι ένας ταπεινός οδηγός επιβίωσης στο οικογενειακό αυτό τραπέζι, με πυρήνα το δικαίωμά μας να μην απαντάμε σε καμία προσωπική ερώτηση που δεν θέλουμε να απαντήσουμε αλλά και να μην δεχόμαστε αστειάκια που υποτιμούν την προσωπικότητα, την ύπαρξη, τη διάνοια, τη ζωή, τις επιλογές, το φύλο μας. Γενικά, μπορούμε να σηκωθούμε να φύγουμε από οπουδήποτε χωρις να μπουμε σε διαδικασία να κάνουμε κανέναν διάλογο. 

Το “χιούμορ” και τα σεξιστικά αστεία

Το βάζω πρώτο γιατί με αυτό ασπίδα πορεύονται πολλές προσωπικές επιθέσεις. Όταν αρχίσουν τα σεξιστικά αστειάκια, ελαφρά τη καρδία και του οίνου, όταν θα τονίσουμε πως το τάδε αστείο στην πραγματικότητα δεν είναι αστείο αλλά διαιωνίζει την κουλτούρα του βιασμού, θα ακούσουμε το κλασικό επιχείρημα του φεμιναζισμού και του αντιερωτικού φεμινισμού. 

Το χιούμορ δεν είναι αθώο πράγμα. Αν δεν γελάνε όλοι, αν κάποιος προσβάλλεται το χιούμορ δεν είναι κοινωνική διασκέδαση αλλά bullying των πολλών εις βάρος ενός ή μιας συγκεκριμένης ομάδας στην οποία ανήκει. Ακριβώς επειδή αν πειραχτείς θα είσαι η ξενέρωτη, παρεξηγιάρα και ξινή που δεν σηκώνει ούτε μια πλάκα, επιβεβαιώνοντας το ίδιο το ανέκδοτο κατά πάσα πιθανότητα, το χιούμορ σε σχέση με την πραγματική επίθεση έχει το πλεονέκτημα ότι αυτοπροστατεύεται και θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό. 

Αν κάποιος δεν έχει την διανοητική ευελιξία να κατανοήσει πότε κάτι είναι χιούμορ και πότε επίθεση, αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα, αλλά δικό του. 

Το αθώο χιουμοράκι είναι φρι πας για την διαιώνιση της γυναικείας κατωτερότητας. Τα ανέκδοτα με τα οποία μεγάλωσε ο θείος ή η θεία που τα λέει ανήκουν σε μια εποχή ακραίας γυναικείας καταπίεσης την οποία προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να αποτινάξουμε. Το χιουμορ φέρει άποψη και η άποψη φέρει το αντιθετο δικαιωμα αμφισβητησης της. Όποιος δεν το δέχεται αυτό εκφράζεται φασιστικά. 

Κάπου εδώ πέφτει η φράση:

ΑΜΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ

Εδώ, αν δε θέλουμε να φύγουμε, απαντάμε ότι αυτό που ονομάζει ο άλλος “πολιτική ορθότητα’, ο οποίος κατα πάσα πιθανότητα είναι πάνω των 50, είναι εργαλείο κοινωνικής ευγένειας. Χρησιμοποιώντας το χιούμορ, ο κύριος μας προσβάλλει πολιτισμένα. Η “πολιτική ορθότητα” είναι η πολιτισμένη απάντηση στην πολιτισμένη του βαρβαρότητα. Δεν είναι δικό μας πρόβλημα που εκλαμβάνει ως προσβολή απλά ό,τι δεν του μοιάζει και πρέπει να ανταπαντήσει βροντοφωνάζοντας ότι τον λογοκρίνουμε με την πολιτική μας ορθότητα. Ας είχε το μυαλό να κάνει χιούμορ χωρίς να μειώνει τους άλλους. 

Σχόλια για τον γάμο και τα παιδιά

Εδώ τα σχόλια μπορούν να έρθουν από άντρες και γυναίκες. 

Όταν αρχίσουν οι ερωτήσεις για το άντε να έρθει και η ώρα σου, πότε θα μας κάνεις παιδάκι\ανιψάκι\εγγονάκι, πότε θα δώσεις στη μικρή ένα αδελφάκι, άντε να κάνεις αγόρι, άντε να αρραβωνιαστείς, άντε να βρεις και εσύ κάποιον, παίξτε το εξωγήινες και δοκιμάστε να ρωτήσετε:

“Γιατί να κάνω παιδί;” 

Θα σας πουν γιατί έρχεται η ώρα σου, γιατί έτσι γίνεται, για να έχουμε ένα κουτσούβελο στα πόδια μας.

Εκεί επειδη το δε θέλω δε μετράει μια γιατί είμαστε γυναίκες και πρέπει να συμμορφωθούμε, μπορείτε να ρωτήσετε αν είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν τα έξοδα του παιδιού ή να το προσέχουν κάθε μέρα, ακόμα και αν είναι ευρύτερη οικογένεια. Θα απαντήσουν “όχι”, θα πείτε, “Α, θέλετε να κάνω παιδί τόσο πολύ αλλά όχι να το βλέπετε αρκετα συχνά; Εγώ έχω δουλειά, δεν έχω χρόνο, αλλα αν θέλετε παιδί να σας το κάνω και να σας το δώσω, τι λέτε;” Εκει θα αρχισουν να γελάνε και θα πείτε ότι με το να σας λενε να κάνετε παιδί δεν εκφράζουν καν μια προσωπική επιθυμία αλλά προσπαθούν να ελέγξουν τις δικές σας. 

Αντίστοιχα με το γάμο, στην ερώτηση “πότε θα παντρευτείς” επειδη η απάντηση δε θέλω, δεν με ενδιαφέρει ο γάμος, είμαι καλά μόνη, δεν μετράει μια μπορείτε να ρωτήσετε ποιος απ όλους θελει να αναλάβει να οργανώσει τον γάμο και να σας βρει συντροφο γιατί δεν έχετε χρόνο. Στην αφοπλιστικότατη απάντηση “θελω να είσαι ευτυχισμένη” απαντάτε “Ναι αλλά στον Νικο δεν είπες να παντρευτεί, δε θες να είναι ευτυχισμένος;” και κάπου εκεί λέτε και πάλι ότι το θέμα δεν είναι η ευτυχία αλλά ο έλεγχός σας. 

Σχόλια για τον σεξουαλικό προσανατολισμό

Δεν έχω να πω πολλά γιατί τιο συγκεκριμένο πιστεύω ότι είναι τόσο ταμπού που για να το θίξει κάποιος σε ένα Πασχαλινό τραπέζι με ευρύτερους συγγενείς πρέπει να είναι πολύ, πολύ, πολύ μεθυσμένος ή πολύ, πολύ, πολύ κακοποιητικός. Σε περίπτωση που τη θίξει σε μορφή χιούμορ ή λέγοντας ένα ανέκδοτο, το πιθανότερο, ανατρέξτε στην πρώτη παράγραφο σχετικά με το χιούμορ. Υπάρχει περίπτωση να τη θίξει ως κοινωνικό προβληματισμό ή εν όψει του Pride ή οποιουδήποτε ομόφυλου ζευγαριού που είδε στο δρόμο και αποφάσισε να κάνει μια βαθιά, φιλοσοφημένη συζήτηση προβληματισμού με συνομηλίκους σχετικά με το που πάνε σήμερα οι νέοι και όλα αυτά τα ανθηρά. 

Εδώ πραγματικά συνιστώ να μην ξεκινήσετε συζήτηση γιατί πιστεύω ότι και μόνο η διαδικασία αυτή του αντιλόγου είναι ψυχοφθόρα και η μάχη να αποδείξεις σε κάποιον άκυρο ότι η ύπαρξη, η ταυτότητά και η ίδια σου η θέση στον κόσμο μετράει είναι μια μορφή κακοποίησης στην οποία δεν αναφερόμαστε, γιατί πιστεύουμε πως ανήκει στο λογικό πλαίσιο της υπεράσπισης άποψης.

Μόνο που η σεξουαλικότητα δεν είναι “άποψη”. Δεν είναι υπό διαπραγμάτευση το αν θα δεχτούν ή όχι την “άποψή σας” και δεν εκφράζουν τη δικιά τους όταν σας λένε ότι δεν γουστάρουν τους γκει. Δεν είναι “άποψη” να είσαι ομοφοβικός. Είναι ρητορική μίσους η οποία υποκινεί εγκλήματα και μάλιστα, υπο προϋποθέσεις, τέτοιες απόψεις είναι ποινικά κολάσιμες. Δεν έχετε υποχρέωση να ακούσετε ρητορικές μίσους συγκεκαλυμμένες από το “δικαίωμα στην άποψη΄”. Επίσης, δεν έχετε υποχρέωση να αναμορφώσετε τον κάθε άσχετο. Έχουμε ήδη αρκετές υποχρεώσεις ως γυναίκες και θηλυκότητες, δεν χρειαζόμαστε ακόμα έναν ντορβά στο κεφάλι μας. Ας ανοίξουν ένα βιβλίο ή ακόμα καλύτερα, ας ανοίξουν τα μάτια τους. Ζούμε στο 2022 και αυτό είναι πολύ βολικό γιατί με τόση πληροφορία βροχή από κάθε μέσο, ο μόνος τρόπος να μην έχεις πληροφορηθεί για το οτιδήποτε είναι να μη θες. 

Σχόλια για τη χορτοφαγία\ βιγκανισμό

Όσοι είναι χορτοφάγοι ή βίγκαν πρέπει το Πάσχα να υποφέρουν από τα σχόλια που ακούν. 

Εκτός του ότι μπορείτε να επικαλεστείτε προσωπική επιλογή που δεν αφορά κανέναν, υπάρχουν σχόλια που μπορείτε να κάνετε όπως να ρωτήσετε αν ανησυχούν ότι θα τους φάτε όλη τη σαλάτα ή τα χόρτα, γιατί αλλιώς ο μόνος λόγος να σας σχολιάζουν είναι και πάλι ότι προσπαθούν να ελέγξουν τις επιλογές σας. Επίσης, είστε σίγουρες ότι υπήρχε και πιο πολιτισμένος τρόπος να μαγειρέψουμε το κρέας σήμερα από το να το σουβλίσουμε σαν να κάνουμε θυσία ή κάποιο αρχαίο τελετουργικό σε έναν Θεό στον οποίο η πλειοψηφία του τραπεζιού δεν πιστεύει, αλλά οι δικές σας επιλογές είναι κοινωνικά ακατανόητες, περιττές και λίγο εγωκεντρικές; 

Αν υπάρχει άλλη παραβιαστική συνθήκη που δεν έχω συμπεριλάβει, ελάτε να βρούμε κατάλληλες απαντήσεις στα σχόλια. 

Ευχόμαστε Καλό Πάσχα και Καλό Κουράγιο.  

5

19

1

Error happened.